Αφιερωμένο λοιπόν
Το κεκτημένο, αυτό το πρώτο τρόπαιο που κατέκτησε μικρή ομάδα κοριτσιών του Ολυμπιακού και που χάρισε στην ακαδημία πόλο, η οποία φέτος συμπληρώνει οκτώ χρόνια ζωής, δεν είναι μόνο ένα συμπέρασμα της δουλειάς που έχει ξεκινήσει να γίνεται τα τρία ή τέσσερα τελευταία χρόνια στον Ολυμπιακό, στο επίπεδο των κοριτσιών. Δεν ξεκινάει καν από τότε που ο Χάρης Παυλίδης βρέθηκε στον γυναικωνίτη και άρχισε να εργάζεται σε μία ομάδα της οποίας το σκουφάκι φόρεσε επί μία δεκαετία. Ξεκίνησε λίγο πιο πριν. Για την ακρίβεια, εκείνη την ολυμπιακή χρονιά που η Γιουγκοσλαβία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο τουρνουά πόλο, που ο Μίκαελ Γκρος και ο Ματ Μπιόντι έχασαν από τον Άντονι Νέστι στην κολύμβηση, που η Στέφι Γκραφ πήρε το χρυσό μετάλλιο στο τένις για να κάνει ένα πλήρες Σλαμ, που ο Αλεξάντερ Καρέλιν πήρε το πρώτο χρυσό μετάλλιό του στην ελληνορωμαϊκή και που οι Σοβιετικοί κατέκτησαν το δεύτερο και τελευταίο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιό τους, με τον Αρβίντας Σαμπόνις να παίζει για πρώτη φορά ως «Πρίγκιπας της Βαλτικής με πόδια από πηλό». Δηλαδή τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της Σεούλ, το 1988.
Είναι εκείνη η χρονιά που ένας νεαρός οραματιστής, ο Γιώργος Κατσούλης, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να φτιάξει ένα τμήμα πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού. Εκείνες οι αρχέγονες στιγμές που ορισμένες κυρίες, οι οποίες έχουν τη δουλειά τους, τα παιδιά τους, τη ζωή τους, θα τις έχουν για πάντα μαζί τους, σαν ηλεκτροφόρα καλώδια που έχουν τη δυνατότητα να τις προστατεύουν από τις άσχημες στιγμές της πραγματικότητας.
Αφιερωμένο λοιπόν:
Στη Ζήνα Καραγιάννη και στη Θεοδώρα Στρατάκου, που πήγαιναν για προπόνηση στην αριστερή μικρή πισίνα όπως μπαίνεις από τη θύρα εισόδου στο «Πέτρος Καπαγέρωφ». Ο Γιώργος Κατσούλης τις βασάνιζε, ο Ολυμπιακός ήταν στη Γ’ Εθνική. Προσφάτως είπε ότι «αυτή ήταν η καλύτερη ομάδα που είχα στην καριέρα μου», ακόμα κι αν κουμάνταρε τη Γλυφάδα της σεζόν 2001-02, που είχε και Γεωργία Ελληνάκη και Βούλα Κοζομπόλη και Αγγελική Καραπατάκη και Εύη Μωραϊτίδου και που δέχθηκε 35 γκολ σε μία ολόκληρη σεζόν, ένα αμυντικό ρεκόρ που είναι από εκείνα που λες ότι δεν πρόκειται να σπάσουν ποτέ. «Αυτές οι κοπέλες ήταν γεννημένες πρωταθλήτριες», είπε ο Κατσούλης. «Γυρνούσαν στο σπίτι κάθε βράδυ στις 23:00 και ξυπνούσαν στις 5:00, για να κάνουν προπόνηση πριν πάνε στο σχολείο». Το τμήμα φτιάχθηκε ανύποπτα, στην ασκίαστη μεριά της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Η προγονική μνήμη αρχίζει και τελειώνει εκεί.
Στην Ευτυχία Καραγιάννη, για το σημαντικότερο «χρυσό γκολ» στην ιστορία της ομάδας πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού. Τότε, στο πόλο, δεν υπήρχαν πέναλτι και ο κανονισμός έλεγε ότι αν οι ομάδες παίξουν και είναι ισόπαλες και στην κανονική διάρκεια και στην παράταση, τότε θα παίζουν έως ότου κάποια βάλει το «χρυσό γκολ». Σε εκείνο το μπαράζ για την άνοδο στην Α1, ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τον Ηρακλή και η Ευτυχία Καραγιάννη, που από την Πέμπτη έως την Κυριακή βρέθηκε στο κλειστό πειραϊκό κολυμβητήριο, εκεί που έκανε τα πρώτα βήματα σε ό,τι θα ήταν η ορειβασία προς το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο του 2004, έβαλε το δέκατο γκολ του Ολυμπιακού, με το ματς να τελειώνει ακαριαία και να σηματοδοτεί την άνοδο των «ερυθρόλευκων» στην Α1. Την επόμενη χρονιά η ομάδα ήρθε τρίτη στο πρωτάθλημα, μετά από δύο ανόδους.
Στο σωτήριον έτος 1995, όταν η ομάδα, που πια είχε έτοιμες παίκτριες, ενώ στην παρέα είχε προστεθεί και η Δήμητρα Ασιλιάν, κατέκτησε το πρωτάθλημα Γυναικών και έβαλε τον Ολυμπιακό στη λίστα. Συν τοις άλλοις, εκείνη τη χρονιά μία άλλη ομάδα από το μέλλον ξεμύτισε. Ήταν η ομάδα των Νεανίδων, με τις Χριστιάνα Καρούσου, Μαρία Κατσαρή, Μαρία Κανελλοπούλου, η οποία έφθασε στον τελικό του δικού της Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, χάνοντας από τη Γλυφάδα στην παράταση, αλλά τη νίκησε σε γυναικείο επίπεδο παίρνοντας τον πρώτο τίτλο. Τρία χρόνια μετά, ο Ολυμπιακός πήρε το δεύτερο δικό του πρωτάθλημα στις Γυναίκες, πάλι αντιμετωπίζοντας τη Γλυφάδα και ήταν ο τελευταίος νικητής, διότι ένα χρόνο μετά η ονομασία της διοργάνωσης θα γινόταν Α1.
Στις Μαρία Μπαλωμενάκη και Βάσω Μαυρέλου, οι οποίες πήγαν στον Ολυμπιακό το 2001 και το 2002 αντιστοίχως. Ήταν δις πρωταθλήτριες Ευρώπης με την Εθνική των μικρών ηλικιών, στο Μάντσεστερ και στο Λουλέ, αλλά η παρουσία τους ήταν σημαντική για έναν άλλο λόγο. Ο Νίκολα Στάμενιτς είναι περίπου εθνοσωτήρας για το ελληνικό πόλο, ωστόσο η παρουσία του τη διετία αυτή στον Ολυμπιακό ήταν καταδικαστική, όχι μόνο για τα γυναικεία ή τα κοριτσίστικα τμήματα αλλά, για την ακαδημία, στην οποία όποια δουλειά γινόταν εξαφανίστηκε εις τα εξ ων συνετέθησαν. Για την επιχειρηματολογία υπέρ του Γιουγκοσλάβου σπόρτσμαν, ο Στάμενιτς είχε στον νου του ότι στο πόλο υπάρχει μόνο ένας Ολυμπιακός: εκείνος που θα πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. Στις 25 Μαΐου του 2002, μέσω της Βουδαπέστης, δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να τον αδικήσει. Τα γυναικεία τμήματα έψαχναν την ταυτότητά τους και έτσι τα νέα ταλέντα, η Μαρία και η Βάσω που ακόμα παίζουν στην ομάδα, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να τη βρει.
Στους Δημήτρη Κραβαρίτη και Βαγγέλη Πάτερο, οι οποίοι έστησαν το οικοδόμημα της ακαδημίας, βάζοντας ένα υποτυπώδες γνωστικό σύστημα για να δουλέψουν με πιτσιρίκια. Από εκεί και έπειτα δημιουργήθηκαν οι ομάδες των κοριτσιών. Λίγα παιδιά στην αρχή, περισσότερα στη συνέχεια, πρωταθλήτριες τώρα και συνεχίζεται το μέτρημα.
Όπως επίσης σημαντικό ρόλο έπαιξαν πολίστριες που ήρθαν για λίγο, έτοιμες: η Εύη Μωραϊτίδου, η Αγγελική Καραπατάκη. Έως το 2007 ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει να γίνει από τις ανερχόμενες δυνάμεις του ελληνικού πόλο Γυναικών και κάθε χρονιά είχε ακόμα μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Από το καλοκαίρι του 2008 και μετά, όταν ο Χάρης Παυλίδης έπιασε στο Λιμάνι, μία νέα εποχή άρχισε.
Οτιδήποτε συνέβη μετά από αυτό, τα γκολ της Μανωλιουδάκη και της Αβραμίδου που γύρισαν τούμπα τον πέμπτο τελικό του 2009, όταν η Τόνια Μωραΐτη σήκωσε το τρόπαιο του πρωταθλήματος, το γκολ της Αντωνάκου στον ημιτελικό του 2011 με την Οριζόντε Κατάνια, οι σπουδαίες εμφανίσεις της Μαρίας Τσουρή και της Ίφκε φαν Μπέλκουμ στους τελικούς του ’11, η μεταγραφή της Χρυσής Διαμαντοπούλου, της Μαργαρίτας, της Ελευθερίας και της Βάσως Πλευρίτου και της Χριστίνας Κώτσια το περυσινό καλοκαίρι, το ασημένιο μετάλλιο στο περυσινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα πόλο Νέων Γυναικών, ανάγονται στην ίδια εποχή, είναι συνέχειες, που προέκυψαν από την ευλογία της κρίσης. Η οποία στο πόλο μόνο λίγο δεν υπήρχε, αλλά επειδή είναι παιχνίδι που δεν μπορεί τα απόβλητα, επειδή είναι παιχνίδι που δεν χρειάζεται στήριξη διότι γίνεται ωραίο μόνο από τους ανθρώπους που το αγαπάνε, απέβαλλε τον ναρκισσισμό και την αυταρέσκεια και συνεχίζει να την αποβάλλει, κάνοντας ανθρώπους που νομίζουν ότι τους χρωστάει ο κόσμος για ανεξήγητο λόγο, να αποτυγχάνουν παταγωδώς.
Κανείς δεν μπορεί να πάρει από τα κορίτσια των τελών της δεκαετίας του ’80, ακόμα και «τις μπασκετμπολίστριες που μαζέψαμε για να κάνουμε oμάδα» ότι ήταν οι πιονέροι ενός οικοσυστήματος που την Κυριακή χάρισε στην ακαδημία πόλο του Ολυμπιακού τον δεύτερο τίτλο της και πρώτο σε επίπεδο κοριτσιών.