Καταραμένη... τηλεόραση
Το μεσημέρι του Σαββάτου θα έχει ήλιο. Αυτό είναι γνωστό. Πρώτον, το λέει η ΕΜΥ. Και, δεύτερον, το φαντάστηκα από τις αρχές της εβδομάδας.
Το Σάββατο ήταν η μέρα που σημειώθηκε στο νοητικό ημερολόγιο. Στις 14:30, το σαραβαλάκι με ανοικτά τα παράθυρα θα διένυε πάνω από μία ώρα δρόμο για να φθάσει στο «ωραιότερο μέρος του κόσμου», όπως κάποτε είχε πει ο Πέταρ Τρμπόγεβιτς για τον Λαιμό, για το ματς με του ΝΟ Βουλιαγμένης με τον Ολυμπιακό, για την 11η αγωνιστική της Α1 πόλο Γυναικών. Πρόπερσι και πέρυσι, Γεναριάτικα, το κρύο ήταν τσουχτερό. Μπορεί η αντάμωση με το κολυμβητήριο του Λαιμού να είναι πάντα ευχάριστη, αλλά για μία χρονιά το παιχνίδι γινόταν Απρίλη, την ώρα που μπορείς να πεις μεσημέρι και απόγευμα (16:00) χωρίς σε καμία από τις δύο περιπτώσεις να κάνεις λάθος.
Το παιχνίδι θα τελείωνε στις 17:00 και το σαραβαλάκι θα έφευγε στις 18:00 με προορισμό τον Πειραιά και το «Πέτρος Καπαγέρωφ», για τη 19η αγωνιστική της Α1 πόλο Ανδρών. Ο Ολυμπιακός παίζει με τον Παναθηναϊκό και είναι πάντα ένα ντέρμπι, συν τοις άλλοις είναι ο πρόλογος του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού που θα γίνει την Κυριακή στο Καραϊσκάκη. Το παιχνίδι ξεκινάει στις 19:30, την ώρα που ο ήλιος έχει πέσει, τις πρώτες μέρες που εκτιμάς την αλλαγή της ώρας, η οποία έρχεται και δένει με το ανοιξιάτικο κλίμα.
Και ξαφνικά, η καταραμένη... τηλεόραση τα άλλαξε όλα. Την Πέμπτη δρομολογήθηκε η αλλαγή ώρας στο ματς των Γυναικών, για να το δείξει το OTE Sport 3. Φυσικά, η τηλεόραση είναι εκείνη που κάνει το κουμάντο. Το ματς στον Πειραιά δεν το δείχνει κανένα κανάλι, αν και θα ήταν ωραίο ακόμα και μόνο ως προοίμιο ντέρμπι.
Αυτό σημαίνει… καταστροφή: δημοσιογραφικά μιλώντας είναι αδύνατον κάποιος, που καλύπτει πόλο για ένα οποιοδήποτε μέσο, να βρίσκεται και στα δύο παιχνίδια. Ακόμα και αν ήθελε να κάνει τη δουλειά από το γραφείο, πολτοποιώντας για τουλάχιστον μισή ώρα το μυαλό του- δηλαδή όση ώρα παιζόντουσαν τα δύο ματς στον ίδιο χρόνο- δεν θα μπορούσε, επειδή μόνο ένα έχει τηλεοπτική μετάδοση.
Το κυριότερο είναι, όμως, ότι χάνεται αυτή η βόλτα μέσα στην Αθήνα, το πέρασμα από τη Βουλιαγμένης και την Ποσειδώνος, το μεσημέρι, με το χέρι να βγαίνει για λίγο έξω από το παράθυρο, τον ήλιο να καίει και να προκαλεί το λεγόμενο «μαύρισμα του ταρίφα», ένα ψιθύρισμα ενός τραγουδιού (εκτός κι αν νιώσεις σαν τη Ρένα Βλαχοπούλου και τον Ντίνο Ηλιόπουλου) και βουρ για τον Λαιμό, το κοίταγμα στη θάλασσα που 30 οπαδοί του Ολυμπιακού διέσχισαν πέρυσι, στις αρχές του Ιούνη, για να βρεθούν στο κολυμβητήριο ανήμερα στην Α1 πόλο Ανδρών και η ντερμπάρα. Και έπειτα η αλλαγή περιβάλλοντος, τα στενά του Πειραιά, τα συνεργεία στη Γραβιάς. Μία σαββατιάτικη ονείρωξη που δεν θα πραγματοποιηθεί.
Αυτή η αλλαγή ήταν ένας δολοφόνος ονείρων. Για αυτό, ιδού μία παράκληση: αφού δεν θα γίνει αυτή η απίθανη βόλτα, ας δουν όσοι περισσότεροι μπορούν το ματς.