Η περίπτωση Τάσου Σχίζα

Τετάρτη, 29 Μαΐου 2013 - 02:52

Πριν από σχεδόν 2,5 μήνες στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» παρακολούθησα το πρώτο ματς της τελικής φάσης του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος πόλο Νέων Ανδρών παρέα με έναν από τους κορυφαίους Έλληνες προπονητές γενικώς και σε επίπεδο πόλο Γυναικών ειδικώς. Αυτή η ώρα ήταν happy hour, διότι μπορούσα να ρωτήσω ό,τι ήθελα. Και έτσι μία ερώτηση ήταν για το ποιες πολίστριες πιστεύει ότι παρά το γεγονός ότι δεν είχαν τα προσόντα και τις ικανότητες, χωρίς το πολυθρύλητο ταλέντο, πέτυχαν με δουλειά να κάνουν μία μεγάλη καριέρα. Μου ανέφερε κάποια παραδείγματα και συμπλήρωσε: «Νούμερο ένα σε αυτήν την κατηγορία είναι ο Τάσος Σχίζας».

Ντονγκ!

Εκείνο το βράδυ είχα αυτή τη συζήτηση με τον φανταστικό μου φίλο, τον Τρέβορ.

-Θα διάβαζες ένα κείμενο για τον Τάσο Σχίζα;

-Δεν ξέρω. Γιατί, σκέφτεσαι να γράψεις;

-Ναι. Μου είπαν αυτό κι αυτό στο κολυμβητήριο.

-Κατάλαβα. Αλλά τι μπορείς να γράψεις για αυτόν; Δεν ξέρω αν θα το διάβαζα.

-Έλα ντε. Λες να περιμένω να τελειώσει η σεζόν;

-Καλύτερα έτσι. Κι αν σου βγει, σου βγήκε.

Η σεζόν τελείωσε και μου βγήκε. Ο Τάσος Σχίζας ανέλαβε δράση μετά τη λήξη του πρώτου φετινού τελικού, δικαιολογώντας αποκλειστικά αυτό το «είμαστε έτοιμοι για μάχη», σε ερώτηση για το τι θα κάνει ο Ολυμπιακός μετά την ήττα από τη Βουλιαγμένη με σκορ 5-7.

Είναι ωραίο να βλέπεις έναν αθλητή να λέει ότι «είμαστε έτοιμοι για μάχη» και να δείχνει ότι είναι έτοιμος για μάχη στα επόμενα παιχνίδια. Δεν είναι μυστικό: υπάρχουν εγγυήσεις από αθλητές για ένα ματς, μία σειρά παιχνιδιών ή έναν στόχο που αναιρέθηκαν και που δεν μετουσιώθηκαν σε πράξη. Ο Τάσος Σχίζας εκτόξευσε την απόδοσή του από τον δεύτερο τελικό ως και το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς, έβαλε το πιο κρίσιμο χρονικά γκολ της αναμέτρησης του προηγούμενου Σαββάτου, ένα σκαστό σουτ από την ευθεία που μείωσε το σκορ με 6-4 για τον Ολυμπιακό, τη στιγμή ακριβώς που η Βουλιαγμένη είχε χαλαρώσει λόγω της αποβολής με αντικατάσταση του Μπλάι Μάλιαρακ, έβαλε το γκολ στον τελικό του Κυπέλλου που έφερε το παιχνίδι στο 3-3, με σουτ από τα δεξιά που λειτούργησε ως καταλύτης, μπόρεσε και διαχειρίστηκε τον εαυτό του μένοντας στα παιχνίδια ως το τέλος και την Τρίτη… πόζαρε με τον Κώστα Μουρίκη- τον οποίο όλη τη χρονιά συμβούλευε για διάφορα πράγματα- στο σκάφος του Νικόλα Δεληγιάννη στην ημερήσια εκδρομή που πήγαν οι περισσότεροι πολίστες του Ολυμπιακού στην Κύθνο. Φορώντας άσπρα καπελάκια. Ένα αριστούργημα.

Ο Τάσος Σχίζας είναι ένας από τους οκτώ που βγήκαν από τη γενιά της Δουνκέρκης και κανείς δεν του χάρισε τίποτα στην καριέρα του. Όλη η παραγωγή του στο παιχνίδι είναι αποτέλεσμα δουλειάς, πράγματα που έμαθε. Δεν είναι παιδί του Στάμενιτς, διότι ήρθε στον Ολυμπιακό ως παίκτης του Εθνικού. Για τις ομάδες του ήταν πάντα απαραίτητος. Ήταν στη Βαρκελώνη, στην Αθήνα, στο Μόντρεαλ, στο Πεκίνο, είναι στον Ολυμπιακό εδώ και 11 χρόνια, έχοντας κακό τάιμινγκ, φθάνοντας στην ομάδα μετά το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 2002, αλλά παίρνοντας το Σούπερ Καπ Ευρώπης. Αλλά αυτό είναι απλώς μία πορεία.

Ο Τάσος Σχίζας είναι γεννημένος το 1977, πάει να πει ότι ήταν μικρότερος από τους συμπαίκτες του που πήραν το ασημένιο μετάλλιο στη Δουνκέρκη. Ένα χρόνο αργότερα, πήρε ένα μετάλλιο που για τον ίδιο ήταν πολύ σημαντικό: το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κούβας, το 1997, που λόγω της… μεγαλειότητας της Δουνκέρκης χάθηκε στη μετάφραση και στο πούρο του Φιντέλ. Αυτό που έφερνε στο νερό ήταν η προσπάθεια και μία σιωπηλή δύναμη, η οποία τον έκανε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Το γεγονός ότι δεν είχε το ταλέντο κάποιων από τους συμπαίκτες του- το «ταλέντο» είναι σχετικό: θα μπορούσε να βγει με μία φουρνιά που κανείς από τους συμπαίκτες του δεν είχε τις δικές του ικανότητες, απλώς τώρα, με Χατζηθεοδώρου, Βλοντάκη, Γιώργο Αφρουδάκη, Θωμάκο στην εξίσωση αναγκαστικά είναι διαφορετικό το αισθητήριο και το κριτήριο- το κάλυπτε με τη σταθερότητά του. Μπορούσες να βασιστείς στον Τάσο Σχίζα σε όλα τα μεγάλα παιχνίδια, σπανίως θα σε απογοήτευε. Είναι τελευταίος και είσαι ήσυχος, έχει την μπάλα και θα κάνει τη σωστή πάσα ως επί το πλείστον, όπως εκείνη που έκανε στον Χριστόδουλο Κολόμβο για να πάρει το πέναλτι στον πέμπτο τελικό πέρυσι, στο κολυμβητήριο του Λαιμού. Είναι, όμως, αρκετά μεγάλος για να μην μπορεί να αντισταθεί στο να διαμαρτύρεται στους διαιτητές μετά από μία ποινή που θεωρεί άδικη, για να μπορεί να λέει τη γνώμη του στην ομάδα, για να είναι ο αρχηγός της.

Δεν ξέρω αν, τελικά, ο Τρέβορ θα διαβάσει το κείμενο. Στο ρεπορτάζ αυτής της ομάδας, τρία χρόνια τώρα, τύχη αγαθή έριξε πάνω του τη σκόνη τριών θρυλικών πολιστών, που όταν σταματήσουν την καριέρα τους θα είναι το τέλος μίας εικοσαετίας λαμπερής, έστω κι αν πολλές φορές ήταν επεισοδιακή, έστω κι αν σε αρκετές περιπτώσεις και οι ίδιοι αδίκησαν τους εαυτούς τους. Ακόμα και τώρα, 8 χρόνια μετά το Μόντρεαλ και 9 χρόνια μετά τον ημιτελικό της Αθήνας με τους Σέρβους και τον μικρό τελικό με τους Ρώσους, ακόμα και τώρα που το ελληνικό πόλο έχει συρρικνωθεί αγοραστικά και έχει χάσει οποιαδήποτε επιρροή είχε στο μυαλό του Έλληνα φιλάθλου, ακόμα και τώρα που η 30η Ιουλίου του 2005 παραμένει η κορυφαία ημερομηνία της εθνικής πόλο Ανδρών, υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι τίποτα δεν είναι περισσότερο σημαντικό και χαιρετίζεις την παρουσία τους ως δικό σου παράσημο. Ο Τάσος Σχίζας είναι ένας από τους τρεις. Λιγομίλητος, αλλά με δηλώσεις που δεν βγαίνουν από κασέτα. Φαινομενικά ήρεμος, αλλά έτοιμος με πολεμική αυτοπεποίθηση για να αντεπεξέρχεται στις προκλήσεις. Και παίζει ακόμα, χωρίς, όπως φαίνεται, την παραμικρή διάθεση να σταματήσει. Από τους βετεράνους του Ολυμπιακού, άλλωστε, είναι ο μικρότερος.

Να ζήσει η εργατική τάξη λοιπόν!

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!