Για τη χαρά του παιχνιδιού

Παρασκευή, 31 Μαΐου 2013 - 03:20

Η Εύη Τετζαλίδου σημάδεψε το δοκάρι και δεν μπορούσε να το πιστέψει, η Άλκηστη Αβραμίδου της έπιασε το χέρι και την ταρακούνησε, για να της πει να μη νιώθει άσχημα και ότι συμβαίνουν αυτά και η Κική Λιόση, στο κατά πάσα πιθανότητα τελευταίο παιχνίδι της στο πόλο, βρέθηκε απέναντι στη Χρυσή Διαμαντοπούλου για να σουτάρει το πέναλτι που θα έδινε το προβάδισμα στη Βουλιαγμένη.

Υπάρχουν πολλών ειδών ιστορίες που δίνουν ιδιαίτερο χρώμα με την προσωπικότητά τους στον αθλητισμό. Υπάρχουν πολλά είδη πρωταθλητών και υπάρχουν πολλές θεωρίες για το πώς γίνεται κάποιος τέτοιος. Η νίκη είναι βασικό κομμάτι, αλλά η μακιαβελική υπόστασή της είναι εντελώς άλλο καπέλο. Δεν υπάρχει θέσφατο.

Το σουτ της Λιόση ήταν σκαστό, αλλά λίγο πιο ψηλό απ’ ό,τι έπρεπε. Η Χρυσή βρήκε την μπάλα με το δεξί της χέρι ελαφρώς, εκείνη έκανε το γκελ στο οριζόντιο δοκάρι και πήρε ύψος για να σκάσει στο νερό*.

*Τέτοιες στιγμές, που συμβαίνουν και δεν ξανάρχονται, δεν είναι σίγουρο ότι τις θυμάσαι σωστά. Εσύ είσαι σίγουρος ότι τις θυμάσαι σωστά, τις περιγράφεις με κάθε λεπτομέρεια και όταν κάποιος διαφωνήσει μαζί σου πεισμώνεις και τελικά έχεις κάνει λάθος. Παραδείγματος χάρη, σε αυτή τη συγκεκριμένη φάση, η περιγραφή που ήρθε ήταν ότι έγιναν όλα αυτά, μόνο που αντί η μπάλα να πάρει ύψος από την πρώτη επαφή της στο δοκάρι, διέγραψε μία τροχιά συρρικνωμένης ημισελήνου, χτύπησε στην πλάτη της Χρυσής, πήγε ξανά στο δοκάρι, πήρε ύψος και έσκασε στο νερό. Δεν συνέβη, ωστόσο, κάτι από αυτά.

Την ώρα που η μπάλα βρισκόταν στην προσγείωση, κατεβαίνοντας εν είδει ελεύθερης πτώσης από το υψηλότερο σημείο της (ή μήπως ήταν λίγο αφού χτύπησε στο δοκάρι; Μήπως μόλις έσκασε στο νερό;) έγινε κάτι απίστευτο.

Η Χρυσή χαμογέλασε.

Τώρα, αυτό φαίνεται φυσιολογικό. Ο αναγνώστης που θα έβαζε τον εαυτό του στη θέση της τερματοφύλακα του Ολυμπιακού μπορεί να χαμογελούσε. Αλλά η Διαμαντοπούλου δεν το έκανε για αυτό. Το έκανε για το ρίγος που της προκαλούσε το παιχνίδι, για την αγωνία του, το ένα χαμένο πέναλτι πάνω στο άλλο χαμένο πέναλτι (και πού να ήξερε ότι θα ήταν τρία ακόμα τα σερί άστοχα πέναλτι). Ήταν το παιδί που έβλεπε ένα παιχνίδι που την ταξίδευε ποιος ξέρει πού. Ήταν η πρωταγωνίστρια και η θεατής μαζί.

Το χαμόγελο αυτό κράτησε μισό δευτερόλεπτο. Σε κάποια στιγμή, η Διαμαντοπούλου θυμήθηκε ότι υπάρχει μία μπάλα που πρέπει να μαζέψει και που τόση ώρα ήταν στην πλάτη της. Ερήμην της παιζόταν ένα θρίλερ μεγατόνων που δεν το καταλάβαινε. Ήταν σαν μωρό στην άκρη ενός γκρεμού. Το χτύπημα συνέχιζε να ισχύει και μία λάθος κίνησή της μπορεί να έστελνε την μπάλα στα δίχτυα. Ήταν ζήτημα εκατοστών. Ζήτημα μίας άγαρμπης κίνησης. Έμοιαζε με βόμβα, στην οποία έπρεπε να κόψεις ένα από τα 12 καλώδια για να απενεργοποιηθεί. Θα μπορούσε να έχει συμβεί οτιδήποτε. Ο κατακλυσμός κρύβεται πίσω από τη νηνεμία και χαμογελάει σαρδόνια.

Η Χρυσή, σαν να μην καταλάβαινε το μέγεθος της κατάστασης, μάζεψε την μπάλα και τα πέναλτι συνεχίστηκαν κανονικά. Μακριά από αυτό το μέρος που βρισκόταν, από το τι σήμαινε αυτό το παιχνίδι, από τον ηλεκτρονικό πίνακα, ένα παιδί μάζεψε πολύ φυσιολογικά την μπάλα, για να συνεχιστεί το παιχνίδι.

Όχι λόγω πρωτοκόλλου, αλλά επειδή αρνούταν να το τελειώσει. Για τη χαρά του.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!