Η ασφάλεια της σιωπής

Τρίτη, 11 Ιουνίου 2013 - 20:05

Όταν σταματάει το παιχνίδι του κάποιος σαν τη Μαρία Μπαλωμενάκη, είναι ένα κενό στο βάθος της εργατικής τάξης. Στον καπιταλιστικό κόσμο δεν θα το προσέξεις, αλλά στα «μπλε κολάρα» δημιουργείται ένα κενό που είναι σχεδόν αναντικατάστατο. Είναι σαν να χάνεται κάτι που βρέθηκε μόνο με την παρουσία της και μετά έφυγε με εκείνη. Μετά από 12 χρόνια στον Ολυμπιακό, ανακοίνωσε την Πέμπτη την αποχώρησή της από το πόλο. Θα φοράει, από εδώ και μπρος, μόνο την άσπρη φόρμα της και θα βρίσκεται στον Ευαγγελισμό, για να εντρυφήσει στην ειδικότητά της, την ενδοκρινολογία.

Η «Μπαλού» δήλωσε, σε ραδιοφωνικό σταθμό του Πειραιά, την έκπληξή της για το πώς ασχολήθηκαν μαζί της οι δημοσιογράφοι στο άκουσμα της αποχώρησής της. Ο ίδιος ο Ολυμπιακός έβγαλε μία ανακοίνωση η οποία ήταν συγκρατημένα ρομαντική. Τέτοιες ανακοινώσεις εκπορεύονται από το γεγονός ότι κάποιοι αθλητές νομίζεις ότι θα είναι πάντα εκεί, θα φορούν τη φόρμα εργασίας τους και θα βρίσκονται στις επάλξεις, δημιουργώντας ασφάλεια με τη σιωπή τους. Και όταν ο χρόνος περνάει και για αυτούς, τότε απομένεις να κοιτάζεις ενεός την επόμενη μέρα χωρίς εκείνους. Δεν σοκάρεται ο κόσμος, δεν αλλάζει η ροή των πραγμάτων, αλλά μία ελαφριά στενοχώρια, που δεν σε ενοχλεί και δεν δένει το στομάχι κόμπο, σε κυριεύει.

Η Μπαλωμενάκη έφθασε στον Πειραιά ως πρωταθλήτρια Ευρώπης της εθνικής Νεανίδων του Μάντσεστερ, το 2001. Ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να φτιάξει ξανά το τμήμα και να το κάνει ανταγωνιστικό, διότι την εποχή του Νίκολα Στάμενιτς- και με την προοπτική της κατάκτησης του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από την ομάδα πόλο Ανδρών- η ομάδα παραγκωνίστηκε. Η Χανιώτισσα αμυντική, που πανηγύρισε το χρυσό μετάλλιο μαζί με τη Βάσω Μαυρέλου, η οποία έφθασε ένα χρόνο μετά στο Λιμάνι, την Αντιγόνη Ρουμπέση, τη Χριστιάννα Καραλόγου, τη Ράνια Κοτσαύτη, ήρθε πάνω στην ενηλικίωσή τους. Και έπρεπε να περάσουν χρόνοι οκτώ για να πανηγυρίσει τον πρώτο τίτλο της, κάτι που στη μνήμη της άξιζε τον κόπο. «Είναι η κορυφαία στιγμή, διότι δεν μας περίμενε κανείς. Η Βουλιαγμένη εκείνη τη χρονιά ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης», τόνισε η αμυντική του Ολυμπιακού, η οποία προσπάθησε να συνδυάσει τα πάντα. Να πηγαίνει στις υπηρεσίες της, να ακολουθεί τον ιατρικό κλάδο, να παίζει πόλο. Δεν έφθασε εκεί που μπορούσε.

Αλλά, από την άλλη μεριά, έφθασε εκεί που μπορούσε. Να είναι η τελευταία αρχηγός του Ολυμπιακού, να δημιουργεί την ασφάλεια της σιωπής. Ήταν πάνω στη φουνταριστή και αισθανόσουν, με κάποιον τρόπο ήσυχος. Μπορούσε να σκοράρει σημαντικά γκολ και ήταν παίκτρια ομάδας. Έφθασε εκεί που την πήγε η δουλειά της και έγινε σημαντική για την ομάδα και τις συμπαίκτριές της. «Κάθε μία νομίζω ότι θα με θυμάται για διαφορετικό λόγο, ελπίζω όλες για θετικό», συμπλήρωσε.

Και έφυγε για να ασχοληθεί με τη ζωή, αφήνοντας μία ελαφριά στενοχώρια σε εκείνους που δεν περίμεναν ότι θα τα παρατήσει. Απλώς νόμιζαν ότι, με κάποιον μαγικό τρόπο, θα είναι πάντα εκεί.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!