Το τελευταίο παιχνίδι του Βλάχου

Παρασκευή, 26 Ιουλίου 2013 - 02:55

Την Πέμπτη συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από το τελευταίο παιχνίδι του Θοδωρή Βλάχου στον Ολυμπιακό.

Ο προπονητής του Ολυμπιακού βρέθηκε την προηγούμενη Κυριακή στο κολυμβητήριο του Φαλήρου, εκεί που έχει περάσει ένα πελώριο κομμάτι της ζωής του. Ήταν το αγροτικό του. Αν στρίψεις την Ποσειδώνος προς τα αριστερά, μετά από 500 μέτρα και μπείς στην ταμπέλα που λέει «Πειραιάς/ΣΕΦ», ο δρόμος σε βγάζει στο Λιμάνι. Αριστερά, στο στενό βρίσκεις τη Δραγατσάνου. Στο δεύτερο στενό κάνεις αριστερά και βρίσκεσαι στη Γραβιάς. Πάντα αριστερά για τον Ολυμπιακό, πάντα αριστερά. Αυτή η απόσταση ήταν το ταξίδι του νυν τεχνικού του Ολυμπιακού από την επαρχία για τη μεγάλη πόλη. Είναι ένα τσιγάρο δρόμος, αλλά έμοιαζε με το ταξίδι ενός γιατρού που έμεινε έξι χρόνια στα Γρεβενά και βρίσκει δουλειά στο «Τζάνειο» ως χειρούργος. Ο Βλάχος ήταν έτοιμος να κοουτσάρει τον Ολυμπιακό το 2011, όταν και συμφώνησε με τον νεόκοπο, τότε, πρόεδρο του Ερασιτέχνη, Μιχάλη Κουντούρη. Κι αν δεν ήταν έτοιμος, έγινε. «Δεν είμαι λιοντάρι, αλλά αν χρειαστεί θα βρηχυθώ σαν αυτό», είχε πει ο Γουίνστον Τσόρτσιλ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Βλάχος μπήκε μπροστά στην αναμέτρηση με μία δύσκολη χρονιά και παρ’ ολίγον να πάρει το Κύπελλο και το πρωτάθλημα. Το πρώτο το έχασε βράδυ, σε ένα τριπλό σφύριγμα και ένα αντικανονικό γκολ του παίκτη του, από την ερχόμενη σεζόν, Αλέξανδρου Γούνα. Μέσα στο Αργοστόλι. Το δεύτερο το έχασε ένα απόγευμα, αρχές Ιούνη, στο κολυμβητήριο του Λαιμού. Για ένα χαμένο πέναλτι, για δυο ματάκια γκρίζα, που τραγουδά και ο Μίλτος Πασχαλίδης. Είχε φύγει από τον πάγκο, διότι είχε αποβληθεί. Ένα χρόνο μετά, αρχές Ιούνη, έκανε το πρώτο νταμπλ της καριέρας του ως πρώτου προπονητή του Ολυμπιακού. Ξέρει να διαβάζει καλύτερα, πια, ένα παιχνίδι, όπως έκανε στον τελικό Κυπέλλου της Λαμίας. Ξέρει να κρατάει συμπαγή μία ομάδα, όπως έκανε στον τέταρτο τελικό του πρωταθλήματος. Και συνεχίζει.

Στις 25 Ιουλίου του 1998, αφού η Γαλλία είχε πάρει το πρώτο και μόνο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας της με τις κεφαλιές του Ζινεντίν Ζιντάν στο Παρίσι και πριν γίνει το Μουντομπάσκετ στην Αθήνα- που η FIBA περίμενε dream team και της ήρθαν οι ΗΠΑ του λοκ άουτ- ο Θοδωρής Βλάχος έπαιξε το τελευταίο παιχνίδι του με τον Ολυμπιακό. Ήταν στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ, το οποίο ήταν σχεδόν γεμάτο. Από την Πάτρα ανέβηκαν 50 πούλμαν στην πρωτεύουσα, στα τέλη του Ιούλη. Εκείνη η χρονιά είχε τελειώσει πιο αργά, επειδή το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έγινε στο Περθ, στο νότιο ημισφαίριο της γης, εκεί που το καλοκαίρι επισκέφτεται τα καγκουρό τον Γενάρη (8-17, όταν ανέτειλε το φαινόμενο «Ίαν Θορπ» για την παγκόσμια κολύμβηση, η εθνική πόλο Ανδρών είχε τερματίσει όγδοη). Ήταν ένας τελικός Κυπέλλου με τον ΝΟ Πατρών. Και οι «ερυθρόλευκοι» νίκησαν με 10-8, παίρνοντας την κούπα. Το τέταρτο Κύπελλο. Πλέον έχουν 14.

Ο νυν τεχνικός του Ολυμπιακού έφυγε τότε από την ομάδα, επειδή κατάλαβε ότι δεν τον θέλουν. Ο τότε πρόεδρος, Λεωνίδας Θεοδωρακάκης, προσπάθησε να είναι διακριτικός. Έκανε μία λεπτή προσπάθεια, την τελευταία στιγμή, για να τον κρατήσει. Ο τότε παίκτης του Ολυμπιακού δεν ήθελε οίκτο. Την επόμενη διετία ούτε που θέλει να τη θυμάται. Στον Πειραιά έφθασε ο Νίκολα Στάμενιτς και στις 12 Οκτωβρίου του 2000 έφυγε, για λόγους πρωτίστως ευθιξίας και έπειτα οικονομικούς. Λίγες μέρες αργότερα προσελήφθη ο Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς. Ο Θοδωρής Βλάχος θα ήταν ο βοηθός προπονητής. Έτσι έγινε. Έτσι έγινε και με τον «Ζόλι» Κάσας». Έτσι και με τον Βέσελιν Τζούχο. Τη νύχτα της 25ης Μαΐου και την επόμενη μέρα κάλεσε και τους τρεις στο τηλέφωνο για να τους πει ότι πήρε το πρώτο πρωτάθλημά τους και να τους ευχαριστήσει για όσα έμαθε για αυτούς.

Την προηγούμενη Κυριακή ο Βλάχος ήταν στο Φάληρο. Το πόλο είναι μία πολύ σημαντική κατάσταση στη ζωή του, αλλά όχι η πιο σημαντική. Δεν… εξανέστη με τον Ανέστη, επειδή μία ξανθούλα, ονόματι Ολυμπία, καθόταν στα πόδια του. Ωστόσο έκατσε δίπλα στον Δημήτρη Κραβαρίτη και άρχισαν να σχολιάζουν το ματς.

Εκείνο το απόγευμα της 25ης Ιουλίου του 1998, κάθονταν δίπλα δίπλα στις φωτογραφίες για τα επινίκια. Μαζί με τον Χάρη Παυλίδη. Πού να ήξεραν ότι 15 χρόνια μετά θα κάθονταν στον ίδιο πάγκο ως προπονητές, πότε ο ένας πότε ο άλλος θα έλεγαν τα παλαβά τους στους παίκτες και ο Χάρης θα ήταν κάποια μέτρα μακριά από εκείνους, για να κάνει προπόνηση στην ομάδα πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού. Πού να ήξερε και ο ίδιος ο Παυλίδης, εδώ που τα λέμε, ότι μία πολίστριά του, η Χριστίνα Κώτσια, θα έφευγε από τον Πειραιά για να πάει να σπουδάσει στο κολέγιο του Λονγκ Μπιτς και ότι προπονητής της στην Καλιφόρνια θα ήταν ο Γκάβιν Αρόγιο: ο Αμερικανός ξένος του Ολυμπιακού τη σεζόν 1997-98, που σε εκείνο τον τελικό είχε πετύχει δύο γκολ. Πού να ήξεραν και οι τρεις μαζί ότι ο Σάκης Πλατανίτης, που επίσης είχε βάλει δύο γκολ σε εκείνο το ματς με την ιστορική ομάδα του ΝΟΠ, που ένα χρόνο πριν είχε πάρει το Κύπελλο νικώντας τον ΝΟ Βουλιαγμένης 13-12 σε έναν από τους πλέον συγκλονιστικούς τελικούς που έγιναν ποτέ, θα ήταν προπονητής των Παίδων του Ολυμπιακού που έπαιξε στον τελικό του πρωταθλήματος στο Φάληρο, με τον Βλάχο και τον Κραβαρίτη να παρακολουθούν τις προσπάθειές του να αλλάξει τη ροή του παιχνιδιού καθισμένοι σε έναν πάγκο παράλληλα με το τέρμα, μέσα στο «Ρέστειο»…

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!