Πριγκίπισσες σε μελαγχολικό παραμύθι

Δευτέρα, 9 Σεπτεμβρίου 2013 - 01:44

Οι εθνικές ομάδες πόλο των κοριτσιών στις μικρές ηλικίες είναι από τις κορυφαίες στον κόσμο. Απλώς στην κατηγορία των Νεανίδων επίσης συμβαίνει να είναι μία ταχύτητα παραπάνω από εκείνες στον κόσμο. Σε μία σπάνια συγκυρία, η προηγούμενη φουρνιά των Νεανίδων (δηλαδή των γεννημένων από το 1994 και έπειτα, που πρόλαβε το Παγκόσμιο του Περθ τον Δεκέμβριο) ήταν μία κλάση ανώτερη από όλες τις άλλες ομάδες. Αυτό συμβαίνει και με τις 96άρες, οι οποίες κράτησαν την Ελλάδα στον θρόνο της στη συγκεκριμένη διοργάνωση, μετά τη νίκη τους με σκορ 8-5 επί της Ισπανίας στην Κωνσταντινούπολη. Σημαίνει ότι σε αυτήν την κατηγορία (η οποία… ανακαλύφθηκε από Έλληνες, επειδή υπήρχε πληθώρα ταλαντούχων κοριτσιών σε αυτές τις ηλικίες) η Εθνική είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης τόσο το 2011 στη Μαδρίτη, όσο και το 2013 στην Κωνσταντινούπολη και ενδιαμέσως είναι πρωταθλήτρια κόσμου στο Περθ το 2012, ως εκ τούτου μπαίνει πολύ άνετα στην κατηγορία για την κορυφαία εθνική Νεανίδων όλων των εποχών.

Ούτως ή άλλως πολλοί Έλληνες προπονητές είχαν εκφράσει την άποψη ότι «θα πάρουμε το χρυσό», παρ’ όλα αυτά ένας, τη μέρα που η εθνική Νέων Γυναικών πήρε το χάλκινο μετάλλιο με αντίπαλο τη Ρωσία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Βόλου, σχολίασε: «Δεν ανησυχώ για τη διοργάνωση. Ανησυχώ για το γεγονός ότι τα κορίτσια που έμειναν εδώ θα πάνε απροπόνητα στις ομάδες τους». Η επόμενη ερώτηση- που προφανώς δεν χρειάζεται να είσαι μάντης για να την καταλάβεις και ήταν «γιατί το λες αυτό;»- έμεινε αναπάντητη.

Φυσικά αυτό δεν έχει σημασία, διότι σημασία έχει μόνο τι γίνεται στις Γυναίκες. Στις μεγάλες κατηγορίες. Για τις μοριοδοτήσεις και τα σχετικά, την απευθείας εισαγωγή στις πανεπιστημιακές σχολές και όλα τα σχετικά, με αυτά ασχολούνται οι γονείς, οι οποίοι προσπερνούν τα όρια όταν πρόκειται για το μέλλον των παιδιών τους. Η εθνική Νεανίδων ήταν τόσο καλύτερη από τις αντιπάλους της επειδή τα κορίτσια παίζουν στις ομάδες τους, σε γυναικείο επίπεδο. Όχι όλα, πάντως τα περισσότερα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αν δεν έπαιζαν θα έχαναν την πρωτιά. Απλώς, τώρα που είναι ευκαιρία και τα προβληματισμένα λόγια θα κάνουν γκελ πάνω στη χρυσαφένια νεότητα των 12 πολιστριών που ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι και που ενδεχομένως να έδιναν το «παρών» στη διοργάνωση χωρίς τη μοριοδότηση- και που, ειλικρινά, ελπίζουμε να συνεχίζουν να δίνουν το «παρών» τα επόμενα χρόνια στις διοργανώσεις και να μην φύγουν από την Εθνική, κάτι που σημαίνει καλή ανατροφή (αλλά, από την άλλη, ουδείς έχει ρωτήσει τα κορίτσια που έφυγαν γιατί το έκαναν, υπό την έννοια να τις πιέσει να πουν την αλήθεια)- και που κάτι τέτοιες στιγμές γίνεσαι υπέρμαχος του αθλητισμού χωρίς προνόμια, είναι σημαντικό να υπενθυμισθεί ότι πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος που οι προπονητές στις μικρές ηλικίες (αγοριών και κοριτσιών) θα δουλεύουν για να μάθουν πόλο στα παιδιά τους και όχι να νοιάζονται για τις θέσεις τους.

Δεν θα βρεθεί. Δεν θα βρεθεί τρόπος για να κάνουν όλοι μόκο και ο προπονητής να είναι το αφεντικό. Αλλά πρέπει να βρεθεί.

Υπήρχε ένα μήνυμα που έστειλε αναγνώστης του gavros.gr και το οποίο προβλημάτισε: μετά την πρόκριση επί της Ρωσίας στον προημιτελικό έστειλε ότι «στις αντικειμενικές ιστοσελίδες η πρόκριση είναι πρώτη είδηση». Και όσο κι αν έμοιαζε λογικό το παράπονο, αναγιγνώσκεται κι αλλιώς: από πότε νίκες εφηβικές πρέπει να είναι πρώτη είδηση; Στην Ελλάδα δίνεται πολλή σημασία σε τέτοιες ηλικίες και για αυτό εκείνοι που θα έπρεπε να είναι εργάτες γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως (και προφανώς η αναφορά δεν γίνεται για τον Γιώργο Μορφέση που τα δύο τελευταία χρόνια, με την πενία– και την αδυναμία;- της ΚΟΕ να βρει προπονητή είναι με μια βαλίτσα στο χέρι και είναι υπεύθυνος προπονητής όλων των ηλικιών) και τα παιδιά δεν μαθαίνουν το παιχνίδι, ούτε ασφαλώς μπολιάζονται από ηθικές αξίες που έχουν να κάνουν με την αθλητική ηθική. Παλαιότερα τέτοιες επιτυχίες περνούσαν στα ψιλά, αλλά προφανώς ο κόσμος έχει αλλάξει. Ωστόσο θα έπρεπε να είμαστε προσαρμοσμένοι σε αυτό.

Δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει αν η εθνική Νεανίδων στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, με τον ίδιο τρόπο που δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει αν ήρθε δέκατη σε μία διοργάνωση. Αυτό που θα έπρεπε να μας νοιάζει είναι να υπάρχει παραγωγή μέσα από μία αθλητική διαδικασία σταθερή. Αυτό που θα έπρεπε να μας νοιάζει είναι να βρίσκονται στην αποστολή οι καλύτερες πολίστριες. Ότι οι γονείς δεν νοιάζονται για το να μάθουν τα παιδιά τους το παιχνίδι και η πρώτη φορά που αυτό το χρυσό μετάλλιο θα είναι αχρείαστο, είναι η πρώτη φορά που ένας πατέρας θα πει στον προπονητή της κόρης του, «το παιδί μου είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και πρέπει να το βάζεις να παίζει περισσότερο». Είναι ανθυγιεινό. Δεν σημαίνει ότι θα το πληρώσει το παιχνίδι- αν και τέτοιες διαφορές πάντα πληρώνονται, ειδικά αν υποχωρεί ο προπονητής- αλλά είναι κακό και ανθυγιεινό. Όταν κάτι είναι κακό, πρέπει να φεύγει από τη μέση. Ένοχος, ασφαλώς, είναι και ο υπογράφων, ο οποίος αναδεικνύει τις επιτυχίες, γίνεται πανηγυρτζής, αποδίδει υπερβολικούς χαρακτηρισμούς ελαφρά τη καρδία. Θα έπρεπε να υπάρχει απλώς η είδηση, διότι δεν έκανε ποτέ καλό σε έναν έφηβο η διασημότητα. Το να μάθει να είναι σεμνός, αντιθέτως- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα είναι ατίθασος και αυθόρμητος, τέτοια στοιχεία, άλλωστε, άλλαξαν τον κόσμο- είναι πολύτιμο αγαθό, για να γλιτώσει τις σφαλιάρες στην ενήλικη ζωή τους. Σε καμία περίπτωση, φυσικά, το χρυσό μετάλλιο σε ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεανίδων δεν θα έπρεπε να είναι πρώτη είδηση. Αν δεν είναι ποδόσφαιρο (ούτε μπάσκετ, ούτε καν… ποδόσφαιρο σε ορισμένες περιπτώσεις) πρώτη είδηση δεν είναι σε κανένα άλλο σπορ. Πρώτη είδηση είναι, πάντα, να έχεις αθλητισμό που τον διέπει κοινή λογική και να έχεις συνεργασία. Να νιώθεις ότι τα παιδιά θα μάθουν σε στέρεα θεμέλια και ο τρόπος που θα αντιλαμβάνονται και θα πορεύονται στο παιχνίδι θα γίνει τρόπος ζωής.

Βεβαίως, όλα αυτά δεν αναιρούν τίποτα από την επιτυχία, ούτε από τις όμορφες εικόνες, όπως ήταν το φιλί της Βάσως Πλευρίτου στην Ιωάννα Χυδηριώτη μετά το γκολ που πέτυχε με τη Ρωσία, ούτε το γεγονός ότι τα 12 κορίτσια του Μορφέση είναι παικτάρες. Η Εθνική έκανε περίπατο με τις Ισπανίδες, κυρίως διότι δεν αγχώθηκε ποτέ στο ματς. Όπως και στη Μαδρίτη, που τη μεγαλύτερη αντίσταση γνώρισε από την Ιταλία στον προημιτελικό, έτσι και τώρα ο ημιτελικός ήταν το πιο αγχωτικό παιχνίδι της. Οι Ελευθερία Πλευρίτου, Έλενα Ξενάκη (από 2 γκολ στον τελικό, όσα και η Μίλβα Καλογεράκου, ένα πέτυχαν οι Βάσω Πλευρίτου και Ιωάννα Χυδηριώτη) είναι πολίστριες υψηλής κλάσης, για αυτό και παίζουν στις ομάδες τους που είναι από τις κορυφαίες στην Ευρώπη. Οι προπονητές βλέπουν το ταλέντο μπροστά στα μάτια τους, το ψηλαφίζουν, προσπαθούν, πλην του να το πλάσουν, να το απολαύσουν, διότι είναι και η δική τους όμορφη αθάνατη στιγμή σε μία δουλειά που ασφαλώς έχει ρουτίνα.

Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι να εκβιάζεται η στιγμή. Είναι να γίνεται πρόσημο, το οποίο θα αθροίζεται με την προηγούμενη και την επόμενη και θα βγάζει στον τόπο της αθλητικής αρμονίας. Αλλιώς δεν έχει σημασία πόσο πατριώτης είσαι. Όσο πυροτεχνήματα καλουπώνουν το αληθινό πρόβλημα και όσο δίνεται έκταση σε τέτοια γεγονότα, τόσο δεν θα έχουν νόημα τέτοιες νίκες, παρά να φουσκώνουν τα «εγώ» μας. Για τα παιδιά που τις πετυχαίνουν και για το παιχνίδι πρέπει να είναι πολύ σημαντικές, ειδικά για μία παρέα όπως αυτή εδώ, η οποία απαρτίζεται, ως επί το πλείστον, από φίλες. Για τους υπόλοιπους πρέπει να προσφέρουν έδαφος για παρατηρήσεις. Αλλά ο αποδεκτός νικητής δύσκολα ακούει.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!