Εγώ, ο Ίγκορ (ένα)

Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου 2013 - 05:15

Η τελευταία μέρα του Ίγκορ Μιλάνοβιτς στο σεμινάριο που διοργάνωσε ο ΑΝΟ Γλυφάδας στο «Αντώνης Δημητρακόπουλος» ήταν η πρωτη φθινοπωρινή. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μαθήματος, το πρωί του προηγούμενου Σαββάτου, έπεσαν οι πρώτες φθινοπωρινές ψιχάλες. Δεν ήταν εκείνη η βροχή που σε πείθει ότι αλλάζει το κλίμα- η κάπως λυτρωτική γιορτή του Σεπτέμβρη που μοιάζει με γέννηση- αλλά ήταν ο πιο ταιριαστός καιρός για να κάνει το τελευταίο μάθημά του ο κύριος Ίγκορ στα παιδιά που αυτές τις δύο εβδομάδες άλλαξε ο κόσμος τους για το πόλο, που βρέθηκαν σε έναν αθλητικό Παράδεισο, και μεταξύ αυτών ασφαλώς ήταν παιδιά που έστειλε ο Ολυμπιακός, αλλά και άλλες ομάδες, οι οποίες διείδαν μία μοναδική ευκαιρία για να κάνουν μαθήματα με εκείνον τον τύπο που είναι υπεύθυνος για το πρότυπο σχολείο του πόλο, που λέγεται ακαδημία της Παρτιζάν, αλλά πέρα από αυτό τον συνοδεύουν αξεπέραστες ικανότητες ως παίκτη, έχοντας κερδίσει τα πάντα, έχοντας πάρει δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, έχοντας συμμετάσχει σε ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα της ιστορίας, εκείνο της Αθήνας το 1991. Το τελευταίο που συμμετείχε η ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Η τελευταία φορά που ο Μιλάνοβιτς συνεργάστηκε αρμονικά με τον Νίκολα Στάμενιτς. Σε εκείνη τη διοργάνωση, ο Νικόλας Δεληγιάννης ήταν ball boy. Ο ίδιος Νικόλας Δεληγιάννης που την προηγούμενη Πέμπτη το απόγευμα βρέθηκε στη Γλυφάδα και όταν ο Μιλάνοβιτς τον είδε ξέσπασε σε γέλια και τον αγκάλιασε. 22 χρόνια μετά! Είναι ο αθλητισμός μία μηχανή παραγωγής ρομαντικών ιστοριών ή τι;

Ο Ίγκορ Μιλάνοβιτς- «γεια σας μίστερ Ίγκορ», τον χαιρετούσαν τα παιδιά στο «Αντώνης Δημητρακόπουλος»- είναι μαγνητιστικός. Είναι ο Αλέξης Ζορμπάς του παγκόσμιου πόλο. Η φωνή του είναι βαθιά, πολύχρωμη. Μόλις ήρθε ο καφές, μετά από τρεις ώρες προπόνηση, έβγαλε τα τσιγάρα του. Τσιγάρα βαριά, αλήτικα, σέρβικα. Είναι εκείνη η ιστορία στο Ευρωμπάσκετ του 1999, όταν είχε βγει η… βρώμα ότι ο Βλάντε Ντίβατς κάπνιζε και ο Ντίβατς το διέψευσε. Είναι εκείνη η ιστορία τον προηγούμενο Δεκέμβριο, όταν έφθασε η Γιουγκ Ντουμπρόβνικ στο «Ελ. Βενιζέλος» και ο αρχηγός της, Νίκσα Ντόμπουντ, δήλωσε πολύ κρυωμένος και άρρωστος. «Καλά πες του», είπε ο Δεληγιάννης, «οι Κροάτες δεν αρρωσταίνουν ποτέ». Είναι όλα αυτά μαζί, μαζί με τρανταχτά γέλια, το άρωμα του αίματος, από εκείνα τα χρόνια του εμφύλιου πολέμου που, όπως θα φανεί, ο Ίγκορ Μιλάνοβιτς δεν θέλει να θυμάται.

Είναι η τύχη του δημοσιογράφου, που βρήκε ένα παράθυρο από τη σπουδαία συμφωνία που πέτυχε ο ΑΝΟ Γλυφάδας και που έτυχε, επειδή βρέθηκε τη σωστή στιγμή στο σωστό μέρος, να ακούσει τον Μιλάνοβιτς να του λέει, «αυτό εδώ, αυτό εδώ μετράει», εννοώντας τη συνεργασία με τα παιδιά, «fuck the journalists». ΟΚ, μίστερ, μπορεί το επάγγελμα να είναι άσχημο, αλλά είμαστε κοντά στον αθλητισμό. «Αστειεύομαι. Είναι τύχη να είσαι κοντά στον αθλητισμό». Και μετά, για σχεδόν 20 λεπτά, με την κάμερα στα χέρια, να μιλάει για τα πάντα. Πριν καθίσει στην καρέκλα, πριν καν έρθει ο καφές του, ο Ίγκορ Μιλάνοβιτς, ο σαραντάπηχος Σέρβος με την εκφραστικότητα, με τα χαρακτηριστικά που ακροβατούν στο γαληνεμένο και στο άγριο, με το αρρενωπό πρόσωπο και τα πράσινα μάτια, εκείνος ο τύπος που ακόμα και αν ξεχάσεις τι παίκτης ήταν, ακόμα και αν παραλείψεις ότι οι ομάδες ήθελαν… κλαρκ για να τον αναχαιτίζουν, ακόμα και αν δεν έχεις δει ποτέ το θηρίο, τον ταυρομάχο, τον τσιγγάνο, εκείνον που αγρίευε στο νερό, θα τον θυμάσαι για πάντα φορώντας τη φανέλα της Παρτίζαν και τη φόρμα της, που κάνει διαστάσεις εκτάσεις πετώντας σπίθες με το βλέμμα του στις 4 Ιουνίου του 2011, λίγο πριν τον τελικό του «Φόρο Ιτάλικο» απέναντι στην Προ Ρέκο, όταν έκανε διατάσεις και έδειχνε ότι ήταν έτοιμος για πόλεμο επειδή «ήμουν σίγουρος ότι θα νικήσουμε». Φεύγεις κάνοντας οκτάρια και είναι σχεδόν το ίδιο συναίσθημα με την πρώτη φορά που έκανες σεξ και ακόμα καλύτερο από εκείνο που ένιωσες όταν είδες κείμενό σου δημοσιευμένο σε εφημερίδα για πρώτη φορά, έχοντας ελάχιστη έως μηδαμινή σημασία το γεγονός ότι δεν υπήρχε το όνομά σου.

Ο Μιλάνοβιτς φίλησε όσα αγόρια ήρθαν να τον χαιρετήσουν στο μάγουλο και στο μέτωπο, δίνοντάς τους το καλύτερο κατευώδιο ώστε να προσπαθήσουν περισσότερο την επόμενη μέρα, έχοντας καταγράψει αυτά που έμαθαν τις δύο εβδομάδες μαζί του και ήταν πόλο, ήταν επεξηγήσεις για οτιδήποτε, ήταν πώς να πασάρεις, πώς να υποδέχεσαι την μπάλα, πώς να σουτάρεις, πώς να έχεις το κορμί σου σε καταστάσεις ευκαιρίας. Τα κορίτσια τα φιλούσε στο χέρι και με τους γονείς ήταν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Μία μητέρα ήρθε να τον ευχαριστήσει, ασφαλώς εντυπωσιασμένη από την ίδια την παρουσία του, αλλά δεν ήξερε ποιος είναι. Και τον ρώτησε αν κατάγεται από το Ζάγκρεμπ, δηλαδή τον βάφτισε Κροάτη. Και ο Μιλάνοβιτς έλαμψε, πήρε ένα πονηρό χαμόγελο και απάντησε, «μένω στο Βελιγράδι. Αλλά έχω κάνει δύο χρόνια στο Ζάγκρεμπ. Ω, τι υπέροχη πόλη». Και έπειτα η ίδια κυρία μίλησε για κάποιες διακοπές που έκανε στο Ντουμπρόβνικ και ο Μιλάνοβιτς συναίνεσε και μίλησε με τα πλέον κολακευτικά λόγια για την πόλη που βρέχεται από τα νερά της Αδριατικής, σαν να ήταν Κροάτης, σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτός ο εμφύλιος πόλεμος, που διέλυσε την πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, εκείνο το (αθλητικό) όνειρο του Γιόζιπ Μπρος Τίτο. Η Ευτυχία Καραγιάννη, προπονήτρια του ΑΝΟ Γλυφάδας, τον χαρακτήρισε «ακομπλεξάριστο» και αν δεν είναι αυτό το παράδειγμα επιχείρημα για τον χαρακτηρισμό, τότε δεν υπάρχει κάντι . Στους εκκολαπτόμενους πολίστες μιλούσε με στεντόρεια φωνή, η οποία αναδείκνυε οικειότητα, ενώ στους γονείς μιλούσε χαμηλόφωνα, κάτι που αναδείκνυε σεβασμό.

Αυτό είναι μόνο το πρώτο μέρος εκείνης της μιάμισης ώρας στη Γλυφάδα με τον Ίγκορ Μιλάνοβιτς και κυρίως των τελευταίων 20 λεπτών της. Αν θέλουμε να σεβόμαστε το παιχνίδι και να μην το πετάμε στα απόνερα του αθλητισμού, σοφόν το σαφές: ήρθε ο Ντιέγκο Μαραντόνα του πόλο στην Ελλάδα- μόνο που, σε αντίθεση με τον Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Μιλάνοβιτς είναι ένας υπέροχος και ακαταμάχητος δάσκαλος- και έμεινε για δύο εβδομάδες. Έστω την τελευταία στιγμή, ο υπογράφων σώθηκε από τη μόνιμη εισαγωγή του στον κόσμο της ντροπής και μία ευκαιρία που θα ήταν χαμένη.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!