Ντένες, ένας ύμνος του σουρεάλ
Ο Ντένες Βάργκα βγήκε από ένα σπειροειδή σωλήνα. Δεν ήταν ένας αληθινός σπειροειδής σωλήνας, αλλά μία ζωγραφιά του σουρεαλιστή Χένρι Γκετς, την οποία δεν είδε κανένα άλλο ανθρώπινο μάτι. Δεν την είδε καν ο Ντένες, ο οποίος πρόλαβε και ξεμύτισε ακριβώς τη στιγμή που ο Γκετς την τσαλάκωνε. Βγήκε ανάποδα, πρώτα με τα πόδια και έπειτα με τα χέρια. Όταν ο Γκετς είχε ήδη τσαλακώσει την ζωγραφιά, ο Ντένες μάζευε τα δάχτυλα των χεριών του, τα οποία τεντώθηκαν τόσο πολύ που έμοιαζαν με ανορθογραφία πάνω του. Ο Ντένες γεννήθηκε και τα χέρια του ήταν τόσο μεγάλα. Αφού βγήκε από σουρεαλιστικό πίνακα, μπορούσε να τα βγάλει και να τα βάλει, να τα κάνει ό,τι θέλει. Αυτό, βεβαίως, είναι φήμη, αλλά αυτό το γκολ με τον Ολυμπιακό αποτελεί πραγματικότητα.
Ο Ντένες μοιάζει με τον Μπέργκαμπ, στη διάσταση του ρέοντος και του αέναου, μίας χορογραφικής σχέσης που έχουν με τον κυνισμό του πρωταθλητισμού. Και οι δύο είναι παιδιά που μεγάλωσαν με το ασύλληπτο προνόμιο του να τους έχουν κληροδοτηθεί τα καλούδια σπουδαίων αθλητικών σχολών, παρ’ όλα αυτά το ίδιο το προνόμιο σύστησε μεγάλη αδικία: το γεγονός ότι επισκιάστηκαν ή επισκιάζονται (στο κυνήγι του Ντένες για τη μυθολογία του παιχνιδιού) από τους προγόνους τους. Ο Μπέργκαμπ, τόσο υπέροχος, μοσχομύριζε ποδοσφαιρικό γιασεμί, κάθε κίνησή του ήταν υπεράνω χρόνου και χώρου, αποτυπωμένη οδαλίσκη σε πίνακα του Μποτιτσέλι. Ο Ντένες, τόσο θεσπέσιος μέσα στο νερό, ένα σεμινάριο κινησιολογίας, μία αυτόφωτη ύπαρξη του πόλο που απομακρύνθηκε από το χωριό των «βασικών» χωρίς να τα υποτιμήσει. Απλώς η ποιητική αδρεναλίνη του ήταν τέτοια που έπρεπε να ανοίξει φτερά για αλλού.