Από την τελετή στη γιορτή

Παρασκευή, 2 Μαΐου 2014 - 03:35

Μία διαφορετική οπτική: εκείνη της σεμνότητας. Στη διάρκεια της τελετής στο «Πέτρος Καπαγέρωφ», για την απονομή του τροπαίου του πρωταθλήματος στην ομάδα πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού, υπήρχε κάτι που έμοιαζε με τελετουργικό. Προφανώς οι παίκτες δεν το είχαν προβάρει, διότι οι παίκτες δεν κάνουν τέτοιες αηδίες: πάνε και παίζουν, νικάνε ή χάνουν (είναι μέσα στη ζωή) και κερδίζουν τρόπαια. Ό,τι κάνουν στη δουλειά τους, είναι προς συζήτηση, προς ανάλυση, να μείνει ίδιο ή να αλλάξει. Να επιδαψιλευθεί η στρατηγική ή η τακτική. Ό,τι κάνουν όταν νικάνε, είναι άλλο ζήτημα. Πιο καθοριστικό για τον χαρακτήρα τους όπως τον αντιλαμβάνονται οι άλλοι, εκ του σύνεγγυς.

Δεν υπήρχε τίποτα χιουμοριστικό στην παρουσίαση των παικτών του Ολυμπιακού. Υπήρχε αποθέωση από τον κόσμο (που δεν γέμισε το κολυμβητήριο, αλλά που δεν το άφησε και άδειο), ενώ με τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού και θρύλο της ομάδας από το 2001, Νικόλα Δεληγιάννη, να παρουσιάζεται πρώτος, ξεκίνησε ένα μικρό θεατρικό μονόπρακτο, που σε έκανε να νιώθεις ότι οι παίκτες αισθάνονταν το δέος που ένας πιστός νιώθει όταν μπαίνει σε μία εκκλησία. Αυτό το απόγευμα ήταν περισσότερο απ’ όλα μία δικαίωση, το μπλάνκο που έπεσε πάνω στην κυριακάτικη μουτζούρα. Και οι παίκτες έβρισκαν όλο και περισσότερο, έξω από τα… νερά τους, χρήσιμη τη σιωπή, μέσα από την οποία θα λειτουργούσαν με την αναγνώριση του βάρους του μπουρνουζιού που φοράνε και του συλλόγου στον οποίο παίζουν.

Όταν πια ήρθε η ώρα της στέψης, καλόγουστης με τα καπνογόνα στην κερκίδα, τα βεγγαλικά να ανάβουν και τα άσπρα και κόκκινα κομφετί να εκσφενδονίζονται, μπορούσαν ξανά να γελάσουν, να φωνάξουν και να νιώσουν την οικειότητα. Η υπέροχη αμηχανία της τελετής μετατράπηκε σε γιορτή.