Οι θρύλοι των πέτρινων χρόνων

Δευτέρα, 18 Αυγούστου 2014 - 03:25

Η ομάδα πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού είχε ένα τεράστιο ιστορικό κενό σε ό,τι αφορά τις κατακτήσεις πρωταθλημάτων. Από το 1972 έως το 1991 δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα. Το 1971 ήταν η τελευταία της παλιάς εποχής. Το 1992 ήταν η πρώτη της νέας. Αυτό το κενό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν άνθρωποι και παίκτες που να νοιάζονται για την ομάδα. Υπήρχαν σκαπανείς, εργάτες της ομάδας που έδιναν την ψυχή τους για εκείνη, σε απεριόριστο χρονικό διάστημα. Μέσα στη δεκαετία του ’70, ο Περικλής Δαμάσκος- ο ίδιος Περικλής Δαμάσκος που οδήγησε την εθνική Εφήβων στο ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Σίμπενικ το 2009, στο ασημένιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2010 στη Στουτγάρδη και στο χάλκινο στο Παγκόσμιο Νέων Ανδρών στον Βόλο το 2011- ο Στάθης Σαράντος και ο Γιώργος Βενάρδος έγραψαν τις δικές τους ένδοξες σελίδες στον σύλλογο. Μαζεύτηκαν, μαζί με τον μεταγενέστερο, Γιώργο Κατσούλη, στην ιστορική «Φοντάνα» στο Πασαλιμάνι, για να θυμηθούν εκείνο το πρωτάθλημα του 1971 και τη συνέχεια, μία συνέχεια εχθρική και σκοτεινή για τον σύλλογο, γεμάτη φαντάσματα, φήμες και εχθρική αντιμετώπιση σε ένα παιχνίδι που δέσποζε η φυσιογνωμία του Ανδρέα Γαρύφαλλου. Όχι μόνο ως προσωπικότητας του Εθνικού, αλλά και ως ενός σεβάσμιου προσώπου στο παρασκήνιο.

Στον Ολυμπιακό υπήρχε ένας ρομαντισμός που φυσικά δεν υπάρχει τώρα. Η ιστορία ξεκινάει από το 1968, όταν ο Σαράντος και ο Βενάρδος συναντούν τον Δαμάσκο στον Ολυμπιακό. «Ημαστε παιδιά που κάναμε κολύμβηση εμείς», τόνισε ο Γιώργος Βενάρδος. Ο Δαμάσκος είχε περάσει ήδη αυτό το στάδιο. «Ημουν κι εγώ στην κολύμβηση και ένα καλοκαίρι δοκίμασα να παίξω πόλο. Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι μου ταιριάζει. Το πρόβλημα ήταν ότι ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης δεν ήθελε να με αφήσει να παίξω. Του είπα ότι αν δεν παίξω πόλο θα φύγω. Μου είπε να πηγαίνω δύο φορές την εβδομάδα για να κάνω κολύμβηση. Του το σφύριξαν ότι είμαι καλός στο πόλο και μετά του έκανα πλάκα, ότι θα σταματήσω το πόλο για να είμαι στην κολύμβηση μόνο». Ο Δαμάσκος ήταν και στην ομάδα πόλο και στην ομάδα της κολύμβησης μέχρι το 1970. Βρέθηκε, δηλαδή, διπλοθεσίτης στο Ζάππειο για το σωτήριο πρωτάθλημα του 1969 στην κολύμβηση, το πρώτο από τα… 44 που έχει πάρει από τότε ο Ολυμπιακός.

Ο Μάκης Χαρίτος ήταν υπάλληλος του Ολυμπιακού, διότι «οι προπονητές δεν ήταν ασφαλισμένοι. Δουλεύοντας στον Ολυμπιακό θα μπορούσε να έχει τα ένσημά του και να πάρει σύνταξη, κάτι που δεν μπορούσαν να το κάνουν οι προπονητές».

Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ ΙΒΟ ΤΡΟΥΜΠΙΤΣ

Ο Χαρίτος ήταν στον Ολυμπιακό στις αρχές του 1969, αλλά ίσως να μην μπορούσε να υποπτευθεί ότι θα γινόταν κάποια στιγμή προπονητής του Ολυμπιακού για πέντε «μαύρες» σεζόν. Στις αρχές του 1969 υπήρχε μία ομάδα με ταλέντο. Οι νεαροί παίκτες ήταν εξαιρετικοί και απλώς χρειαζόταν ένας προπονητής για να τους μάθει σωστά τα πράγματα. Βρέθηκε ο Κροάτης Ιβο Τρούμπιτς, ο οποίος το 1970 έπιασε Λιμάνι. Ο Τρούμπιτς αμέσως έφερνε την αύρα ενός άλλου παιχνιδιού στον Ολυμπιακό. «Ο Ιβο Τρούμπιτς δεν ήταν μόνο τότε πολύ μπροστά από την εποχή του. Εκανε προπονήσεις και μάθαινε κινήσεις στους παίκτες του που ακόμα και σήμερα διδάσκονται», τόνισε ο Δαμάσκος, ο οποίος ήταν προπονητής μέχρι πρόσφατα στις εθνικές ομάδες των μικρών ηλικιών και έζησε την τριβή σε αυτές. Ο Τρούμπιτς ήταν ο πρώτος πραγματικός δάσκαλος. Το 1969 ο Ολυμπιακός είχε παίξει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, στο πρωτάθλημα που ήταν κοινός πρωταθλητής με τον Εθνικό. «Στην πραγματικότητα, ρίξαμε το κέρμα για να δούμε ποιος θα παίξει στην Ευρώπη. Είχε πεθάνει ο πρόεδρος του συλλόγου μία μέρα πριν γίνει ο τελικός και αρνηθήκαμε να παίξουμε», τόνισε ο Σαράντος.

Με τον Τρούμπιτς ο Ολυμπιακός ξεθάρρεψε. Το 1971 οι «ερυθρόλευκοι» έφθασαν φορτσάτοι στην εβδομάδα πρωταθλήματος στο Ζάππειο. «Είχαμε νικήσει 2-1. Το ένα γκολ είχε πετύχει ο Σαράντος». Ποιος Σαράντος; «Ο αδελφός μου, ο Σαράντος Σαράντος. Δυστυχώς δεν ζει πια». Η μορφή του πρωταθλήματος ήταν απλή. Γινόταν μία εβδομάδα το καλοκαίρι. «Το Ζάππειο ήταν πάντα γεμάτο και οι θέσεις αριθμημένες. Μάλιστα, μετά το πρωτάθλημα του 1971 η δημόσια τηλεόραση είχε διακόψει το πρόγραμμά της για να βγάλει έκτακτο δελτίο», τόνισε ο Δαμάσκος.

–Ναι, αλλά τότε γινόταν μία εβδομάδα τον χρόνο, ενώ τώρα πιάνει ολόκληρη τη σεζόν.

-Ο κόσμος ενδιαφερόταν. Έμεναν δεκάδες άνθρωποι έξω από το κολυμβητήριο.

Δεν είχε σημασία ποιος είχε το δίκιο. Δίκιο έχουν πάντα οι εποχές που είναι τυλιγμένες από τα σεντόνια των αναμνήσεων, σχεδόν πλημμυρισμένες από το φόντο.

ΟΙ ΦΗΜΕΣ ΠΕΡΙ… ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Ιβο Τρούμπιτς ήταν λαμπρός προπονητής. Αλλά δεν έκατσε πολύ στον Ολυμπιακό, ώστε να φέρει το μέλλον γρηγορότερα στο Λιμάνι. Το καλοκαίρι του 1972 έφυγε και το ταξίδι τον έβγαλε στην Ολλανδία, όπου οδήγησε την εθνική ομάδα πόλο Ανδρών στη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της, το χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, το 1976. Ο Ολυμπιακός έμεινε στάσιμος, όπως το έκανε και το 2002, αν και τα μεγέθη ήταν διαφορετικά: ήταν ήδη κυρίαρχος στην Ελλάδα, αλλά εκείνο το καλοκαίρι που συνόδευσε την κατάκτηση του Champions League έγιναν σχεδόν όλα λάθος.

Πάντως, από το 1971 έως το 1985 (μέχρι δηλαδή η Γλυφάδα του… Μίλε Νάκιτς να κόψει το σερί, με τους Βαγγέλη Πάτερο και τους αδελφούς Παπαναστασίου στη σύνθεσή της) το πρωτάθλημα κατακτούσε ο Εθνικός.

Και για αυτό κάτι έφταιγε. «Καταρχάς, ο Νίκος Γουλανδρής ήταν στη διοίκηση και πήρε μαζί του τον Λεωνίδα Θεοδωρακάκη», είπε ο Σαράντος. «Ο Λεωνίδας εργάστηκε πολύ για τον Ολυμπιακό και για τον εαυτό του», συμπλήρωσε ο Δαμάσκος. Η ουσία είναι ότι έφυγε τον Δεκέμβρη του 1972, αφήνοντας την ομάδα στις τύχες της.

«Είχαμε τον Μάκη τον Χαρίτο προπονητή στην ομάδα, από το 1972 έως το 1978, που ήρθε ο Μίλε Νάκιτς», θυμήθηκε ο Βενάρδος: «Αλλά ο άνθρωπος δεν ήξερε πόλο. Ηταν προπονητής της κολύμβησης. Εκανε προπόνηση το πόλο του ‘50». Ενας προπονητής κολύμβησης στο πόλο του Ολυμπιακού; «Για μένα, αλλά και για πάρα πολλούς άλλους, ο Μάκης Χαρίτος είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος όλων των εποχών στην εκμάθηση παιδιών», απέτινε τον δικό του φόρο τιμής ο Δαμάσκος και συμπλήρωσε: «Δεν ήταν μόνο πόσους κολυμβητές έβγαλε ή πόσες γενεές κολυμβητών. Ηταν ο πρώτος που έκανε τη δουλειά με τον τρόπο που γίνεται και σήμερα, βάζοντας τα πράγματα στη σωστή σειρά. Τα παιδιά που βγαίνουν από την ακαδημία δεν τα γνωρίζουν αυτά».

Και παρά το γεγονός ότι ο Χαρίτος ήταν προπονητής, ο Ολυμπιακός είχε πολύ καλή ομάδα. «Αλλά δεν μπορούσαμε να νικήσουμε στα κρίσιμα ματς και δεν φταίγαμε πάντα εμείς για αυτό», τόνισε ο Σαράντος. Τι συνέβαινε; «Διάφορα. Σε ένα κρίσιμο ματς είχαμε πέναλτι. Εγώ δεν σούταρα ποτέ πέναλτι, αλλά είχα πάει. Είχε γυρίσει ο Ιωσηφίδης ανάποδα το τέρμα», συνέχισε. «Είχαν γίνει κι άλλα. Τότε, στο Ζάππειο, υπήρχε ένα τοιχάκι. Ένα μικρό πεζούλι, δεν ήταν πλακάκια. Υπήρχε κανονισμός που έλεγε ότι αν η μπάλα είναι στο νερό όταν ακουμπάει στο τοιχάκι, τότε το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά. Αν δεν ήταν στο νερό, τότε ήταν άουτ. Στο κρίσιμο παιχνίδι του 1976 η μπάλα ακούμπησε στο τοιχάκι ενώ βρισκόταν στον αέρα. Εμείς περιμέναμε να μας δοθεί για να κάνουμε την επίθεση, ενώ ήμαστε ισόπαλοι. Αλλά οι διαιτητές δεν σφύριξαν τίποτα και δεχθήκαμε το γκολ στην κρίσιμη κόντρα», θυμήθηκε ο Δαμάσκος.

Τι συνέβαινε; Κάθε χρόνο ο Ολυμπιακός έπεφτε θύμα διαιτητικών σφαλμάτων και κάθε διαιτητικό σφάλμα έκανε «αυτοκράτορα» τον Εθνικό. «Λέγονταν πολλά, αλλά δεν μπορούμε να αποδείξουμε τίποτα», είπε ο Σαράντος. «Εκείνη η εποχή ήταν περίεργη για εμάς. Αλλά επίσης ήταν και μία εποχή που ακούγονταν φήμες. Σιγά σιγά μέναμε μόνοι μας, η ομάδα έμενε μόνη της», είπε με τη σειρά του ο Γιώργος Βενάρδος». Φήμες όπως «η μεταγραφή του Κρητικόπουλου στον Ολυμπιακό. Είναι ίσως μακρινές από την πραγματικότητα, ίσως να ήταν η επιρροή που ασκούσε ο μακαρίτης ο Αντρέας Γαρύφαλλος στην ομοσπονδία, πάντως ακούστηκαν περίεργα πράγματα για το τι ζήτησε ο Καρέλας, πρόεδρος του Εθνικού, από τον Γουλανδρή», συμπλήρωσε ο Δαμάσκος.

Η ΣΤΕΙΡΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Το ζητούμενο ήταν ότι εκείνες οι εβδομάδες στο Ζάππειο δεν έβρισκαν νικητή τον Ολυμπιακό. Το 1978, όταν ήρθε ο Μίλε Νάκιτς, ο Ολυμπιακός είχε έφορο τον Νίκο Δουμά. «Ο Θεός να με συγχωρεί, αλλά ο Δουμάς έλεγε πολλά ψέματα. Έλεγε ψέματα ακόμα και στον εαυτό του. Μια μέρα, λίγο πριν φύγει για τη Γιουγκοσλαβία, πήραν τον Μίλε Νάκιτς τηλέφωνο να περάσει από την τράπεζα για να πληρωθεί. Δεν είχαν ειδοποιήσει όμως. Ηρθε από το σπίτι μου κλαίγοντας και μου ζήτησε δανεικά, 100.000 δραχμές, για να μπορέσει να ταξιδέψει», αποκάλυψε ο Γιώργος Βενάρδος. Ο Δουμάς έμεινε σχεδόν μία δεκαετία στον Ολυμπιακό.

Ο Νάκιτς δεν έκανε μία ή δύο, αλλά τρεις θητείες στον Ολυμπιακό, αλλά είναι πιο γνωστός για τη θητεία του στη Γλυφάδα. Πήγε το 1978, έφυγε το 1980, πήγε ξανά το 1982 και έφυγε το 1984, ενώ ανέλαβε τον Ολυμπιακό από το 1994 έως το 1997 και κατάφερε να πάρει δύο πρωταθλήματα με τον σύλλογο, ωστόσο πήρε το Κύπελλο του 1997.

Οι σπουδαίες αυτές προσωπικότητες του Ολυμπιακού σταμάτησαν σιγά σιγά την καριέρα τους. Το Ζάππειο και εκείνες οι βόλτες με τα αυτοκίνητα είχαν χρώματα τα οποία σιγά σιγά ξεθώριασαν. Ο Στάθης Σαράντος σταμάτησε επειδή δεν του έδιναν καν οδοιπορικά. «Εδώ πρέπει να πούμε ότι δεν μας είπαν ποτέ να γίνει ένα παιχνίδι προς τιμή των παλιών προσωπικοτήτων της ομάδας», είπε το δικό του παράπονο ο Γιώργος Βενάρδος. Το μόνο παιχνίδι που γίνεται είναι ένα που κανονίζουν οι παλιοί παίκτες του Ολυμπιακού με τον Εθνικό, τη χριστουγεννιάτικη περίοδο.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!