Γεμάτες στυλ
Αυτή η φωτογραφία… Τρεις απίθανες φυσιογνωμίες του ελληνικού πόλο Γυναικών να περπατάνε στα πλακάκια του κολυμβητηρίου του ΟΑΚΑ. Ήταν το κάτι άλλο εκείνη η μέρα. Η Εθνική είχε μόλις νικήσει την Αυστραλία 6-2 και παρά το γεγονός ότι ο Κούλης Ιωσηφίδης άφησε για ακόμα μία φορά χωρίς τάιμ άουτ την ομάδα αργά στο ματς (ήταν ο απίθανος λαγός από το καπέλο του, ένα κόλπο που ήταν άψογο μέχρι την... πραγματικότητα), η Αυστραλία δεν μπορούσε να αντιδράσει. Στην άμυνα όλα λειτουργούσαν τέλεια και εκείνη έφερε τα γκολ στην επίθεση. Ήταν αναπόφευκτο ότι αφού υπήρχε ο τρόπος να αναχαιτιστούν τα θηρία από την Ωκεανία, ψηλές και δυνατές παίκτριες, θα υπήρχε ο τρόπος για να φθάσει η ομάδα στη νίκη. Έχουν περάσει από τότε, κιόλας, 10 χρόνια, ήταν 24 Αυγούστου του 2004 όταν η εθνική πόλο Γυναικών προκρίθηκε στον τελικό του ολυμπιακού τουρνουά, εξασφαλίζοντας το πρώτο μετάλλιο της Ελλάδας σε ομαδικό σπορ. Το ολυμπιακό κολυμβητήριο ήταν γεμάτο, επίσημοι και ανεπίσημοι ήταν εκεί, πολιτικοί του τόπου και προπονητές που θα συνέχιζαν να είναι προπονητές και που είναι προπονητές ακόμα και τώρα, που τους προτείνονται μισθοί πείνας για να αναλαμβάνουν ομάδες και να μην παίζουν ρόλο στις αποφάσεις τους.
Πριν από τέσσερις μήνες, για μία συζήτηση που αφορούσε κυρίως στη δράση του Συνδέσμου Ελλήνων Ολυμπιονικών, ενός από τους πιο ευαίσθητους και δραστήριους συνδέσμους που υπάρχουν, η Αγγελική Καραπατάκη και η Εύη Μωραϊτίδου, δηλαδή δύο πολίστριες εκείνης της ομάδας, βρέθηκαν στον Άγιο Κοσμά. Και οι δύο μανάδες, όπως και οι άλλες δύο κυρίες της φωτογραφίας, δηλαδή η Βούλα Κοζομπόλη και η Ευτυχία Καραγιάννη- αλλά και πολλά άλλα κορίτσια εκείνης της ομάδας- ανησυχούν για άλλα πράγματα περισσότερο πια. Και όταν ήρθε η κουβέντα στην εθνική Γυναικών, η Μωραϊτίδου μελαγχόλησε. «Δέκα χρόνια κιόλας;». Ναι ναι. Δέκα χρόνια.
Για να πάρει κάποιος γεύση από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τι συμβαίνει, ποιο είναι το ποσοστό της… φρενίτιδας που τους διέπει, αρκεί μία εικόνα από την Αθήνα: τότε που η εθνική βόλεϊ έχασε δικό της τέταρτο σετ με τις ΗΠΑ, στο λάθος της αλλαγής του Στέλιου Προσαλίκα που η ομάδα του βρέθηκε να παίζει χωρίς πασαδόρο, ο τελευταίος πόντος ήταν ένα καρφί του Σωτήρη Πανταλέοντα έξω. Εκείνη τη στιγμή, η πιστολιά του αφέτη έδινε εντολή στη Φανή Χαλκιά να ξεκινήσει την κούρσα της στα 400μ. με εμπόδια, η οποία της έδωσε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, μαζί με έναν εντελώς πατριωτικό λόγο ο οποίος ήταν εντυπωσιακός και για αυτό έχει μείνει στην ιστορία. Η διοργάνωση έφθανε στο τέλος της, η Αθήνα συνέχισε να λάμπει, ήταν λες και όλη η πόλη ήταν εκείνη η οπτική γωνία που η κάμερα που τράβηξε το άλμα της Γέλενα Ισινμπάγεβα στα 4,91μ.- τον ουρανό, τους προβολείς, κάτι μαγικό, λες και ο Κρίστοφερ Νόλαν παντρεύτηκε τη Μαίρη Πόπινς και αποφάσισαν να γυρίσουν ταινία στην οποία η Μαίρη θέλει εκδίκηση από όλους τους σούπερ ήρωες- και συνέχιζε να είναι, τουλάχιστον μέχρι να βγει το Datsun στην τελετή λήξης. Η Μωραϊτίδου, η Κοζομπόλη και η Καραγιάννη έκαναν τις Αυστραλές γιο γιο, το 2-6 έστειλε την Ελλάδα στον τελικό με την πανίσχυρη αλεπού Ιταλία, η οποία τελικά ήταν εκείνη που πήρε το χρυσό μετάλλιο, αν και βρέθηκε δύο γκολ πίσω στην παράταση, αλλά πιο προφητική σκηνή από εκείνο το Datsun στην τελετή λήξης για την Ελλάδα του αύριο, το κερασάκι στην τούρτα της μελαγχολίας μας, δεν υπήρξε σε όλη τη διοργάνωση.