«Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους για όλο τον καιρό»

Παρασκευή, 27 Απριλίου 2018 - 14:33

Ο τίτλος του κειμένου είναι ένα από τα πιο γνωστά αποφθέγματα του Αβραάμ Λίνκολν.

Το συγκεκριμένο ρηθέν γνωρίζει πολύ καλά η Όλγα Νικολαΐδου καθώς προ ημερών έκανε ένα αφιέρωμα στον 16ο πρόεδρο των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής.

Οι λόγοι που επέλεξα αυτόν τον τίτλο σε τούτη τη γραφή θα γίνουν κατανοητοί στη συνέχεια αρκεί κάποιος να θέλει να δει την ξεκάθαρη και ευδιάκριτη εικόνα που σχηματίζεται.

Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχει τα μάτια ενός πεθαμένου γουρουνιού και απλά να έχει περισσότερα εν ζωή εγκεφαλικά κύτταρα από αυτά του αιλουροειδούς αφανή ιδιοκτήτη της ΑΕΚ -πρώην κολλητός φίλος και σύμμαχος του Ρώσου ΜΑΟΥ ΜΑΟΥ- ο οποίος όπως φημολογείται έχει τόσα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα που τους έχει βγάλει ονόματα.

Το Σάββατο, 21 Απριλίου διάβασα ένα ακόμα ενδιαφέρον κείμενο της κόρης του Θόδωρου Νικολαΐδη και ιδιοκτήτριας της εφημερίδας ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ με τίτλο: «Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι» όπου και αναφέρει τα παρακάτω:

«Η Όλγα Νικολαΐδου διαβάζει Γιώργο Σεφέρη, γράφει για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 και αναρωτιέται: παλεύοντας χρόνια ολόκληρα με το σκοτάδι, πώς να μην γίνεις στο τέλος, αναπόσπαστο κομμάτι του;

«Άμεση συνέπεια του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου του 1967, ήταν η επιβολή λογοκρισίας στην ελληνική λογοτεχνία που παρέμεινε σε ισχύ για τα δυόμισι πρώτα χρόνια της Χούντας. Τον Νοέμβριο του 1969, αυτή η λογοκρισία, αντικαταστάθηκε από τον Νόμο περί Τύπου που ανάγκαζε τους συγγραφείς να λογοκρίνουν οι ίδιοι το έργο τους, ώστε να είναι σύμφωνο με το πνεύμα του καθεστώτος.

Μία από τις πιο γνωστές διατάξεις του Νόμου περί Τύπου ήταν εκείνη που προέβλεπε «κάθε τίτλος, ή επικεφαλίδα να ανταποκρίνεται επακριβώς στο περιεχόμενο του κειμένου που ακολουθούσε…»

Πράγματι…

Ήταν καλοκαίρι του 1974 όταν η Ελλάδα βρισκόταν υπό δικτατορικό καθεστώς, οι δημοσιογράφοι ακολουθούσαν την γνώριμη πλέον, ρουτίνα. Ετοίμαζαν τα άρθρα, τα πρωτοσέλιδα, γράφοντας μόνο ό,τι μπορούσε να γραφτεί ή καμουφλάροντας ό,τι δεν μπορούσε άμεσα να λεχθεί. Το ίδιο καλοκαίρι το καθεστώς κατέρρευσε, ο τύπος ανέκτησε την ελευθερία του. Από τότε η αλήθεια προβάλλεται, τα γεγονότα ερευνώνται, τα «συμφέροντα» νιώθουν ότι τίποτα από όσα δόλια μπορεί να μηχανορραφούνται δεν μπορεί να μείνει κρυφό.

Ή μήπως όχι…???

Η αλήθεια είναι πως η λογοκρισία με την μορφή μιας δικτατορίας δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν όμως άλλες μορφές. Η πρώτη, έμμεση και όχι εντελώς αποτελεσματική σε μεγάλες αγορές, έχει να κάνει με την ανάγκη εσόδων. Πιο απλά, τα ΜΜΕ αποτελούν επιχειρήσεις που χρειάζονται έσοδα(εισπράξεις από πωλήσεις), τα κυριότερα έσοδά τους –τόσο στο γραπτό όσο και στον ηλεκτρονικό τύπο- προέρχονται από διαφημίσεις.

Πόσο πιθανό είναι από τη μια να ερευνάς κάποιον, να έχεις πληροφορίες για την παραβατική συμπεριφορά του, τη συμμετοχή του σε σκευωρίες, σε υποκινούμενες ψευδορκίες, σε λαθρεμπόριο… και από την άλλη αυτός να διαφημίζεται σε εσένα..???

Διαφήμιση είναι και όταν κάποιος παρουσιάζεται ως σπουδαίος(γλεντζές στα μπουζούκια), επιτυχημένος(χάρτινος πρωταθλητής), «εξυγιαντικός»(με τις ευλογίες του άπιστου Θωμά), σκαφάτος πλουτοκράτης που σουλατσάρει ανέμελος στα νησιά του Αιγαίου και φωτογραφίζεται περισσότερο και από πτεροφάλαινα.

Εξάλλου κάποια φιλικά προς τον ίδιο ΜΜΕ φροντίζουν η τάχα καλή φήμη του μικρομέτοχου του ΟΠΑΠ να είναι Per terram, per mare (να έχει διαδοθεί παντού, στην ξηρά και στη θάλασσα).

Δεν θα ασχοληθώ όμως με μνημειώδεις ασημαντότητες.

Το μέγεθος της εξάρτησης από τα διαφημιστικά έσοδα λοιπόν(είτε αυτά είναι νόμιμα, είτε μαύρα), είναι ένας παράγοντας που μπορεί να βάλει όρια στο τι γράφει ένας δημοσιογράφος, λέει ή ερευνά.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο δείγμα λογοκρισίας, εκείνη που υπαγορεύει την κατ’ εντολή του ιδιοκτήτη συγγραφή άρθρων ή κόψιμό τους. Πολλές φορές δεν είναι αρκετό ένα ΜΜΕ να υπηρετεί μια γραμμή που είναι έκφραση συμφερόντων ή των επιθυμιών του ιδιοκτήτη, «κρίνεται αναγκαία» και η εξαφάνιση κάθε άλλης άποψης. Η λογοκρισία στην σύγχρονη και απεχθή μορφή της.

Πιο απλά…???

Αν δεν μπορείς να ελέγξεις κάτι, κόψτο. Τα υπόλοιπα, αυτά που μπορείς να ελέγξεις, θα σου φανούν χρήσιμα και αρκετά για να φτιάξεις την εικόνα που επιθυμείς. Αυτή η μισή αλήθεια, η αποσπασματική εικόνα με μόνο τα βολικά κομμάτια να προβάλλονται, σχηματίζει ένα ολόκληρο ψέμα.

Μπορεί λοιπόν, αιώνες πριν ο Μάρκος Αυρήλιος να έλεγε: «Μην κάνεις αυτό που απορρίπτει η συνείδησή σου και μη λες ψέματα. Τηρώντας αυτούς τους κανόνες θα εκπληρώσεις τον ανθρώπινο προορισμό σου» ή έστω, στην δική μας περίπτωση, μην δημιουργείς ψέματα κρύβοντας την αλήθεια, αλλά δεν μπόρεσε (?) να προβλέψει κάτι απλό. Την παντελή έλλειψη συνείδησης…!!!

Κάτι που σε κάνει να μην νοιάζεσαι για το ωφέλιμο και το βλαπτικό, να μην ξεχωρίζεις το ορθό από το λάθος, που σε τυφλώνει και λειτουργείς σαν άνθρωπος παραδομένος στο πάθος του. Μόνο που αυτό το πάθος δεν έχει θετικές πλευρές, δεν δημιουργεί, σε μετατρέπει σε ένα μίζερο ανθρωπάκι που προσπαθεί να κοντύνει τους άλλους. Όχι γιατί θες να τους περάσεις (δεν το μπορείς άλλωστε), αλλά… για να τους φέρεις στο μπόι σου, να τους φέρεις στα μέτρα σου και να κρύψεις την μειονεξία σου.

Υπάρχει όμως ένας μεγάλος κίνδυνος από τέτοιους, σύγχρονους, ΛΟΓΟΚΡΙΤΕΣ.

Ορισμένα ΜΜΕ με τα πολύ συγκεκριμένα συμφέροντά τους ή την υποδούλωση κάποιων μίντια σε υποσχόμενα εγγυημένα κέρδη και ωφέλειες, οδηγούν στην γενική αμφισβήτηση ύπαρξης αλήθειας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Οι μισές αλήθειες, τα ψέματα και τα «κοψίματα» άρθρων -όταν αυτό γίνεται γνωστό- οδηγούν στην εντύπωση πως όλα όσα γράφονται στα Μέσα είναι ψέματα.

Η λογοκρισία λοιπόν, σε οποιαδήποτε μορφή μπορεί να πάρει, με άμεσο ή έμμεσο χαρακτήρα βλάπτει.

Μας βλάπτει όλους… την ενημέρωση, τους θεσμούς, την αλήθεια, την δημοκρατία.

Και αν κάποιοι δεν μπορούν να «ζήσουν» χωρίς λογοκριτή, τότε, ας καταλάβουν ότι αν κάποιος δικαιούται να «κόβει» άρθρα είναι ο εκπαιδευμένος και με κριτική σκέψη, αναγνώστης. Δεν είναι ούτε οι Χ εκδότες ούτε τα Ψ συμφέροντά τους που τους κάνουν να προσφέρουν αβάντες ακόμα και σε καθεστώτα που κινούνται ανάμεσα στο σταλινικό δεσποτισμό και τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό.

Και αυτό ισχύει σε οτιδήποτε διαβάζουμε…

Ας αφήσουν λοιπόν αυτοί οι κάποιοι το «ψαλίδι» στην άκρη και ας προσπαθήσουν να αλλάξουν ή να κρύψουν τις πράξεις ή το μπόι τους. Ας συμβιβαστούν με αυτά και ας ζήσουν μαζί τους, αν δεν μπορούν να τα αλλάξουν. Σε κάθε περίπτωση, πιο ωφέλιμη από τον ρόλο του λογοκριτή, θα ήταν για την ύπαρξή τους, μια επίσκεψη στον καναπέ του ψυχαναλυτή.

«Τω Αγνώστω θεώ»

Αυτή η επιγραφή σε ένα βωμό της αρχαίας Αθήνας έδωσε αφορμή στον Απόστολο Παύλο να κηρύξει το λόγο του Θεού…!!!

Αφορμή για μένα να γράψω όλα τα παραπάνω μου έδωσε ένα «Ευαγγέλιο» και ένα ποστάρισμα στο Facebook του Γιώργου Χαλά δημοσιογράφου της εφημερίδας ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ εδώ και 13 περίπου χρόνια.

Στις 5 Μαρτίου 2018 ο δημοσιογράφος κατήγγειλε δημόσια πως υπέστη λογοκρισία.

Γράφει ο ίδιος:

«Ένα από τα πολλά κουσούρια μου είναι πως δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, αν δεν νιώθω απολύτως εντάξει με τη συνείδησή μου, προσωπική και επαγγελματική. Για πολλά χρόνια, η δεύτερη δε μου είχε δημιουργήσει ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Παραμονές Πρωτοχρονιάς δέχθηκα κάμποσες πιέσεις προκειμένου να αντικαταστήσω το ένα από τα "7 Πρόσωπα του 2017", δηλαδή το αφιέρωμα που είχα παραδώσει κάνα δυο εβδομάδες νωρίτερα. Στο δίλημμα "ή θα δημοσιεύσουμε 6 πρόσωπα ή στέλνεις άλλο κείμενο στη θέση του", προτίμησα να ψάχνω σαν τρελός υπολογιστή στο ρεπό μου, έτσι ώστε να μην χαλάσει το κόνσεπτ του "7 Πρόσωπα+7 γεγονότα του 2017". Τελικά, η "σφήνα" στο κείμενο ήταν ο Βαλβέρδε, ο οποίος δεν ήταν καν προσωπικότητα του ελληνικού αθλητισμού όπως οι υπόλοιποι. Εκείνο που "πρόδωσε" την αρχική μορφή του κειμένου ήταν η αναφορά στον πρόλογο που έκανε λόγο για αθλητές, προπονητές και παράγοντες, μόνο που ο παράγοντας απουσίαζε αφού η αλλαγή έγινε ουσιαστικά πάνω στο στήσιμο της σελίδας. Από εκείνο το μεσημέρι και για τις επόμενες 18 μέρες, ο ύπνος μου χάθηκε και στη σκέψη πως για πρώτη φορά στην καριέρα μου δεν ήμουν απολύτως τίμιος απέναντι στον εαυτό μου και τους ανθρώπους που πληρώνουν για να με διαβάσουν, έφτασα στο σημείο να ντρέπομαι να κοιτάξω τους αναγνώστες στα μάτια.

Ιδού, λοιπόν, το... "απαγορευμένο" - μη δημοσιευμένο - κείμενο που, για λόγους που δε γνωρίζω, οδήγησε στις εξελίξεις που όλοι λίγο - πολύ γνωρίζετε...»

Έχω διαφωνήσει πολλές φορές με τη σκληρή κριτική του συγκεκριμένου δημοσιογράφου (κυρίως για αγωνιστικά θέματα) προς τη διοίκηση του Ολυμπιακού –όταν και δεν δέχθηκε την παραμικρή ενόχληση-παρέμβαση από τη διεύθυνση της εφημερίδας- και θα διαφωνήσω ακόμα μια φορά μαζί του επειδή θεωρεί το συγκεκριμένο αφιέρωμα στον Μαρινάκη «εγκωμιαστικό».

Δεν επαινεί κάποια αρετή του Μαρινάκη η οποία δεν υπάρχει, ούτε καμουφλάρει τυχόν ελαττώματά του.

Αναφέρει περιληπτικά, περιγράφει με συντομία το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως κατέρρευσε με εκκωφαντικό τρόπο η σκευωρία εναντίον του και υπογραμμίζει το φιλανθρωπικό του έργο… κάτι που γνωρίζουν οι τοίχοι του ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά ΕΛΠΙΔΑ, η UNICEF, από άκρη σε άκρη ο Πειραιάς, ακόμα και οι πέτρες της Μάνδρας.

Είναι να απορεί κανείς –όχι εγώ- γιατί «κόπηκε» το συγκεκριμένο άρθρο.

Ο Μπέρτραντ Ράσελ είχε πει πως δεν υπάρχει ούτε μια λέξη στα Ευαγγέλια που να επαινεί την ευφυΐα, αλλά δεν ανέφερε κάτι για τη φιλανθρωπία, την αλληλεγγύη, τις ευεργεσίες, την κοινωνική προσφορά.

Ίσως αυτού του είδους οι τακτικές να αποτελούν συνήθεις συμπεριφορές και χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων όσων έχουν στενές σχέσεις με «Αγίες Γραφές και Ευαγγέλια» λειτουργούν Ex cathedra και είναι αρκετά φειδωλοί στους επαίνους, τις επιδοκιμασίες και στην απονομή τιμητικών διακρίσεων.

Μήπως θεώρησαν ότι ένα κείμενο 200 λέξεων που αφορούσε και στο φιλανθρωπικό έργο του Μαρινάκη θα έθετε σε αμφισβήτηση την ιδεολογική καθαρότητα και αντικειμενικότητάς τους…???

Ποια αντικειμενικότητα...???

Η κατάρρευση της δημοσιογραφικής αντικειμενικότητας από τον Ουμπέρτο Έκο στο κείμενό του «Η Ψευδαίσθηση της Αλήθειας» είναι κάτι που γίνεται απολύτως ανεπιτήδευτα. Είναι κάτι αυτονόητο γι’ αυτόν.

Γράφει: «Η επιλογή των ειδήσεων που θα προβληθούν «και είναι μοιραίο, γιατί μια εφημερίδα δεν μπορεί να περιλάβει το σύμπαν» είναι μόνο η αφετηρία της αναπόφευκτης υποκειμενικότητας.

Με τι κριτήρια θα γίνουν οι επιλογές των ειδήσεων;

Ποια θα είναι η σειρά τους;

Πόσος χρόνος ή χώρος θα αφιερωθεί σε κάθε είδηση;

Αν μιλάμε για εφημερίδα, σε ποια σελίδα θα τοποθετηθεί η είδηση…»

Ας δώσω δυο παραδείγματα «αντικειμενικότητας» του ΦΩΤΟΣ που έχω πρόχειρα:

*** Το Σεπτέμβρη του 2014 το ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ φιλοξένησε στο πρωτοσέλιδό του το απόλυτο «καλλιτεχνικό σύμβολο» της χώρας, τον αφρό από τους ανήξερους επαΐοντες τον γνωστό Αγάθωνα…!!! ο οποίος έκανε λόγο για ξεπούλημα παικτών από τη διοίκηση του Ολυμπιακού. Το παραλήρημα του εσχατόγηρου μαέστρου χρησιμοποιήθηκε ως λάφυρο από τα αντίπαλα ΜΜΕ όπως το Leoforos.gr.

Ασήμαντη λεπτομέρεια: O Ολυμπιακός τη σαιζόν 2014-15 κατέκτησε το νταμπλ, κέρδισε την Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Γιουβέντους στο Champions League και προκρίθηκε στο Europa League. Μάλλον κάτι παραπάνω από τον Αγάθωνα ήξερε ο Μαρινάκης όταν «ξεπούλαγε».

*** Τον Οκτώβρη του 2017 ο εκπρόσωπος και εκφραστής του «Διαφωτισμού» στη χώρα μας καθηγητής Ρούσης, σε ένα κορυφαίο του νοητικό άλμα στην εξέλιξη της ανθρώπινης διανόησης και με φανερό το σύμπλεγμα της ψευδοανωτερότητας…. παρέδωσε δωρεάν μαθήματα στη διοίκηση του Ολυμπιακού. Τη διοίκηση με τα 7 στα 7 πρωταθλήματα και τα 3 νταμπλ τα τελευταία 7 χρόνια.

Αυτόματα ο καθηγητής γνώρισε όχι μόνο τα φώτα της εφήμερης δημοσιότητας αλλά και την αποθέωση από γνωστά αντιολυμπιακά ΜΜΕ-βόθρους όπως ZOUGLA & SDNA, τα οποία και του απένειμαν ένα τενεκεδένιο παράσημο.

Στη συνέχεια υπήρξε η ανακοίνωση της ΠΑΕ Ολυμπιακός κατά του «ΦΩΤΟΣ» καθώς εξαντλήθηκε η υπομονή και ανοχή της στον πόλεμο εντός των τειχών που δεχόταν από τη συγκεκριμένη εφημερίδα.

Ερώτημα: Οι Αγάθωνας και Ρούσης χτύπησαν αυτοβούλως ένα πρωί την πόρτα της εφημερίδας προκειμένου να κάνουν σοφότερο το πανελλήνιο με την «διαφορετική» τους άποψη στο αθλητικό γίγνεσθαι… η οποία άποψή τους όλως τυχαίως εκφράστηκε με αρνητικό και επικριτικό τρόπο προς τη διοίκηση του Ολυμπιακού… ή μήπως κάποιος και για συγκεκριμένο λόγο τους επέλεξε να προβάλουν το δογματικό, τον ανέξοδα ευπώλητο λόγο τους, με στόχο τη διαμόρφωση ορισμένου ρεύματος υπέρ κάποιου…???

Είναι οι Αγάθωνας και Ρούσης opinion leaders της χώρας ή δυο «προβεβλημένες» ιδιοφυΐες που απολαμβάνουν την εκτίμηση και το θαυμασμό των Ελλήνων φιλάθλων ώστε οι απόψεις τους μέσα από ένα κρεσέντο φθηνού λαϊκισμού να φιλοξενηθούν και μάλιστα σε περίοπτη θέση στο πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας με τέτοιο δυσθεώρητο μέγεθος…???

Η ενθουσιώδης αναγνώριση της εφημερίδας από κάποιους, η παρομοίωσή της με «έργο τέχνης» που απολαμβάνουν μόνο οι «αντικειμενικοί και μερακλήδες» οι οποίοι διαθέτουν και εξειδικευμένες γνώσεις ως προς τη θεσμική κατοχύρωση της αξίας της ακολούθησε τις επόμενες μέρες –της επίσημης ανακοίνωσης από την ΠΑΕ- αποκλειστικά από κηρυγμένους εχθρούς της ομάδας μας.

Λένε ότι ο πρώτος εχθρός –ίσως και ο μεγαλύτερος- που πρέπει να πολεμήσουμε βρίσκεται μέσα μας. Πολλές φορές είναι και ο μοναδικός.

Επίσης είναι γνωστό ότι ο εχθρός του εχθρού μας είναι φίλος μας.

Αυτή η γλοιώδη κολακεία και οι έπαινοι λοιπόν που εισπράττει κατά καιρούς η συγκεκριμένη εφημερίδα από τα αντίπαλα στρατόπεδα δικαιολογείται επειδή οι εχθροί βλέπουν κάποιον ο οποίος θα ανοίξει την κερκόπορτα και θα οδηγήσει σε άλωση και πτώση μιας αυτοκρατορίας όπως ο Ολυμπιακός.

Κάτι λένε για τα κάστρα... και όχι άδικα.

Το ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ αυτοπροσδιορίζεται ως ΜΜΕ «συνυφασμένο στη συνείδηση του Έλληνα φιλάθλου με την ιδέα του Ολυμπιακού» κάτι που μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως δεν γίνεται άμεσα γνωστικά αντιληπτό, αλλά ας υποθέσουμε για την ώρα ότι βρίσκεται σε μια εξελικτική διαδικασία «ρετουσαρίσματος».

Είναι η συγκεκριμένη εφημερίδα συνδεδεμένη με άρρηκτο τρόπο με τον Ολυμπιακό…???

Αν ισχύει αυτό, τότε για ποιο λόγο επέλεξε να κρατήσει μια απόμακρη στάση, μια στάση αναμονής, μια ουδετερότητα εδώ και έξι χρόνια που μαινόταν ένας ανηλεής πόλεμος κατά του Ολυμπιακού με τη γνωστή σκευωρία περί «Εγκληματικής Οργάνωσης»…???

Για ποιους λόγους όλα αυτά τα χρόνια επέλεξε την αποστασιοποίηση, την τάχα καταγραφή των γεγονότων με αντικειμενικότητα και αμεροληψία καθώς –σύμφωνα με υποκειμενικό προσδιορισμό της- δεν υπάρχει μεταβλητό πρόσημο στην ηθική, την δεοντολογία και την ιδεολογική της κατεύθυνση…???

Γιατί δεν πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς προκειμένου να είναι ευδιάκριτο στους φιλάθλους του Ολυμπιακού ποιοι είναι οι αληθινοί φίλοι και ποιοι οι πραγματικοί εχθροί…???

Έφτασε σε σημείο να προκαλεί συνειρμούς με τις μάνες στην Καρχηδόνα που παρακολουθούσαν τη θυσία των πρωτότοκων τους αδάκρυτες…!!!

Με το ίδιο νόμισμα πληρώνουν στα περίπτερα οι οπαδοί του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ… αλλά η εφημερίδα είναι «συνυφασμένη στη συνείδηση του Έλληνα φιλάθλου με την ιδέα του Ολυμπιακού» -κατά δήλωσή της- και όχι με την ιδέα άλλων ομάδων.

Ποιος όμως θα αρνηθεί ότι επηρεάζουν οι τιμολογιακές πολιτικές τα πρωτοσέλιδα αρθρογράφων που επενδύουν σε μια οπαδική κατανάλωση κάθε απόχρωσης…!!!

Στις 26 Μαρτίου 2018 Ο Άρειος Πάγος απαλλάσσει τον Βαγγέλη Μαρινάκη όχι μόνο από την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης για τα «στημένα» αλλά ακόμη και για την αρχική πλημμεληματική κατηγορία περί «σύστασης και συμμορίας».

Την Τετάρτη 28 Μαρτίου –δυο μέρες μετά- ο διευθυντής της εφημερίδας ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ Γιάννης Φιλέρης γράφει σε άρθρο του με τίτλο «Ένα φιάσκο με πολλούς εκτεθειμένους» τα παρακάτω:

«Η υπόθεση “εγκληματική οργάνωση” στο ελληνικό ποδόσφαιρο αποδείχθηκε ένα τεράστιο φιάσκο. Ο Άρειος Πάγος έβαλε οριστικό τέλος σε ένα “παραμύθι” που κράτησε έξι χρόνια και βάλε, στηρίζοντας ένα σωρό καριέρες. Πολιτικών, δημοσιογράφων, παραγόντων. Μια χαρά δούλεψε ο μηχανισμός….

Σε κάθε προσπάθεια λογικής αντιπαράθεσης με όλη αυτήν την τραγική επιχειρηματολογία και βεβαιότητα, υπήρχε αντιμετώπιση σχεδόν όπως στους εγκληματίες του ποινικού δικαίου. Βλέπετε οι αποφάσεις είχαν βγει στο μυαλό όλων, με βάση τις επιθυμίες και τα πιο τρελά τους όνειρα, στα οποία φρόντιζαν να δίνουν σάρκα και οστά οι ίδιοι και οι βολικές ανακρίσεις-έρευνες.

Όταν ήρθε η ώρα της τελικής κρίσης, έπρεπε όλο το σκηνικό να έχει δόση αληθείας και να αποδεικνύεται συνέβη αυτό που ήταν αναπόφευκτο. Το κατηγορητήριο σχεδόν κατέρρευσε και οι... άνθρωποι που έζησαν χρόνια με την απαγγελία του, απλά σφυρίζουν αδιάφορα».

Αυτή πράγματι είναι μια ξεκάθαρη θέση η οποία όμως ήρθε μετά από μακροχρόνια ακινησία και παθητικότητα, κατόπιν εορτής, όχι μόνο καθυστερημένα αλλά και αφού δεν υπήρχε πλέον η ανάγκη ύπαρξής της, τα γεγονότα είχαν ολοκληρωθεί, ο γάμος είχε σχολάσει.

Τέτοιου είδους επαναστατική ρητορική, επίθεση σε ανώνυμους λασπολόγους-συκοφάντες αλλά και κατευναστικά διδάγματα, ικανή να διαμορφώσει συνειδήσεις… θα τη ζητούσα από το διευθυντή της εφημερίδας στις 19 Ιουνίου 2015, τη μέρα της μαραθώνιας απολογίας του Βαγγέλη Μαρινάκη στον ανακριτή Ανδρεάδη… όταν οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού παρακολουθούσαν ανήσυχοι, αμήχανοι και απροετοίμαστοι... όταν τους βομβάρδιζαν με ψέματα, δηλητηρίασαν την ψυχή τους και καταπίεζαν τα συναισθήματά τους οι μισθωμένοι Ασβεστάδες και Αυλακιώτηδες.

Εκείνη τη μέρα ή και τις αμέσως επόμενες μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια όμως… δεν θυμάμαι ούτε από τον ίδιο (στο ΦΩΣ ή στο sport24 που αρθρογραφούσε) ούτε από άλλους δημοσιογράφους της εφημερίδας ένα άρθρο σαν κι αυτό.

Με μια εξαίρεση μόνο η οποία και επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Ένα άρθρο του Γιώργου Χαλά στο ΦΩΣ την επόμενη κιόλας μέρα της απολογίας του Μαρινάκη όπου και έγραφε:

«Όταν είσαι πρόεδρος του Ολυμπιακού, είναι πολύ λογικό να σε αντιπαθεί η μισή Ελλάδα. Αν μάλιστα είσαι και επιτυχημένος, έχοντας βυθίσει στην απογοήτευση όλους τους αντιπάλους σου για μια συναπτή πενταετία, τότε δε μιλάμε για απλή αντιπάθεια αλλά για τυφλό μίσος. Στην περίπτωση του Μαρινάκη, το πράγμα «παράγινε» για τους απέναντι. Την ώρα που εκείνοι συρρικνώνονταν ολοένα και περισσότερο, ο Θρύλος έκανε διαρκή βήματα μπροστά: σε τίτλους, σε ευρωπαϊκές παρουσίες, ακόμα και σε εμπορικό επίπεδο αν κρίνουμε από τις πωλήσεις…

Εννοείται πως δεν αρέσει σε κανέναν οπαδό το να κατηγορείται ο ιδιοκτήτης της ομάδας του για οτιδήποτε, ακόμα κι αν η κατηγορία αφορά παράνομο παρκάρισμα. Από εκεί και πέρα όμως, θα πρέπει να δούμε με αντικειμενικότητα κάποιες συγκεκριμένες παραμέτρους της υπόθεσης. Ο Μαρινάκης δεν κατηγορείται προσωπικά, αλλά θεσμικά. Δηλαδή, ως πρόεδρος της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας….

Προσωπικά, δεν θα μπορούσα ποτέ να καταδικάσω οποιονδήποτε, πολύ περισσότερο τον πρόεδρο της αγαπημένης μου ομάδας, προτού τελεσιδικήσει η υπόθεση. Αντιθέτως, νιώθω την ιερή υποχρέωση να τον στηρίξω, ειδικά από τη στιγμή που γνωρίζω καλά τον πόλεμο που δέχεται. Και έχω την ισχυρή πεποίθηση πως στο τέλος θα είναι αυτός ο νικητής και όχι εκείνοι που για περισσότερα από τέσσερα χρόνια απεργάζονται την «εξόντωσή» του, ώστε να πλήξουν το γόητρο του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου…»

Μετά από όλα αυτά… θα περίμενε κάποιος η εφημερίδα «Ευαγγέλιο του Ολυμπιακού» η εφημερίδα «Έργο Τέχνης» που απευθύνεται σε μερακλήδες και αντικειμενικούς, η εφημερίδα που δημοσιογραφικά τουλάχιστον διαφημίζει πως εμπεριέχει-ταυτίζεται με την έννοια της αυθεντίας και της αδιαπραγμάτευτης αλήθειας… να έχει φτάσει σε σημείο να χρησιμοποιεί μεθοδευμένη χειραγώγηση στην ειδησεογραφική παρουσίαση…???

Η επίκληση της αντικειμενικότητας περιλαμβάνει λογοκρισία, δημόσια διαπόμπευση με εξώδικα και αγωγές, ικριώματα, απόλυση δημοσιογράφων… εκμηδενίζοντας την αντίσταση της αντίθετης άποψης…???

Καταδίωξη μαγισσών, μαζική υστερία, μαύρες λίστες και ανελέητα δημοσιογραφικά «λιντσαρίσματα»… που θυμίζουν εποχές μακαρθισμού…???

Είναι τακτικές αυτές που φωτίζουν και πριμοδοτούν την ελεύθερη έκφραση ή αποτελούν συνθήκες συσκότισης, βαρβαρότητας και γκεμπελικής προπαγάνδας…???

Είχε δίκιο τελικά ο Αβραάμ Λίνκολν: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους για όλο τον καιρό»

Δεν θα επιθυμούσα να γίνω μάρτυρας σε ένα σύγχρονο φασιστικό μεσαίωνα της λογοκρισίας, του ελέγχου στους δημιουργούς και της καταστολής της σκέψης όπως το ολοκαύτωμα της τέχνης το Μάιο του 1933.

Δεν πρέπει τα «Ευαγγέλια» να καταλήγουν καύσιμη ύλη.

Τέλος…

Χωρίς να είμαι επηρεασμένος από την εκάστοτε μιντιοκρατία ή οικογενειοκρατία…

Αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί με την Όλγα Νικολαΐδου…

Παλεύοντας χρόνια ολόκληρα με το –ΑΝΤΙΟΛΥΜΠΙΑΚΟ- σκοτάδι, πώς να μην γίνει κάποιος στο τέλος, αναπόσπαστο κομμάτι του…???

Βλέπω ένα μαύρο ΦΩΣ ήταν τα τελευταία λόγια του Β. Ουγκώ πριν ξεψυχήσει.

ΠΡΟΣΟΧΉ ΟΜΩΣ…!!!

Σύμφωνα με τον Αισχύλο, υπάρχει κάτι που συγκατοικεί με το σκοτάδι… ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΙΝΑ.

Και ο πεινασμένος άνθρωπος είναι πάντα θυμωμένος.

Maximvs Decimus Constantine Aurelius

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!