Αστερίσκοι στο κουρμπέτι

Δευτέρα, 17 Σεπτεμβρίου 2012 - 20:39

Βρέθηκα στην Ιωάννου Μεταξά 8, στον Άγιο Δημήτριο της Βουλιαγμένης, το απογευματάκι της Τρίτης, 14 Σεπτεμβρίου 2004, για να μιλήσω με τον υπεύθυνο του τμήματος μπάσκετ μίας εφημερίδας ώστε να εργαστώ σε αυτήν. Η συμφωνία είχε γίνει κατά τύχη, επειδή είχα συναντήσει σε μία καφετέρια τον Παναγιώτη Γκιώνη. Πάντα θεωρούσα, σε σημείο πίστης, ότι οι καφετέριες ήταν το ριζικό μου και αυτό αποδείχθηκε σε εκείνη την περίπτωση.

Συμπληρώθηκαν οκτώ χρόνια από τότε που συγκινήθηκα με μερικές εσταυρωμένες αθλητικές εφημερίδες- σε σχήμα ιπτάμενου χαλιού- και που η πρόταση για να γράφω το ΝΒΑ- ένα πρώτο βήμα εντελούς αχρηστίας- έμοιαζε στα μάτια μου το ίδιο ακαταμάχητη με τον να αρθρογραφώ στο Sports Illustrated. Σε μία απολύτως κωμική σκηνή, τις δύο πρώτες μέρες έγραφα τα κείμενά μου στο χαρτί πριν τα περάσω στον υπολογιστή. Και τον πρώτο μήνα καθόμουν μία ώρα στην εφημερίδα και μετά έφευγα, αλλά νομίζω ότι τα επόμενα επτά χρόνια και έντεκα μήνες ο χαμένος χρόνος καλύφθηκε κατά το δοκούν.

Τούτοι οι αστερίσκοι είναι κάποια πράγματα που μου έμαθαν αυτά τα οκτώ χρόνια στην αθλητική δημοσιογραφία. Μοιάζουν για γενικεύσεις, αλλά πρέπει να φαίνεται ότι δεν μου αρέσει να γράφω σε πρώτο πρόσωπο. Μπορεί να το πει κάποιος επετειακό κείμενο και άλλος ώρα για ναρκωτικά.

*Έχε χρόνο για χάσιμο. Πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια για να φθάσεις στο σημείο που δεν είσαι σίγουρος για το αν τα έχεις καταφέρει.

*Κάνε τον βλάκα. Αυτό προϋποθέτει να ξέρεις αν είσαι βλάκας και είναι δύσκολο, αν είσαι, να το γνωρίζεις κιόλας. Αν είσαι πάντως, την πάτησες. Διότι θα κάνεις κάτι που δεν είσαι. Τι είναι αυτό; Δύσκολο να προσδιορισθεί. Δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει λέξη για αυτό που γίνεσαι.

*Η δουλειά φέρνει στο φως την ανθρώπινη σχιζοφρένεια, παράνοια, παραφροσύνη. Τσακωμοί για την τηλεόραση, θέματα υγιεινής, κλωτσιές στις πόρτες, παραλογισμοί. Μάχη με τον χρόνο, σχεδόν πάντα χαμένη. Το επάγγελμα έχει υψηλό δείκτη θνησιμότητας, πάει να πει ότι πας σαν το σκυλί στ’ αμπέλι χωρίς περαιτέρω συζητήσεις. Αλλά, διάολε… Αλλά, διάολε… Η Ρουτίνα δεν ήθελε να συμπεριλάβει μέχρι πρόσφατα την Αθλητική Δημοσιογραφία στα αναγνωρισμένα επαγγέλματά της και μάλιστα προσβλήθηκε με το αίτημα, διότι νόμιζε ότι (η Αθλητική Δημοσιογραφία) την κοροϊδεύει. Μέχρι που την έπεισε ότι μερικά πράγματα είναι όμοια ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Ποια είναι αυτά; Το «γεια», οι συσκέψεις και οι απολύσεις. Και το, «είσαι μεγάλος καυλάντας».

*Οι γκάφες. Μία εφημερίδα που δούλευα ως διορθωτής βγήκε μία μέρα με πρώτο θέμα κάτι που δεν υπήρχε πουθενά στην ύλη της. Επίσης, είχα κανονίσει από τον Ιούλιο για τον Σεπτέμβριο μία συνέντευξη, και τη μέρα που έπρεπε να βρίσκομαι σε ένα συγκεκριμένο μέρος μία συγκεκριμένη ώρα κοιμόμουν.

*Η τακτική. Τους πρώτους μήνες υπήρχε ένας εξαιρετικός δημοσιογράφος, πολύ πλακατζής, που με φώναζε με διαφορετικά ονόματα από το δικό μου. Όσο επέμενα να του τονίζω ότι με λένε Λευτέρη, τόσο εκείνος με φώναζε Θανάση, Βαγγέλη και ευτυχώς που δεν χρησιμοποιούσε κάποιο θηλυκό. Νομίζω ότι το έκανε για καλό, αν και φαντάζομαι ότι δεν το έκανε μόνο σε μένα. Είναι, προϊόντος του χρόνου, ένας τρόπος για να καταλάβεις ότι δεν είσαι σημαντικός. Όταν σταμάτησα να παρατηρώ το λάθος του, σταμάτησε να το κάνει.

*Η ψευδαίσθηση. Παρακολουθείς, από μικρός. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πόλο, βόλεϊ, στίβο, και νομίζεις ότι, μπαίνοντας στη δουλειά, θα συνεχίσεις να παρακολουθείς όλα τα γεγονότα με τον ίδιο ρυθμό. Στην πραγματικότητα, όσο θυμάμαι, οι μόνες διοργανώσεις που είδα σχετικά άνετα ήταν το Μουντιάλ του 2006 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο δημοσιογράφος που εργάζεται στο διπλανό τραπέζι από μένα έχει εμμονική σχέση με την τηλεόραση και δεν αφορά μόνο στον τομέα του, αλλά και στα βραδινά σίριαλ. Πάει να πει ότι καταριέται την ώρα και τη στιγμή που ανακαλύφθηκε το τένις, το φούτσαλ και το 3on3, οτιδήποτε είναι παράλογο να υπάρχει, ή δεν έχει λάθος πάσες, άγαρμπα τάκλιν και κακούς διαιτητές.

*Ακόμα και αν δεν ακούς αυτόν που σου μιλάει, χαμογέλα αν φανεί ότι λέει κάτι για να χαμογελάσεις. Αν είναι ο διευθυντής ή ο εκδότης, ακόμα περισσότερο. Χαμένο δεν θα πάει και δεν θα αισθανθείς άσχημα αν δεν το καταλάβει κάποιος.

*Μην την πέσεις σε καμία κοπέλα στη δουλειά. Θα μπλέξεις άσχημα, γιατί πολλοί μαλάκες μαζεμένοι είναι σαν τάξη δημοτικού. Δεν είναι τίποτα να πιάσει κάποιος την ντουντούκα και να σε κάνει να θέλεις να πέσεις από τον πέμπτο.

*Μη ρουφιανέψεις. Πες, «δεν φταίω εγώ».

*Αν προτίθεσαι να εκπαιδευτείς τζάμπα τα δύο πρώτα χρόνια σου σε αθλητική εφημερίδα, πήγαινε στην Independent. Και εκεί θα σε πάρουν. Καλύτερα να δουλέψεις τζάμπα, παρά να δώσεις κάποια εκατομμύρια δραχμές σε σχολή αθλητικού ρεπορτάζ για ένα πτυχίο που δεν πρόκειται να σου ζητήσουν.

*Εκτός αν θέλεις να γίνεις φίλος με τους δασκάλους. Πες, «δεν φταίω εγώ».

*Αν κάνεις ότι συμπαθείς κάποιον, μπορεί στο τέλος να τον συμπαθήσεις κανονικά.

*Η «συγγνώμη» είναι πολύ καλή λύση σε ένα λάθος. Στα πολλά, η αυτοκτονία είναι η καλύτερη δυνατή.

*Πρέπει να έχεις το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, ιφ γιου νόου γουότ άι μιν. Χρειάζεσαι κάποιον για να σε κρατάει σε εγρήγορση. Αν είσαι εσύ αυτός ο κάποιος, πρέπει να κάνεις συχνά την προσευχή σου.

*Μην πιστεύεις ποτέ υποσχέσεις. Αν γίνουν, θα βρεθείς προ ευχάριστης έκπληξης. Αν δεν γίνουν, θα είσαι προετοιμασμένος.

*Μπόνους: μπορείς πάντα να βρίζεις, με όποιον τρόπο θέλεις, εκείνον που σου υποσχέθηκε και δεν τήρησε.

*Όταν κάποιος προϊστάμενος σου λέει, «μπορείς να με ρωτάς για οτιδήποτε», εννοεί ότι «αν με ρωτήσεις, έχω δικαίωμα να αντιδράσω όπως θέλω».

*Όνειρό μου ήταν να κάνω αθλητικό ρεπορτάζ σε πολιτική εφημερίδα. Όνειρό μου είναι να μπορώ να πίνω όπως όταν ήμουν 20 ετών.

ΥΓ. Ιρίνα Σάικ. Κάνει κεφάλια να στρέφονται.

ΥΓ.1. Είναι τόσο όμορφη η Ρωσίδα, που σε μία φωτογραφία που υπάρχει στο Google και την έχουν βάλει με γένια, είναι πάλι πολύ όμορφη. Ως γυναίκα, όχι ως άντρας.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!