Ατέλειωτο Αστείο

Παρασκευή, 21 Σεπτεμβρίου 2012 - 03:41

Αυτό είναι ένα παράδειγμα των παραδοξοτήτων που μπορούν να δημιουργηθούν από ένα σταθερό παραμύθι. Ο καταθλιπτικός μακαρίτης Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας έχει γράψει το Infinite Jest, το οποίο είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο- έτσι λένε αυτοί που ξέρουν και θα φροντίσω σύντομα να επιβεβαιώσω τη γνώμη μου, μόνο που τότε δεν θα έχει και τεράστια σημασία, διότι το θέμα είναι να βάζεις επιβλητικούς χαρακτηρισμούς σε κάτι που δεν ξέρεις.

Και όμως, είναι ο τύπος που έχει γράψει το Federer as religious experience. Το Ατέλειωτο Αστείο είναι μέσα στα 100 κορυφαία βιβλία για το περιοδικό Time, αλλά είμαι σίγουρος ότι αν με ρωτούσαν ποιος είναι ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, θα απαντούσα ότι είναι εκείνος που «έχει γράψει το Federer as religious experience και το Infinite Jest. Στο διάολο τα εισαγωγικά στους τίτλους των βιβλίων, που τα είχα βάλει και τα έβγαλα.

Το θέμα είναι ότι για να το ξεπεράσεις αυτό, έναν τύπο που έγραψε ένα από τα αριστουργήματα της σύγχρονης παγκόσμιας λογοτεχνίας και καμία δεκαπενταριά χιλιάδες λέξεις στους New York Times για έναν τενίστα, και να τον αναφέρεις βάζοντας πρώτο το βιβλίο που εξέδωσε και όχι τη νουβέλα, χρειάζεται ψυχοθεραπεία.

Κατάλαβες; Είναι βέβαιο ότι ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας χαιρόταν πολύ περισσότερο κατά τη διάρκεια της απολύτως θαυμάσιας ανάλυσής του για τον Ρότζερ Φέντερερ παρά για το βιβλίο που λάτρεψαν οι κριτικοί. Και επειδή ο Φέντερερ δεν μπορούσε να του δώσει τη διάρκεια που του έδινε η μοναξιά του, αυτοκτόνησε. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2008, όταν είχε τελειώσει το US Open που είχε κατακτήσει ο Φέντερερ, και που δεν διεξαγόταν κανένα τουρνουά τένις στο οποίο να παίζει. Αν υπήρχε ένα ματς που έπαιζε ο Ελβετός, ίσως να ακύρωνε την αυτοκτονία του για άλλη μέρα, για άλλο χρόνο, για άλλη ζωή.

Αυτό είναι αθλητισμός. Όταν η πρώην σου παντρεύεται (προσπάθησα να το κάνω να ακούγεται απογοητευτικό ενώ, στην πραγματικότητα, είναι κάθε άλλο από αυτό) και προσβάλλεις τη μάνα σου ή την αδελφή σου ή την αδελφή της μάνας σου με έναν τρόπο που δεν καταλαβαίνεις- και αυτό, ότι δεν το κατάλαβες, το κάνει ακόμα χειρότερο- όταν το αφεντικό σου στρέφει τα πυρά του εναντίον σου ή σκέφτεσαι τη μαυρίλα της ζωής σου που δεν βγάζει πουθενά και η επιγραφή νέον «ΑΧΡΗΣΤΟΣ» αναβοσβήνει σαν να ανήκει στα μανιασμένα λαμπάκια που ήδη υπήρχαν στην ταμπέλα, όταν μένεις σε ένα μέρος που βρέχει 27 μέρες συνεχόμενες και σε όλο αυτό το διάστημα δεν έχεις μιλήσει σε άνθρωπο, ένας Φέντερερ είναι ικανός να σε σώσει. Μακάρι η ζωή να ήταν, «πηγαίνω στο δημοτικό, μου πετάνε τις τιράντες από τον όροφο, κατουριέμαι πάνω μου μπροστά στους συμμαθητές μου που γελάνε στην τετάρτη, μου λέει όχι ένα κορίτσι και μετά μου λέει ξανά, πάω στο γυμνάσιο και κλάνω στην τάξη και μένω σε μαθήματα χωρίς να έχω καν αρχίσει το κάπνισμα και πάω στο λύκειο και είμαι σαν παρείσακτος βλέποντας τους συμμαθητές μου να κάνουν τα βιογραφικά τους ενώ σημειώνω τις σχολές σαν να είναι αριθμός του Τζόκερ και μετά βρίσκω ότι έχω ταλέντο στο γράψιμο, γράφω κάτι σαν το Infinite Jest και κάνω κωλόχερα κάθε μέρα επειδή το βιβλίο ξεπουλάει, γράφω στους New York Times και στο Sports Illustrated οπότε δείτε την πλάτη μου», αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι, «είμαι παιδί χωρισμένων γονέων, ο πατέρας μου έδερνε τη μητέρα μου και έκανα να μιλήσω 7 εκατομμύρια χρόνια, το βράδυ κλαίω στο σπίτι, πηγαίνω σε ψυχολόγο δύο μέρες την εβδομάδα και ο μόνος χώρος που πιάνουν αυτές οι συζητήσεις μέσα μου είναι ο καναπές στον οποίο φορτώνομαι σε κάθε συνεδρία, έχω πάρει αντικαταθλιπτικά και λέω ότι κάπως θα ζήσω, για αυτό ας κοροϊδέψω τον κόσμο και ας γράψω το Infinite Jest, που γίνεται διάσημο αλλά δεν με νοιάζει διότι ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΟΤΕ».

Για αυτό ο Φέντερερ σώζει. Ο Μέσι σώζει. Για κάθε χαστούκι από τον μπαμπά σου μπορεί να αντιστοιχίσει μία ντρίμπλα του. Για κάθε προσβολή από τον συμμαθητή σου, μία μελωδία του Τζιουζέπε Βέρντι. Για κάθε χυλόπιτα, «το βαλς των χαμένων ονείρων» και για κάθε κακό βαθμό ένα γατάκι που κλείνεται στην αγκαλιά της μαμάς του. Δεν γεννήθηκαν όλοι, ούτε δημιουργήθηκαν με την ικανότητα να ακονίζουν τα μαχαίρια τους, αλλά μένουν αποσβολωμένοι μπροστά στο κοντρόλ του Ζιντάν, στη βόλτα της Μόνικα Μπελούτσι στη «Μαλένα», στο «Ederlezi» του Γκόραν Μπρέγκοβιτς και στο «μέλι, μέλι», που τραγουδάνε η Καρέζη, ο Φωτόπουλος και ο Αυλωνίτης. Αυτά είναι που μετράνε στις ασκίαστες μεριές της ζωής, εκεί που δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου και έχεις εγκαταλείψει κάθε ελπίδα, και άσε την επαγγελματική επιτυχία και τις ικανότητες να πα να γαμηθούν. Μετράνε, όταν έχεις ξεγλιστρήσει από τις δαγκάνες μίας κατάθλιψης που θα σε κάνει σίγουρα να σκεφτείς ως πιθανό ενδεχόμενο τη βουτιά στο βάλτο της Κεβορκιανής Στύγας, στις ράγες του τρένου ή, για να το κάνεις ακόμα χειρότερο, με το καλώδιο μέσα στο μπάνιο.

Για αυτό λέω: το Infinite Jest είναι καταπληκτικό μέχρι τώρα και αν όντως είναι στη μισή εμβέλειά του από αυτή που πιάνει τη συγκεκριμένη στιγμή καλό, θα είναι απίστευτο. Θα το διαβάσω με το πάθος ενός επιστήμονα και την ακρίβεια ενός καλλιτέχνη, όπως έλεγε αυτοσαρκαστικά ο (δεδικαίων διά να ομιλεί αυτοσαρκαστικά) Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ.

ΥΓ. Είμαι ένας στερημένος Άλφι. Θυμάστε τον Τζουντ Λο ή τον Μάικλ Κέιν να μένουν μόνοι τους στο τέλος της ταινίας και να αναρωτιούνται τι έκαναν λάθος έτοιμοι να αντικρίσουν τη μοναξιά τους και χωρίς να είναι διατεθειμένοι να δώσουν μάχη μαζί της; Κάπως έτσι είμαι, χωρίς την πρώιμη εμπειρία στον κόσμο των θηλυκών.

ΥΓ.1. Είναι σαν όλα να με ξεπερνάνε, χωρίς να τα έχω περάσει καν. Χθες, για πρώτη φορά, πήρα μπύρες για να θρηνήσω μία αποστασιοποίηση που εδώ και πέντε μήνες, από εκείνη τη βόλτα στα Εξάρχεια τον Απρίλη, ήξερα πως θα γίνει όπως έγινε. Το είχα διαβάσει τόσο καλά, που απορώ με τον τρόπο που εξελίχθηκε η κατάσταση, τόσο απαλά, όπως το σκεφτόμουν, χωρίς μεταβιβάσεις σε άλλους διαδρόμους ώστε εμμέσως να οδηγηθεί εκεί. Απλώς ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο, μία κινηματογραφική κακόμοιρη παλαβομάρα που να με οδηγήσει σε μία ζαλάδα, όχι λόγω μίας κάποιας απογοήτευσης, απλώς σαν την τήρηση ενός ανδρικού εθίμου που δεν ήθελα να τηρήσω σε άλλες πολύ πιο σκληρές περιπτώσεις.

ΥΓ.2. Ίσως να ήθελα να θρηνήσω το τέλος μίας εποχής, που δεν προκύπτει από συγκεκριμένη στιγμή, αλλά όπως αυτό συμπίπτει από πολλά γεγονότα που προδικάζουν μία ασφάλεια η οποία δεν θα βγάλει σε κάποιο αξιόλογο τοπίο, αλλά θα παραπέμψει σε μία μιζέρια της οποίας το μόνο μαγνητιστικό στοιχείο, είναι ότι θα είναι εντυπωσιακή.

ΥΓ.3. Και το μόνο που τελικά χρειαζόταν ήταν δύο παράγραφοι από το String Theory του Γουάλας στο Esquire και τρία τέσσερα επεισόδια του «Two and a half men».

ΥΓ.4. Οπότε, οι μπύρες δεν χρειάζονταν. Για αυτόν τον λόγο. Ίσως την επόμενη φορά, για κάτι άλλο. Μέχρι τότε, θα τις πίνω επειδή μου αρέσουν.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!