Η υπόθεση «Dream Team»

Δευτέρα, 16 Ιουλίου 2012 - 14:03

Είναι για να περνάει η ώρα. Στις 8 Αυγούστου του 2012 συμπληρώνονται 20 χρόνια από τότε που πήρε το χρυσό μετάλλιο η πιο… στρατοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών στη Βαρκελώνη, η εθνική ομάδα των ΗΠΑ, η «Dream Team». Η πιο μεγάλη ρεαλιστική υπερπαραγωγή στην ιστορία, τα σοκολατένια κεράκια στην… τετράπατη τούρτα της αθλητικής σόου μπιζ. Με λιγότερες από 20 μέρες να απομένουν για το ολυμπιακού τουρνουά του μπάσκετ, ο Κόμπε Μπράιαντ βρήκε την ευκαιρία να ανάψει τη σπίθα της φωτιάς που οι βετεράνοι πρόσμεναν. Τα λόγια του, ότι «αυτή η ομάδα θα νικούσε την Dream Team του 1992», ήταν το καμπανάκι που πρόσμεναν ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ και, ασφαλώς, ο Μάικλ Τζόρνταν, για να του υπενθυμίσουν να μη λέει χοντράδες.

Ασφαλώς και η χρονική εξομοίωση είναι αποτυχημένος τρόπος σύγκρισης και, προφανώς, η Dream Team υπερέχει λόγω συναισθημάτων και… άσπιλου. Τούτο δεν είναι υπερβολή, αλλά κυριολεκτικό γεγονός: όταν οι παίκτες του Τσακ Ντέιλι βγήκαν την πρώτη τσάρκα τους στο Πόρτλαντ, στις 12 Ιουλίου του 1992, τα συναισθήματα που γέννησαν και το πικ που έκαναν στον Τύπο όλου του κόσμου ήταν τόσο έντονα, που το ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ έγινε το γεγονός των Ολυμπιακών Αγώνων, αν και ήταν σίγουρο το ποια ομάδα θα πάρει το χρυσό μετάλλιο. Ο Κόμπε Μπράιαντ δεν θα μπορούσε με τίποτα να απολαύσει μία τέτοια δημοφιλία, όσο κι αν, σίγουρα, υπήρξαν οι μεμονωμένες στιγμές παράκρουσης για τον ίδιο τον σταρ των Λέικερς και για τους συντρόφους του στο Πεκίνο το 2008. Εκείνη η ομάδα, όμως, έγινε μία φορά στην ιστορία του μπάσκετ: στην ερώτηση για το ποια ομάδα ή πιο αθλητή θα έπαιρνες με τον κίνδυνο της ζωής για να παίξει με οποιονδήποτε αντίπαλο- και ασφαλώς να ζήσεις σε περίπτωση νίκης της- η Dream Team ενδεχομένως να ήταν από τις πρώτες επιλογές.

Όλα, πριν 20 χρόνια, ήταν αγνά για αυτήν την ομάδα: όταν τελείωσε το ολυμπιακό τουρνουά ο κόσμος αναρωτιόταν πότε θα χάσει η εθνική των ΗΠΑ από κάποια ευρωπαϊκή ομάδα ή άλλη: τότε τα 20 χρόνια ήταν ένα διάστημα που μπορεί να έλεγε κάποιος, αλλά οι Αμερικανοί συμπληρώνουν, στις 3 Σεπτεμβρίου, μία δεκαετία από την πρώτη ήττα τους, στους ομίλους του Μουντομπάσκετ του 2002 στην Ιντιανάπολις με θύτη την Αργεντινή, με 89-83. Ακόμα και τότε όλοι θυμόντουσαν το λαμπερό καλοκαίρι της παρέας του Μάτζικ, του Μπερντ και του Τζόρνταν- αυτοί οι τρεις πάνε μαζί, λες και είναι η παρέα των αδελφών Μαρξ σε ταινία που παίζουν τους επαγγελματίες δολοφόνους- στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, τον τρόπο που άστραφταν μαζικά τα φλας, τον Καρνισόβας να βγάζει φωτογραφίες από τον πάγκο, στον ημιτελικό των ΗΠΑ με τη Λιθουανία, τη σοβαρότητα που επεδείκνυε αυτή η ομάδα, γενικώς, στη συμπεριφορά της και στον τρόπο που αντιμετώπιζε τους αντίπαλους. Οι αμέσως επόμενες ομάδες, αυτή του Τορόντο του 1994 και αυτή της Ατλάντας το 1996, θεωρήθηκαν, λόγω της αλαζονικής συμπεριφοράς των παικτών τους, ψευδεπίγραφα των ΗΠΑ.

Ασφαλώς, αυτές οι δηλώσεις είναι για να τιμήσει ο Μπράιαντ αυτήν την ομάδα: να βγάλει τους παλαίμαχους ξανά στο φως, να μιλήσει ο Μπάρκλεϊ και ο Τζόρνταν, να μπει στο μικροσκόπιο και η ίδια η ομάδα κατά τη διάρκεια του ολυμπιακού τουρνουά στο Λονδίνο. Ο Τζόρνταν τόνισε, «δεν είναι και το πιο έξυπνο πράγμα που είπε». Ο Τζόρνταν θυμάται τι έπαθε ο τελευταίος παίκτης που τον έπιασε στο στόμα του.

Και ο Μπράιαντ έπρεπε να θυμάται: ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2000, στο Σίδνεϊ, όταν ο Αλόνζο Μόρνινγκ- μάλλον κι αυτός χωρίς να σκεφτεί ιδιαίτερα, τα έχουν εύκολα τα παχιά λόγια οι Αμερικανοί- είπε ότι «ο Βινς Κάρτερ είναι καλύτερος από τον Τζόρνταν». Είχε προηγηθεί το μυθικό κάρφωμα του Κάρτερ πάνω στον Γάλλο Βάις, αλλά η συνέχεια ήταν εφιαλτική: 85-83 με τους Λιθουανούς στον σπουδαίο ημιτελικό- εκεί που ο Σισκάουσκας έχασε δύο στις τρεις βολές που επιχείρησε (τι θυμίζει, τι θυμίζει…) και που ο Αντόνιο ΜακΝτάις έκανε, με την ανοχή των διαιτητών, κεφαλοκλείδωμα στον Ντάριους Σονγκάιλα για να βάλει το τελευταίο καλάθι, πριν χάσει ο άριστος Γιασικεβίτσιους το τελευταίο σουτ- και 81-75 τους Γάλλους στον τελικό, όταν ο Λοράν Σκιαρά έκανε τους Γκάρι Πέιτον, Τζέισον Κιντ και Τιμ Χάρνταγουεϊ να μοιάζουν με γκαρντ της σειράς, γελοιοποιώντας τους συλλήβδην και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αυτή η τρομάρα αποδόθηκε ακόμα στη μεγαλοστομία του Μόρνινγκ, μία ύβρις χωρίς τιμωρία, αλλά με τη διαπίστωση ότι έκλεισε κατά πολύ η ψαλίδα. Από το 2002 έως το 2006 οι Αμερικανοί έγιναν τα κορόιδα του παγκόσμιου μπάσκετ: εξιλεώθηκαν στο Πεκίνο, συνέχισαν να νικάνε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά αυτό πολύ απέχει από το να βάζει ο Μπράιαντ την αφεντιά του και την παρέα του σε σύγκριση με την ομάδα που έκανε το παιχνίδι να μοιάζει πιο αστραφτερό, πριν 20 χρόνια στη Βαρκελώνη…

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!