Ο Σουτέρ

Πέμπτη, 20 Ιουνίου 2013 - 04:35

Η φράση «στον αθλητισμό δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να γίνει», τίθεται εν αμφιβόλω. Ο λόγος είναι ότι μερικές φορές είσαι σίγουρος για το τι θα γίνει, μόνο που ο χρόνος είναι ελάχιστος για να αποδείξεις ότι το γνώριζες. Το νιώθεις, όταν φεύγει η μπάλα από το κεφάλι του Τιερί Ανρί στον προημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2004 απέναντι στην Ελλάδα, ότι θα πάει έξω. Νιώθεις ότι ο Μάικλ Τζόρνταν θα βάλει το σουτ όταν φεύγει από τον Μπράιον Ράσελ στον έκτο τελικό του ΝΒΑ το 1998. Αισθάνεσαι ότι όταν φεύγει η μπάλα από το χέρι του Γιώργου Πρίντεζη, στο «Σινάν Ερντέμ» πέρυσι, θα μπει στο καλάθι. Καταλαβαίνεις ότι ο Γιανίκ Ανιέλ θα περάσει τον Ράιαν Λόχτε στην τέταρτη σειρά του τελικού των 4Χ100μ. ελεύθερο. Ότι ο Φάνης Χριστοδούλου θα βάλει το τρίποντο στον ημιτελικό του Ζάγκρεμπ, το 1989.

Δεν προλαβαίνεις να το αποδείξεις και δεν χρειάζεται, διότι είναι κλάσματα δευτερολέπτου. Υπάρχουν, βεβαίως, περιπτώσεις που νιώθεις ότι ένα σουτ θα μπει, αλλά δεν συμβαίνει. Μπορεί να είναι ο προημιτελικός των Ολυμπιακών Αγώνων το 2008 με την Αργεντινή και το σουτ του Σπανούλη. Δεν είναι μόνο ένα το παράδειγμα, απλώς τις ατυχείς προβλέψεις και τα ουδόλως… προσοδοφόρα ένστικτα ο άνθρωπος έχει την τάση να τα αποβάλλει.

Μπορεί τα αντί-υπερβολικά χάπια να χρειάζονται, αλλά οι τελικοί του ΝΒΑ μεταξύ των Μαϊάμι Χιτ και των Σαν Αντόνιο Σπερς είναι οι καλύτεροι που έχουν γίνει τουλάχιστον από το 1993, όταν οι Μπουλς αντάμωσαν με τους Σανς. Μόνο που αυτή η σειρά, 20 χρόνια μετά, έχει το πλεονέκτημα ότι έχει πάει σε έβδομο τελικό. . Στα πέντε πρώτα παιχνίδια έχουν προκύψει απίθανες καταστάσεις, αλλά το έκτο ματς ήταν μία σειρά τελικών από μόνη της.

Είχε: τους 25 πόντους που έβαλε ο Τιμ Ντάνκαν στο πρώτο ημίχρονο. Την απόφαση του ΛεΜπρόν Τζέιμς να βγάλει την κορδέλα και να μεταμορφωθεί σε θηρίο ανήμερο, παίρνοντας την απόφαση να βουτήξει στα βαθιά, να πλήξει τη ρακέτα των Σπερς και να μην είναι τόσο διστακτικός με την μπάλα, όσο σε όλο το προηγούμενο ματς. Έκανε τριπλ νταμπλ, αλλά το παιχνίδι ήταν τόσο δυνατό, που η αναφορά στον Τζέιμς (32 πόντοι, 11 ασίστ, 10 ριμπάουντ) δεν περιείχε την περιγραφή των κατορθωμάτων του με τέτοια αργκό. Ο Τζέιμς οδήγησε τους Χιτ στο ξέσπασμα που τους έφερε μπροστά στο σκορ και έπειτα, στο τελευταίο δίλεπτο του παιχνιδιού, έκανε μικρές γκάφες. Το γεγονός ότι την Τετάρτη δεν έγινε βοράς στα θηρία των media κρίθηκε στη νίκη των Χιτ και στον δικό του ρόλο. Είχε το τρίποντο του Μάικ Μίλερ χωρίς παπούτσι, το λεπτό του Τόνι Πάρκερ, με το απίθανο τρίποντο που ισοφάρισε το ματς σε 89-89, το κλέψιμο σε πάσα του Τζέιμς και το καλάθι που έδωσε προβάδισμα ξανά στους Σπερς, 91-89. Είχε την ανατροπή, τα 28’’ στα οποία οι Χιτ ανέτρεψαν διαφορά 5 πόντων (94-89) και οδήγησαν το ματς στην παράταση. Πρώτα το τρίποντο του Τζέιμς (ο οποίος είχε αστοχήσει σε σουτ λίγο πριν, αλλά ο Κρις Μπος με επιθετικό ριμπάουντ έσωσε τη φάση και του έδωσε ξανά την μπάλα), έπειτα τη μία εύστοχη βολή του Καγουάι Λέοναρντ και μετά… Είχε τις δύο σπουδαίες άμυνες, στον Πάρκερ και στην τελευταία φάση του ματς, στον Ντάνι Γκριν, του Μπος, τη φάση που διαμαρτύρονται οι Σπερς, δηλαδή το φάουλ του Ρέι Άλεν στον Τζινόμπιλι- το non call- και τις δύο βολές του σουτέρ των Χιτ, που έκλεισε το σκορ, 103-100.

Στην πραγματικότητα, είναι ο Σουτέρ των Χιτ. Όταν ο Ρέι Άλεν έκανε το πηδηματάκι προς τα πίσω, στη γωνία και δέχθηκε την πάσα από τον Κρις Μπος (ο οποίος στάθηκε στο ύψος του στα κρίσιμα σημεία), που, εκμεταλλευόμενος την απόπειρα του Γκρεγκ Πόποβιτς να παίξει με κοντό σχήμα για να μη δεχθεί τρίποντο, έπαιξε χωρίς τον Τιμ Ντάνκαν στην τελευταία επίθεση των Σπερς στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού, όλοι ήξεραν ότι θα βάλει το σουτ. Δεν είναι μόνο η δική του ικανότητα που παίζει ρόλο- και που με αυτό το σουτ, στον έκτο τελικό του ΝΒΑ με την ομάδα του να χρειάζεται τρίποντο απλώς για να επιζήσει, άνοιξε την απόσταση από τον Ρέτζι Μίλερ στον «κορυφαίο σουτέρ όλων των εποχών»- αλλά και το γεγονός ότι οι Χιτ βρήκαν δεύτερη ευκαιρία και έμοιαζαν με πολιορκητικό κριό, που χτυπούσε μία πόρτα η οποία είχε αρχίσει να τρίζει.

Ο Ρέι Άλεν αποκλειόταν να χάσει αυτό το σουτ. Ήταν σαν αποστολή αυτοκτονίας των Σπερς, να χάσουν την κατοχή που θα τους έδινε το πρωτάθλημα, να χάσουν την ισορροπία τους στη φάση και να επιτρέψουν στον Μπος να δώσει μία εύκολη πάσα στον Άλεν που περίμενε δίπλα και ο οποίος έκανε ένα πηδηματάκι προς τα πίσω για να σουτάρει. Όσα ριπλέι και αν έδειξε η τηλεόραση μπορούσες να θαυμάσεις το ένστικτο του σουτέρ: ακόμα και αν βρίσκεται στα γήπεδα του ΝΒΑ εδώ και 17 χρόνια, είναι εντυπωσιακό να ξέρει πού είναι. Η φάση είναι ένα μικρό αραβούργημα αντίληψης, με τον Άλεν να λειτουργεί με την όπισθεν και να πηδάει στη γωνία, κάτι που δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Και μετά, με δύο παίκτες των Σπερς να χιμάνε προς τα πάνω τους και τον Πάρκερ να είναι τόσο κοντά του που αν ήταν και ο σούτινγκ γκαρντ των Χιτ στο έδαφος οι μύτες των δύο παικτών θα ακουμπιόντουσαν, να είναι τόσο συγκεντρωμένος στο σουτ, σε μία πράξη που το θαυμάσιο ήταν ότι δεν ενείχε απελπισία, απλώς έγινε όπως έγινε από έναν ψυχρό παίκτη. Και το σουτ ήταν τόσο όμορφο, ο τρόπος που έφυγε η μπάλα από τα χέρια του, το γεγονός ότι δεν βρήκε στεφάνη.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!