«Τον Ολυμπιακό, τον έχεις πάντα μέσα στην καρδιά σου…» (vids)

Κυριακή, 20 Μαΐου 2018 - 18:27

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΣΑΧΤΟΥΡΗ

Όταν κάθεσαι απέναντι από έναν άνθρωπο για να πάρεις μια συνέντευξη, πρέπει να υπάρχει και χημεία. Να μπορείς να του κάνεις σωστά τις ερωτήσεις, να νιώσει άνετα και να πει αυτά που θέλει. Όταν όλα όσα περιγράφω παραπάνω γίνονται με έναν άνθρωπο που μιλάει μια άλλη γλώσσα, τότε πάντα υπάρχει ένας κίνδυνος σε ό,τι αφορά την απόδοση όσων θα σου πει! Αλλά στην προκειμένη περίπτωση συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Ήταν τόσο ωραία η συνέντευξη που και οι δύο απολαύσαμε αυτή τη συζήτηση.

Η Τζούλια Έμολο παραχώρησε την τελευταία της συνέντευξης επί ελληνικού εδάφους ως παίκτρια του Ολυμπιακού στο gavros.gr. Λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο με προορισμό την Ιταλία, την πατρίδα της. Για πάντα καθώς γυρίζει... σπίτι για μόνιμη εγκατάσταση, μετά από τρία υπέροχα χρόνια στον Πειραιά, φορώντας το σκουφάκι του Θρύλου. Φανερά συγκινημένη για ό,τι άφησε πίσω. Το έβλεπες στα μάτια της. Ναι μεν τα δάκρυα είχαν σταματήσει -έκλαψε πολύ από χαρά το βράδυ μετά τον 3ο και τελευταίο τελικό με τον ΝΟΒ και στο γλέντι με τις συμπαίκτριές της- αλλά η συγκίνησή της ήταν έκδηλη.

Δεν ήταν και τόσο εύκολη η απόφαση που πήρε να γυρίσει πίσω στην Ιταλία. Εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, εάν δεν της είχε παρουσιαστεί αυτή η ευκαιρία ζωής, θα «ρίζωνε» στον Πειραιά, θα έμενε για πάντα στον Ολυμπιακό. Αλλά το σίγουρο είναι ένα. Δεν θα «θεραπευτεί» ποτέ από την «αρρώστια» της για τον Θρύλο. Πλέον νιώθει οπαδός του Ολυμπιακού κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ! Ήθελε να πάει και στη Γένοβα, στο Final-8, αλλά δεν θα μπορέσει καθώς έχει φορτωμένο πρόγραμμα με προπονήσεις με την εθνική Ιταλίας.

Διαβάστε, λοιπόν, την συνέντευξη της Τζούλια Έμολο που πέρασε για τρία χρόνια από τον Πειραιά, κατέκτησε ισάριθμα πρωταθλήματα και έμαθε πολύ καλά τι σημαίνει Ολυμπιακός!

-Η χρονιά τελείωσε με το πρώτο νταμπλ. Ιστορική στιγμή, αλλά στην Ευρώπη δεν ήρθε ένας τίτλος. Πώς νιώθεις για αυτό; Γιατί θέλατε πολύ να κατακτήσετε και έναν ευρωπαϊκό τίτλο...

«Αυτό είναι αλήθεια. Παραμένει το όνειρό μου. Δεν έχω κατακτήσει ποτέ την Euroleague. Αλλά αυτό που γνωρίζω είναι πώς δώσαμε τα πάντα. Κι όταν συμβαίνει αυτό και δεν τα καταφέρεις, πρέπει να δώσει συγχαρητήρια στον αντίπαλο. Η Κίρισι έπαιξε καλύτερο, πέρασε και στο τέλος κατέκτησε και τη διοργάνωση. Νιώθω όμως μεγάλη χαρά που κατακτήσαμε το πρώτο Κύπελλο Ελλάδας στην ιστορία και το τρίτο -για εμένα- πρωτάθλημα στη σειρά. Οπότε δεν μπορείς να πει ότι είναι κάτι συνηθισμένο».

-Δυστυχώς το μέλλον σου δεν είναι το ίδιο με του Ολυμπιακού. Οι δρόμοι σας χωρίζουν. Είναι μια απόφαση ζωής και όχι μια αθλητική. Θα μπορούσες να μας πεις δύο λόγια αναφορικά με αυτό το θέμα, για να ξέρει και ο κόσμος γιατί αποχωρείς από την ομάδα;

«Είναι μια απόφαση που δεν έχει σχέση με τη θέλησή μου ή όχι να μείνω στον Ολυμπιακό. Είναι μια απόφαση που έχει σχέση με το μέλλον. Είναι μια ευκαιρία για να έχω μια δουλειά για όλη μου τη ζωή, για όταν θα ολοκληρωθεί η καριέρα μου ως πολίστρια. Κάθισα και το ανέλυσα πολύ, το «συζήτησα» με τον εαυτό μου, σκεπτόμενη τι θα ήταν το καλύτερο. Είναι μια ευκαιρία που συμβαίνει μια φορά. Δεν μπορείς να πεις όχι! Είμαι στεναχωρημένη γιατί αφήνω εδώ (σ.σ.: στον Ολυμπιακό και την Ελλάδα) πάρα πολλά, όμως έτσι είναι η ζωή. Πρέπει να προχωρήσουμε όλοι και να κάνουμε το καλύτερο. Εγώ θα κρατήσω μέσα μου τα καλύτερα από όσα έζησα στην Ελλάδα».

-Έχεις πει ότι ο ερχομός σου στον Ολυμπιακό ήταν μια πρόκληση. Μονάχα σε αθλητικό επίπεδο ή σήμαινε και κάτι παραπάνω;

«Ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν μια πρόκληση για εμένα σαν γυναίκα. Τώρα νιώθω πώς μπορώ να κάνω τα πάντα, μόνη μου. Ήταν κάτι που με έκανε πιο δυνατή. Τόσο μέσα στην πισίνα, μέσα στο νερό, όπως και έξω από αυτή.»

-Άρα μετά από τη θητεία σου στην Ελλάδα έχει κερδίσει πολλά σε ό,τι αφορά το κομμάτι της αυτοπεποίθησης;

«Σίγουρα. Κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι περήφανη για τον εαυτό μου, αλλά θέλω να πω δημόσια και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους με βοήθησαν για να το χτίσω αυτό μέσα μου».

-Όταν ήρθες στην Ελλάδα φανταζόσουν ότι θα σε αγκαλιάσουν τόσο, θα σε αγαπήσουν τόσο, πώς θα σε κάνουν να νιώσεις ότι είσαι μέλος της μεγάλης «ερυθρόλευκης» οικογένειας;

«Περίμενα πώς θα συναντήσω κάτι που δεν είναι συνηθισμένο, αλλά βρήκα κάτι το ξεχωριστό. Είναι κάτι που δεν μπορείς να βρεις πουθενά αλλού! Ο Ολυμπιακός είναι κάτι παραπάνω από μια οικογένεια, από μια ομάδα, από ένας σύλλογο. Ο Ολυμπιακός τον έχεις πάντα μέσα στην καρδιά σου. Νιώθω πώς θα είμαι Ολυμπιακός για πάντα. Θα φωνάζω για τα κορίτσια, θα βλέπω στην τηλεόραση αγώνες του ποδοσφαίρου, του βόλεϊ σαν οπαδός της ομάδας. Είναι κάτι που μπορώ να το περιγράψω ως εξής. Όταν γίνεσαι μια φορά “ερυθρόλευκη”, θα είσαι για πάντα “ερυθρόλευκη”. Για πάντα...»

-Εάν σου ζητούσαμε να αφιερώσεις κάπου όλα αυτά τα τρόπαια που κέρδισες, σε ποιον θα τα αφιέρωνες...

«Στις ανιψιές μου στην Ιταλία. Γιατί μου λείπουν πολύ. Κάθε φορά που πήγαινα εκεί, μετά από αρκετό καιρό, μετά από μήνες, τις έβλεπα πού είχαν μεγαλώσει χωρίς εμένα. Ξέρω όμως ότι με έβλεπαν μέσα από τον υπολογιστή, με τα κύπελλα και θα ζητωκραύγαζαν για εμένα. Είναι η δύναμή μου. Η δύναμη από την αγάπη της οικογένειας είναι κάτι που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο».

-Θα σου πω μερικές λέξεις, κάποια ονόματα και θα ήθελα εάν είναι εύκολο, με μια λέξη, να μας περιγράψεις τι σκέφτεται όταν τις ακούς; Τι σημαίνουν για εσένα;

-Ολυμπιακός...

«Καρδιά!»

-Παπαστράτειο...

«Κατάμεστη πισίνα και... πολύ κολύμπι»

-Χάρης Παυλίδης...

«M-zone…»

-Οι συμπαίκτριές σου...

«Δεν είναι απλά μια ομάδα. Είναι σαν μια δεύτερη οικογένεια.»

-Οι οπαδοί του Ολυμπιακού...

«Αυτή τη λέξη την ξέρω... Παραπάνω (σ.σ.: στα ελληνικά το είπε). Είναι ο δικός μας παίκτης παραπάνω»

-Ελλάδα...

«Μια ηλιόλουστη χώρα, με ανθρώπους που χαμογελούν πάντα...»

-Μετά από πολλά χρόνια, όταν σταματήσεις την καριέρα σου, ίσως να σου ζητούσαν να γράψεις ένα βιβλίο για την καριέρα σου στο πόλο. Εκεί σίγουρα θα υπήρχε ένα κεφάλαιο που θα είχε σχέση με τον Ολυμπιακό. Εάν σου ζητούσα να βάλεις έναν τίτλο σε αυτό το κεφάλαιο, ποιος θα ήταν;

«Μπορώ να διαλέξω τρεις λέξεις: ΠΡΟΚΛΗΣΗ... για τη ζωή μου. ΑΓΑΠΗ και ΚΑΦΕΣ!»

-Οι δυο πρώτες είναι εύκολο να αντιληφθούμε πώς προκύπτουν. Για την 3η λέξη όμως;

«Μετά την προπόνηση, καφές... Πάμε για καφέ (σ.σ.: το είπε στα ελληνικά, γελώντας)».

-Το διάστημα που ήσουν στην Ελλάδα δεν έμαθες μονάχα αγγλικά, αλλά και ελληνικά επίσης. Εάν σου ζητούσα να μου πεις μια φράση που να περιγράφει ό,τι έμαθες στην Ελλάδα, ποια θα ήταν;

«Θα μπορούσαν να ήταν πολλές λέξεις από τραγούδια που τραγουδούσα στα μπουζούκια. Αλλά αυτό είναι καλύτερο... Θα σου πω μια φράση που χρησιμοποίησα για να γλιτώσουμε μια προπόνηση. Ήμασταν πάρα πολύ κουρασμένες και τα κορίτσια που είπαν να πάω στον Χάρη (σ.σ.: τον Παυλίδη) και να τον ρωτήσω εάν θα μπορούσαμε να πάμε για καφέ και να μην κάνουμε προπόνηση. Πήγα, λοιπόν, και του λέω: “Χάρη, να σου πω λίγο. Είμαστε κουρασμένοι, πάμε για καφέ;” (σ.σ.: όλο αυτό στα ελληνικά) και μου απάντησε: “Σοβαρά; Πάμε τώρα...”».