Νταβίντ Σίλβα, ο καταλύτης

Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 2011 - 02:09

Αυτό που έκανε ο Νταβίντ Σίλβα στο ματς με την Έβερτον, δηλαδή το μικρό σπριντ με την μπάλα, το φρένο, η στροφή με πάτημα και η πάσα που-δημιουργεί- ερωτηματικά- για-την- ύπαρξη-του-Θεού στον Τζέιμς Μίλνερ, για το πλασέ που έκανε το 2-0, ήταν μία μικρογραφία ενός αριστουργήματος που είχε σκαρώσει ο Ντένις Μπέργκαμπ σε ένα ματς της Άρσεναλ με τη Γιουβέντους στο «Χάιμπουρι», ένας θρίαμβος του ποδοσφαίρου όπως το φαντάστηκαν οι οραματιστές του. Απλώς, η περίπτωση του Ολλανδού αρτίστα έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, πρώτον διότι είναι περικυκλωμένος όταν αγγίζει την μπάλα (και μοιάζει με ήρωα που τρέχει και αποφεύγει τις σφαίρες σε ταινία που στο τέλος πεθαίνει ο κακός) και δεύτερον επειδή η μπαλιά του στον Λιούνμπεργκ, που μπαίνει σφήνα στην άμυνα, είναι τόσο μαλακή που μοιάζει σχεδόν με σαντιγί και πάει στο δεξί πόδι του Λιούνγκμπεργκ, που τελειώνει τη φάση με σκαφτό.

Αυτή η φάση, ενώπιον της ιταλικής άμυνας, είναι ένα άπιαστο όνειρο, ένας μύθος στο κεφάλι του Εντουάρντο Γκαλεάνο, που ψάχνει για στιγμές οι οποίες μπορούν να δικαιολογήσουν οποιονδήποτε επιθετικό προσδιορισμό, για να τις περιγράψει με λόγια που καταδεικνύουν το δικό του τρέμουλο. Ο Νταβίντ Σίλβα, θα μπορούσε να πει ο κυνικός ότι, έχει πιο περίοπτη θέση στο ποδόσφαιρο της νίκης. Ο Ισπανός χαφ, σε μία προσέγγιση η οποία δεν είναι τίμια όσον αφορά στην ανάλυσή της, αλλά δεν της λείπει η πυκνότητα, ήταν ο καταλύτης για να κατακτήσει η Ισπανία την Ευρώπη και έπειτα τον κόσμο.

Δεν είναι περίεργο πώς ένας κοντοπίθαρος ποδοσφαιριστής ήταν τόσο καθοριστικός για το «κτίσιμο» της πιο κυριαρχικής ευρωπαϊκής ομάδας από την εποχή της Γερμανίας του Φραντς Μπεκενμπάουερ, τουλάχιστον στο λαμπρό πεδίο δόξης. Διότι ήταν ο λόγος που ψυχανεμίστηκε ο τότε ομοσπονδιακός προπονητής, Λουίς Αραγονιές, το ποδόσφαιρο χωρίς φτερά ή, έστω, με κομμένα φτερά. Δεν υπήρχε καμία αντίρρηση για το γεγονός ότι οι Χοακίν και Βιθέντε «βρώμαγαν» μπάλα, ήταν δύο εξτρέμ σπάνια, με τον πρώτο ειδικά να είναι και ένας από τους κορυφαίους ντριμπλέρ γραμμής που έχει δει ανθρώπου μάτι τα τελευταία 30 χρόνια παγκοσμίως. Ο Αραγονιές με τον Σίλβα κατάφερε να αποφύγει το ποδόσφαιρο των εξτρέμ, βρίσκοντας έναν ανεξάντλητο χαφ, που ενθαρρύνει το ποδόσφαιρο κατοχής, που είναι ικανός στις μικρές πάσες- απαραίτητες στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και που ανοίγει τις συμπαγείς άμυνες με τις κινήσεις του. Που δίνει ένα κλικ πίεσης στην ομάδα του και την κάνει περισσότερο απρόβλεπτη, ανοίγει τον χώρο και, με το πρόσφορο έδαφος δράσης είναι λογικό ότι, φέρνει και επιλογές. Ο Σίλβα είναι υπερπαίκτης στο ποδοσφαιρικό νοικοκυριό: ελεγκτής ρυθμού, ισορροπιστής, που κρατάει τα μπόσικα, που αναδεικνύει ελάχιστο εγωισμό στο παιχνίδι του και που στις κινήσεις του δεν υπάρχει τίποτα περιττό, αν και το στυλ του είναι γλυκό. Για τα «διαβολάκια», το δίδυμο της Μπαρτσελόνα, υπάρχει ένας ισοϋψής παίκτης που θα μπορούσε να παίξει σε οποιοδήποτε κλαμπ και να είναι, επίσης, πολύ σημαντικός με το παιχνίδι του.

Για την κατανόηση του ρόλου του 25χρονου ποδοσφαιριστή στο παιχνίδι της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2008 και παγκόσμιας πρωταθλήτριας το 2010 «Λα Ρόχα», το παράδειγμα πρέπει να είναι ένα ματς που δεν έπαιζε. Αυτό με την εθνική Ελλάδος στο Euro του 2004, είναι χαρακτηριστικό. Από τη στιγμή που οι Ισπανοί παθαίνουν τη ζημιά, με το γκολ του Άγγελου Χαριστέα, είναι λογικό ότι θα προσπαθήσουν να βρουν τη λύση από τα άκρα. Ο Ρεχάγκελ δεν δίνει βοήθειες ούτε στον Φύσσα, ούτε, αργότερα, στον Βενετίδη, ο Χοακίν τους κάνει ό,τι θέλει και στην περιοχή δημιουργείται μποτιλιάρισμα. Ο Ιβάν Ελγκέρα βλέπει τον Νικοπολίδη να μπλοκάρει την κεφαλιά του εξ επαφής, είναι λογικό να γίνουν φάσεις, αλλά είναι οι λιγότερες δυνατές: όπως αλλιώς κι αν είναι η διάταξη της άμυνας, θα γίνουν περισσότερες.

Στο Ευρωπαϊκό του 2008, με τον Νταβίντ Σίλβα, ο Αραγονιές κέρδισε σε παίκτες και σε επιθετικότητα: έπαιξε με ένα φορ, δεν έπαιξε με άκρα και οι παίκτες του άλλαζαν συνεχώς θέσεις. Το 2010, στη Νότιο Αφρική, ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε άλλαξε: από τη στιγμή που μπορούσε να πάρει όπως είναι το κέντρο της Μπαρτσελόνα, ήταν απολύτως λογικό να μην κάνει καμία αλλαγή. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Νταβίντ Σίλβα παρήκμασε- παραμένει το δυναμό και το βαρόμετρο μίας ομάδας που θα διεκδικήσει, κατά πάσα πιθανότητα, το τρόπαιο του πρωταθλητή στην Αγγλία. Για τον ίδιο δεν είναι τίποτα αδύνατον, ούτε να στριφογυρίσει ανάμεσα στους αμυντικούς της Έβερτον, ούτε να περπατήσει, τρόπον τινά, στο νερό, ό,τι ήταν, δηλαδή, η αναρρίχηση της εθνικής Ισπανίας στην κορυφή της Ευρώπης.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!