Άλλο και τούτο πάλι… Τέτοια φωνή, τέτοια διαμαρτυρία, τέτοιο «εεεεεεε!» κάθε φορά που νόμιζαν ότι «ΕΠΡΕΠΕ» να πάρουν σφύριγμα, δεν το έχουμε ξαναδεί. Που να μην ήταν και το αγαπημένο παιδί της «εξυγίανσης» και που να μη δούλευαν όλοι «για εκείνους»… Φώναζε και διαμαρτυρόταν αδιάκοπα ο θίασος. Οι παίκτες μέσα στο γήπεδο, ο Λουτσέσκου εκτός αυτού. Φώναξε και τον Τσίφι κάποια στιγμή στα όρια του γηπέδου να… τα πουν. Αδικείται, βλέπετε, ο Λουτσέσκου. Του κακοφάνηκε χθες που δεν πήρε πεναλτάκι, να έχει να… πανηγυρίζει.
Τέτοια διαμαρτυρία, πάντως, δεν την έχουμε ξαναδεί! ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΑΣΗ! Όπως κάνει όταν τον σφυρίζουν τα «εργαλεία» της «εξυγίανσης» στο πρωτάθλημα. Που να μην είχε και εύνοια χθες, κόντρα στον Ολυμπιακό… Που να μην έμενε χαριστικά με 11, αν και έπρεπε να παίζει με 10. Που να μην είχε ακυρωθεί το κανονικό γκολ του Μασούρα, που το έβγαλαν με το «έτσι θέλω» οφσάιντ και δεν το μέτρησαν…
Έτσι έχουν μάθει εκεί στην Τούμπα. Όπως ο κόσμος τρώει το πασατέμπο στην εξέδρα, έτσι το συνονθύλευμα του Λουτσέσκου παίρνει τα πέναλτι… Το πιο κωμικό, δε, είναι ότι ούτε έτσι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα καλό… Δεν μπορούν. Γενικά…
Δεν αλλάζουν τα πράγματα. Μια ζωή τα ίδια. Όλο φωνή και κακό, όλο «εμείς» και «ισάξιοι» και δήθεν «μεγάλη ομάδα» και όποτε βλέπουν τον Ολυμπιακό… λιποθυμάνε.