15 χρόνια χωρίς τον Σαμαρτζίδη

Τετάρτη, 22 Ιουνίου 2011 - 06:10

Στο βιβλίο του, «το Θεώρημα της Επτάδας», ο Γιώργος Μαυρωτάς έγραψε ότι σε ένα φιλικό της εθνικής των Ηνωμένων Πολιτειών με την Ελλάδα, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, εμφανίστηκε ουρανοκατέβατος ο… Ματ Μπιοντι. Ο Αμερικανός κολυμβητής μικρών αποστάσεων, με τα 11 ολυμπιακά μετάλλια, 8 εκ των οποίων χρυσά. Όλοι οι παίκτες της Εθνικής, έγραψε ο Μαυρωτάς, ήξεραν από πριν ότι τα σπριντ στην έναρξη του αγώνα είχαν χαθεί. Όλοι πλην ενός. Ο Νώντας Σαμαρτζίδης κολύμπησε, πήρε το σπριντ από τον Μπιόντι και αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδαν τον Αμερικανό να παίζει πόλο με την εθνική ομάδα της χώρας του.

Η φωτογραφία του Νώντα Σαμαρτζίδη βρίσκεται στον χώρο έξω από τα αποδυτήρια και το καμαράκι της γραμματείας στο κολυμβητήριο «Πέτρος Καπαγέρωφ». Στις 22 Ιουνίου συμπληρώνονται 15 χρόνια από τον θάνατό του, στην ηλικία των 31. Ο Εθνικός, πλέον, δεν είναι η δύναμη που συνιστούσε όταν εκείνος έπαιζε. Αλλά αυτό, τουλάχιστον, δικαιολογείται. Το να πνιγεί, ένας ρέκτης των καταδύσεων, στην Παλαιά Επίδαυρο, στις 22 Ιουνίου του 1996, αναδεικνύει εκείνο που είπε ο Λέον Τολστόι. Ότι, «ένα πράγμα από τη ζωή αξίζει να θυμάται κανείς, πως όλα είναι μάταια».

«ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΕ ΠΟΤΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ»

Το δίχως άλλο μία εμβληματική φυσιογνωμία για την ιστορία του ελληνικού πόλο, ο Νώντας Σαμαρτζίδης εξοικειώθηκε άμεσα με το παιχνίδι και έγινε από τους κορυφαίους του. Από το 1986, που αποκτήθηκε από τον Εθνικό- που κλονιζόταν μετά την απώλεια του πρωταθλήματος από τη Γλυφάδα του Βαγγέλη Πάτερου και του προπονητή Μίλε Νάκιτς, μετά από 14 χρόνια- ο Σαμαρτζίδης έγινε εκείνος ο αρχηγός που οι «κυανόλευκοι» ονειρεύονται για να τους οδηγήσει στη νέα εποχή. Δεν ήταν, μόνο, το γεγονός ότι ήταν ο δυνατότερος Έλληνας πολίστας, αλλά και μία φυσιογνωμία αγνή, που σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν ακατέργαστη. «Ένα πραγματικό θηρίο, αγαθό παιδί, με την καλή έννοια. Όχι αφελής. Ήταν ένα πάρα πολύ καλό παιδί με εκπληκτική δύναμη, αγαπητός από όλους. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μη λέει καλό λόγο για εκείνον», τόνισε φανερά συγκινημένος ο Θέμης Χατζής. Ο περιφερειακός που το καλοκαίρι του 1991 έφθασε στον Ολυμπιακό και
«σημάδεψε» εμμέσως τον τελευταίο τίτλο που κατέκτησε ο Νώντας Σαμαρτζίδης. Εκείνον του πρωταθλήματος Ελλάδος, το 1994, αφού το πέναλτί του απέκρουσε ο Βαγγέλης Πάτρας. Αλλά, όπως ισχυρίστηκε, «δεν ήμαστε ποτέ αντίπαλοι. Ποτέ. Ποτέ. Παίξαμε μία χρονιά μαζί στον Εθνικό και μου έδειξε κάποια βασικά πράγματα για το πόλο. Τον Νώντα τον αγαπούσα, τον είχα σαν τον μεγάλο μου αδελφό. Δεν ήμαστε ποτέ αντίπαλοι. Απλώς κάποιος έπρεπε να χάσει».

Στην πρώτη χρονιά του στην Α1, ο Σαμαρτζίδης ανέλαβε τον Χατζή επ’ ώμου και «μου δίδαξε διάφορα πράγματα για το πόλο», όπως εξομολογείται ο 39χρονος, πια, επίτιμος αρχηγός του ΝΟ Αργοστολίου, ο οποίος, στην ερώτηση αν ο αείμνηστος Νώντας συμπεριφερόταν σαν τους παλιούς στον στρατό, η απάντηση ήταν αφοπλιστική: «Ποιος, ρε, ο Νώντας; Αυτός ένα καψόνι σου έκανε και μετά κοκκίνιζε».

Παρένθεση: στο… κανόνισμα για να μιλήσει για τον Σαμαρτζίδη, ο Χατζής αναρωτήθηκε: «Τι να σου πω τώρα για τον Νώντα; Θέλεις να με στενοχωρήσεις απόψε;». Προϊόντος του χρόνου αποδείχθηκε ότι σοβαρολογούσε, η καρδιά του έγινε περιβόλι, ως εκ τούτου είναι υποχρέωση και επιθυμία μία ειλικρινής συγγνώμη.

«Ήταν τραγική ειρωνεία της τύχης να τον πάρει το νερό, το οποίο αγαπούσε τόσο πολύ. Ήμουν με την εθνική ομάδα για προετοιμασία στη Γιουγκοσλαβία, αν δεν κάνω λάθος. Και μετά πληροφορηθήκαμε το μαντάτο και έσβησαν όλα», τόνισε ο πρώην περιφερειακός του Ολυμπιακού, που μετά από 15 χρόνια θυμάται και εκείνο το βράδυ στη Βιέννη, όταν εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα τελείωσε η θητεία του Σαμαρτζίδη στην εθνική ομάδα. Ήταν το Ευρωπαϊκό της Βιέννης, όπου συμμετείχε η εθνική ομάδα. «Τότε ήταν στο νοσοκομείο ο Θοδωρής Καλακόνας και ο Νώντας ήθελε να πάει να τον στηρίξει. Δεν ξέρω για ποιον λόγο, αλλά δεν τον άφησαν. Ήρθε σε διένεξη τότε με τον Δημήτρη Σαρακατσάνη νομίζω, της ομοσπονδίας και έφυγε από το ξενοδοχείο. Ήταν ο αρχηγός της εθνικής ομάδας. Ήμουν πιο μικρός, έπρεπε να έχω αντιδράσει και είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Αν ήμουν μεγαλύτερος, θα είχα μπει μπροστά. Τότε είχαν μιλήσει ο Βαγγέλης Πάτρας και ο Μάκης Βολτυράκη και είχαν πει να σηκωθεί η ομάδα να φύγει. Ο Νώντας δεν τους είχε αφήσει, για να μη διαταραχθεί το κλίμα. Ήταν μεγάλη καρδιά, μεγάλη ψυχή, σπουδαίος άνθρωπος», συνέχισε την αφήγηση ο Χατζής.

Ο 23χρονος, τότε, Θέμης έζησε την ανάταση της εθνικής ομάδας εκ των έσω. Έμβλημά της, στις αρχές, ήταν ο Σαμαρτζίδης: «Τον φοβόντουσαν και τον σεβόντουσαν όλοι, βρισκόμαστε στις αρχές της καλής πορείας της εθνικής ομάδας, που έφθασε στο αποκορύφωμά της με το χάλκινο του Μόντρεαλ».

«ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ»

Η γνώμη του Θοδωρή Καλακόνα, συμπαίκτη του Σαμαρτζίδη επί πολλά χρόνια στον Εθνικό, δεν είναι διαφορετική από εκείνη του Χατζή. «Ο Νώντας ήταν ένα παιδί πάρα πολύ καθαρό στην ψυχή του, αγνό. Ήταν παρορμητικός, ευχάριστος, δυναμικός, πάντα έλεγε αυτό που είχε στο μυαλό του», σκιαγράφησε αυτήν τη σπουδαία προσωπικότητα ο πρώην πολίστας του Ολυμπιακού, ο οποίος αποτέλεσε την «πέτρα του σκανδάλου», που άφησε τον Σαμαρτζίδη εκτός Εθνικής. Φυσικά, σε αυτό συνετέλεσε το πείσμα ορισμένων μελών της Ομοσπονδίας, που σαν να ήθελαν να βάλουν σε τιμωρία τους παίκτες της «γαλανόλευκης» για τα άσχημα αποτελέσματα της Βιέννης, δεν άφησαν να πάει στο νοσοκομείο μία αντιπροσωπεία που στήθηκε για να τον δει. Ο Σαμαρτζίδης ήταν αναμενόμενο ότι θα αντιδράσει, για τον συμπαίκτη του.

Ο Καλακόνας θεωρεί ότι δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. «Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, η αφορμή ήταν, αφού έψαχναν ένα εξιλαστήριο θύμα. Ο Νώντας ήταν ένα παιδί που δεν μπορούσες να το κάνεις ό,τι θέλεις», τόνισε ο συμπαίκτης του Σαμαρτζίδη στον Εθνικό από το 1989 έως το 1996 που θυμάται ότι «στήριζε πάντα τα μικρά παιδιά, τα βοηθούσε πάρα πολύ, μας είχε όλους πολύ ψηλά και ήταν πραγματικός αρχηγός, με όλη τη σημασία της λέξεως».

Οι ανατριχιαστικές σκέψεις, βεβαίως, έρχονται φυσιολογικά, ακόμα και αν είναι ανόητες. Αν δεν είχε γίνει εκείνο το σκηνικό, ο Σαμαρτζίδης δεν θα είχε φύγει από το ξενοδοχείο και ενδεχομένως, το επόμενο καλοκαίρι, να ήταν στην προετοιμασία της Εθνικής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα και τους Βαλκανικούς, το 1996. Η ομοσπονδία δεν έδωσε το «ΟΚ» ούτε για να διακόψει για μία μέρα την προετοιμασία της η εθνική ομάδα για να πάνε στην κηδεία ενός πολίστα που τίμησε όσο λίγοι το σκουφάκι με το εθνόσημο. «Δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί δεν έγινε αυτό. Κανείς δεν ξέρει τον λόγο», συμπλήρωσε ο 38χρονος, πια, Καλακόνας. Εκείνο το πρωτάθλημα που πανηγύρισε με τον Σαμαρτζίδη, δεν ήταν το τελευταίο του με τον Εθνικό. Δώδεκα χρόνια μετά, από ακόμα ένα χαμένο πέναλτι, του Αργύρη Θεοδωρόπουλου, οι «κυανόλευκοι» κατέκτησαν το πρωτάθλημα το οποίο αφιέρωσαν στη μνήμη αυτού του ανθρώπου με το τριγωνικό κορμί, το γεμάτους μύες, που θαρρείς πως βγήκε από την ανθολογία των ηρώων στα χωριά, των μεγαλειωδών, περιγραφόμενων από συγγραφείς που γράφουν σε καθαρεύουσα και βάζουν δασεία και οξεία στα κείμενά τους...

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!