Μεγάλωσε και η... Δουνκέρκη

Κυριακή, 22 Ιουλίου 2012 - 00:25

Η αποχώρηση του Αντώνη Βλοντάκη από το πόλο είναι μία πολύ μελαγχολική σκέψη. Είναι ο πρώτος του «συνδέσμου των 8», δηλαδή της πιο χαρισματικής γενιάς του ελληνικού πόλο, που αποχωρεί από την ενεργό δράση.

Ο «σύνδεσμος των 8» δεν υπήρχε ως όρος, πριν γεννηθεί πριν λίγο: είναι οι παίκτες που έκαναν σπουδαία καριέρα και έπαιζαν μαζί στην εθνική Εφήβων που πήρε στη Δουνκέρκη το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τερματοφύλακες ήταν ο Νικόλας Δεληγιάννης και ο Φίλιππος Καραμπέτσος, αμυντικοί ο Τάσος Σχίζας και ο Δημήτρης Μάζης, περιφερειακοί ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου και ο Γιάννης Θωμάκος, φουνταριστοί ο Γιώργος Αφρουδάκης και ο Βλοντάκης, που έβαλε, την Τετάρτη, 18 Ιουλίου, τέλος σε μία αξιομνημόνευτη καριέρα.

Οι έξι εξ αυτών, δηλαδή πλην του Καραμπέτσου και του τραυματία Θωμάκου, ήταν παρόντες στη σπουδαιότερη στιγμή της εθνικής ομάδας πόλο Ανδρών, του χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο του Μόντρεαλ, στις 30 Ιουλίου του 2005, Οι τέσσερις προετοιμάζονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήδη, ένα χρόνο μετά τη Δουνκέρκη, ο Χατζηθεοδώρου και ο Αφρουδάκης βρίσκονταν στην τελική αποστολή του Κούλη Ιωσηφίδη για τους Ολυμπιακούς της Ατλάντας: ο δεύτερος φεύγει τη Δευτέρα για το Λονδίνο για να συμμετάσχει στην πέμπτη διοργάνωση της καριέρας του, ο πρώτος θα μπορούσε να έχει κάνει το ίδιο επίτευγμα, αν δεν αποχωρούσε τον Μάρτη του 2007 από τη γαλανόλευκη, μετά, δηλαδή, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μελβούρνης. Τότε ο Χατζηθεοδώρου έφυγε «για να μη με διώξουν», όπως είχε τονίσει χαρακτηριστικά στην προ διετίας συνέντευξή του στον «ΓΑΥΡΟ», αλλά η αλήθεια τώρα είναι ότι ίσως να έχει μετανιώσει που δεν συνέχισε ως το Πεκίνο.

Τέσσερις Ολυμπιακούς θα έχει, από την επόμενη Κυριακή, 29 Ιουλίου, και ο Νικόλας Δεληγιάννης, ενώ ο Φίλιππος Καραμπέτσος, που θα είναι ο δεύτερος τερματοφύλακας, δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τον Γιώργο Ρέππα.

Με τον Βλοντάκη έγινε η αρχή: κοντά στα 37 του έτη ο πρώην φουνταριστός του Ολυμπιακού σωστά εκτίμησε ότι έπρεπε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση: επρόκειτο για έναν καινοτόμο πολίστα στη θέση του για την εποχή του, έναν «πρεσβευτή της τέχνης», όπως τον είχε αποκαλέσει ο Βαγγέλης Πάτερος, για να επιχειρηματολογήσει και στον λόγο που προτίμησε να κρατήσει τον γεννημένο στο Νιου Τζέρσεϊ παίκτη το καλοκαίρι του 2010 στον Πειραιά για να μαθητεύσει δίπλα του ο Χριστόδουλος Κολόμβος, μία απόφαση που αποδείχθηκε ατυχής, διότι στα μισά της χρονιάς ο Βλοντάκης ξεκίνησε την αποχή από τον Ολυμπιακό. Σε ένα συντεχνιακό χώρο, όπως είναι αυτός του πόλο, ο Βλοντάκης και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του σε εκείνον τον κολοσσό Ολυμπιακό των αρχών του μιλένιουμ έκαναν την αγορά να… αναστενάξει και να ξεφύγει. Ο Βλοντάκης ήταν από τους πρώτους διδάξαντες, η φυγή του από τον Ολυμπιακό στον Εθνικό ήταν εντυπωσιακή, αλλά παρά την αύρα της κίνησης το status quo του ελληνικού πόλο δεν άλλαξε και πολύ: οι κυανόλευκοι του Πειραιά αρκέστηκαν, όλα αυτά τα χρόνια των επενδύσεων, σε ένα πρωτάθλημα, το 2006, και σε ένα κύπελλο.

Είναι, λοιπόν, λίγο μελαγχολική η φυγή του Βλοντάκη, διότι δεν ήρθε ερήμην του χρόνου, αλλά με σύμμαχο εκείνον: δείχνει ότι το τέλος του ελληνικού πόλο, όπως υπήρξε και κινούταν, μέσα σε… χλώρια και σε βρισιές, μέσα σε γεμάτα κολυμβητήρια και εξαψήφια νούμερα σε συμφωνία από τους πρώτους καιρούς του ευρώ, είναι αρκετά κοντά για όλη αυτή τη γενιά η οποία γενναιόδωρα άφησε το αποτύπωμά της: θα μπορούσε να φθάσει κάπου μακρύτερα από αυτό που έφθασε, αλλά βρέθηκε κάπου αληθινά μακριά. Ο Βλοντάκης, με το αρτιστίκ παίξιμο, το φουλ ρεπερτόριο από τη θέση του φουνταριστού, το ποιητικό γύρισμα κορμιού για να σουτάρει αλλά και το αξιόπιστο γυριστό, μαζί με τη δυνατότητα (ίσως όχι σαν του Γιώργου Αφρουδάκη) να σουτάρει από το επτάμετρο, που έγινε πεντάμετρο, ήταν ένα από αυτά τα παιδιά. Το πόσα έχασε ή ξέχασε να κάνει, ο ίδιος θα το μαθαίνει κάθε μέρα που θα περνάει από εδώ και πέρα.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!