Διαφορά νοοτροπίας

Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2013 - 03:30

Κι όμως, υπάρχει κάτι που η Προ Ρέκο θα ήθελε να είναι και δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει: η Μπέτσεϊ της σεζόν 1999-00. Οι Ιταλοί δεν έγιναν ποτέ αυτό το φόβητρο, που έμεινε για 48 ματς μέσα στη σεζόν αήττητο, πρακτικά δηλαδή όλη την περίοδο και το έκαναν με το στυλ που το κάνουν οι ομάδες του Ζόλταν Κάσας.

Ο Ούγγρος προπονητής βρέθηκε στο Μπέτσεϊ την κατάλληλη στιγμή: την αμέσως προηγούμενη χρονιά η σερβική ομάδα ήταν ξεκάθαρο φαβορί στον τελικό με τη Σπλίτσκα Μπάνκα, αλλά οι Κροάτες της αλεπούς που άκουγε στο όνομα Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς έριξαν το σέρβικο λιοντάρι στο καναβάτσο. Την επόμενη χρονιά η Μπέτσεϊ ήταν άχαστη. Ο Μάτουτα δεν μπορούσε να την αιφνιδιάσει αυτήν τη φορά αν και πλησίασε αρκετά ξανά.

Υπάρχει μία περίεργη αλληλουχία στην ιστορία: αυτήν τη φορά ο Αλεξάνταρ Τσίριτς παίζει στη Ραντνίτσκι Κραγκούγεβατς, μία ομάδα η οποία είναι φαβορί να προκριθεί στο Final 4*. Ο τιμ μάνατζερ της Ραντνίτσκι είναι ο Γιούγκοσλαβ Βάσοβιτς, που ήταν συμπαίκτης του Τσίριτς στην Μπέτσεϊ, όταν εκείνη σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της. Τότε, εκείνοι οι δύο ήταν συμπαίκτες με τον Αλεξάνταρ Σάπιτς, με τον οποίο, 7 χρόνια πριν, το 1993, είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα της Γιουγκοσλαβίας. Προπονητής τους τότε ήταν ο Νίκολα Στάμενιτς, ο οποίος ήταν προπονητής τους και στην Μπέτσεϊ, τη σεζόν 1997-98, πριν τον καλέσει ο Ολυμπιακός. Αυτή η περίπτωση ήταν ένα σπάνιο γεγονός, σχεδόν κινηματογραφικό: η ιστορία επαναλαμβανόταν πριν ο πρόγονός της ολοκληρωθεί. Την επόμενη χρονιά του Στάμενιτς, η Μπέτσεϊ και ο Ολυμπιακός έπαιξαν στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, τον οποίο έχασαν. Τη μεθεπόμενη πήραν το Champions League, έχοντας και οι δύο για προπονητή τον Ούγγρο Ζόλταν Κάσας. Έναν τύπο χαλαρό, ο οποίος δεν χαλούσε χατίρι στους παίκτες του. Όταν στην Μπέτσεϊ δεν ήθελαν να κάνουν προπόνηση και ήθελαν να πηγαίνουν για καφέ, πήγαιναν για καφέ. Όταν δεν ήθελαν να κάνουν γυμναστήριο και έκαναν σουτάκια, ο Κάσας τους άφηνε να κάνουν σουτάκια. Έκανε τη δουλειά του να μοιάζει με την πιο εύκολη του κόσμου, επειδή δεν την πήρε πολύ σοβαρά. Ήταν σαν τον Στέφαν Κόβατς στον Άγιαξ, τη σεζόν 1972-73: ο Γιόχαν Κρόιφ κάπνιζε μπροστά του και ο Κόβατς δεν είχε πρόβλημα, τη στιγμή που ο Ρίνους Μίχελς δεν τον άφηνε να το κάνει. Για έναν προπονητή που πιάνει δουλειά σε ομάδες όπως είναι ο Άγιαξ, η Μπέτσεϊ και ο Ολυμπιακός της σεζόν 2001-02, κλειδί είναι η παραδοχή, η αποδοχή και ο συμβιβασμός. Ο Κάσας χειριζόταν έτσι τα πράγματα που ο συμβιβασμός αποκλειόταν, επειδή επρόκειτο για ευχαρίστηση.

Δεν είναι τυχαία η αναφορά στην Μπέτσεϊ: με τη Ραντνίτσκι Κραγκούγεβατς έχει πολλά κοινά, ή μπορεί να έχει πολλά κοινά στο μέλλον. Μοιάζουν και οι δύο να προήλθαν από παρθενογένεση, μάζεψαν ό,τι καλύτερο υπήρχε (ο αντίστοιχος Μπόρις Ζλόκοβιτς της Ραντνίτσκι είναι ο μέγας Βέσκο, ο σπουδαίος Βέλικο Ουσκόκοβιτς). Η Μπέτσεϊ κατέκτησε όλα τα πρωταθλήματα Γιουγκοσλαβίας από το 1996 έως το 2001 και την επόμενη χρονιά σταμάτησε να υπάρχει, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ήταν μία βασίλισσα που φρόντισε να φορέσει το στέμμα της και, επειδή δεν τρεφόταν με παντεσπάνι, δεν της αρκούσε το ψωμί.

Ο Αλεξάνταρ Τσίριτς και ο Αλεξάνταρ Σάπιτς είναι σχεδόν συνομήλικοι. Για την ακρίβεια, ο πρώτος είναι μεγαλύτερος από τον δεύτερο. Ο Τσίριτς είναι γεννημένος το 1977 και ο Σάπιτς είναι γεννημένος το 1978. Και για τους δύο, το κομβικό σημείο στην καριέρα τους ήταν όταν συνάντησαν τον Νίκολα Στάμενιτς. Ο Τσίριτς και ο Σάπιτς ήταν στην ομάδα του Ερυθρού Αστέρα που κατέκτησε το πρωτάθλημα της σεζόν 1992-93. Ήταν στην ομαδάρα της Μπέτσεϊ. Ήταν παρέα στην εθνική Γιουγκοσλαβίας που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, στην εθνική Σερβίας-Μαυροβουνίου που πήρε το ασημένιο μετάλλιο σε εκείνο το χαρακίρι με τους Ούγγρους, σε ένα ματς που ο Γκέργκελι Κις αρνήθηκε να χάσει, δηλαδή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, και το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008, ως Σερβία. Ο Σάπιτς είχε ήδη… ξεφύγει: εκείνος ο τσακωμός με τον Ντένις Σέφικ χώρισε τη Σερβία στη μέση, οι ΗΠΑ τη διέλυσαν στον ημιτελικό, με εικόνα διαφωτιστική ένα γκολ του σπουδαίου Βλάντα Βουγιασίνοβιτς, ο οποίος χτύπησε με αγανάκτηση το νερό για ακόμα ένα όνειρο που χάθηκε: είναι φοβερό, αλλά όλη αυτή η φανταστική φουρνιά έχει μείνει χωρίς χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Ο τρόπος που όλοι αυτοί οι παίκτες σημάδεψαν την πρόοδο του πόλο ως παιχνιδιού και την άνοδό τους, κάνει σχεδόν άδικο το γεγονός ότι έμειναν χωρίς χρυσάφι στους Ολυμπιακού. Αυτό φυσικά δεν συνιστά καμία μομφή για την αξία των προπονητών που κοούτσαραν αυτή τη σπουδαία εθνική ομάδα, αλλά για να πάρει το χρυσό μετάλλιο η Σερβία έπρεπε να έχει στον πάγκο της τον… Ζόλταν Κάσας. Ο τύπος ήταν ο ιδανικός προπονητής για εθνική ομάδα.

Ο Τσίριτς, που στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» συστήθηκε ως «ο παίκτης που είναι η επιτομή της διδασκαλίας του Νίκολα Στάμενιτς», παίζει ακόμα στη Ραντνίτσκι Κραγκούγεβατς. Την προηγούμενη εβδομάδα, στην κοινή προετοιμασία του Ολυμπιακού με τη σέρβικη ομάδα, ο Μάριος Καπότσης ομολόγησε ότι έπαθε την πλάκα του με τον παικταρά από το Βελιγράδι: «Ο πιο φανταστικός, για μένα, είναι ο Τσίριτς. Μία κλάση πάνω από όλους, αλήθεια. Και είναι και 36 χρόνων». Την επόμενη μέρα, ο Νικόλας Δεληγιάννης απάντησε «ναι», χωρίς δισταγμό, στην ερώτηση αν είναι ισοϋψής του Πέταρ Τρμπόγεβιτς.

Ο Σάπιτς έχει σταματήσει το πόλο εδώ και τέσσερα χρόνια. Το 2009 αποφάσισε να δρέψει τους καρπούς των κόπων του, δηλαδή τον παχυλό μισθό που του πρόσφερε η Σίντεζ Καζάν, χωρίς πραγματικό νόημα.

Η διαφορά έγκειται στο βασανιστήριο που υποβάλλεις τον εαυτό σου, όταν ο δάσκαλος έχει φύγει. Την Παρασκευή στο gavros.gr θα μπει βίντεο με δηλώσεις του Αλεξάνταρ Τσίριτς και στην ειλικρίνεια του προσώπου του θα μπορέσει κάποιος να παρατηρήσει έναν θρησκευτικό σεβασμό προς τον Νίκολα Στάμενιτς. Στην αγκαλιά του δασκάλου όλα είναι εύκολα. Ακολουθείς τις διδαχές του και νομίζεις ότι σου αρέσουν, επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είναι εκεί και παραμονεύει. Όταν φύγει, όταν μείνεις ελεύθερος, κάνεις αυτό που θέλεις εσύ. Η διαφορά είναι εκεί. Η πορεία των Σάπιτς και Τσίριτς ήταν αντίθετη, επειδή ο ένας δεν διείσδυσε ποτέ στα άδυτα της φιλοσοφίας του Στάμενιτς, ενώ ο άλλος έγινε ο Απόστολός της. Διότι χρειάζεται πνευματικότητα, δεν είναι μόνο το πώς θα βάλεις το χέρι σου ή το πόδι σου. Πρέπει να φύγεις από τον εαυτό σου. Και αυτή είναι η απάντηση, η αληθινή απάντηση, στον θαυμασμό για τον τρόπο που κινείται ο Τσίριτς στο νερό. Γιατί τέτοιοι παίκτες είναι πνευματικοί και το δικό τους παλκοσένικο είναι ανάλογο με τους μαρμάρινους ναούς της Λάσσα.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!