Η ανεπαίσθητη ώθηση

Κυριακή, 23 Μαρτίου 2014 - 16:42

Ότι σήκωσε το χέρι του για να πανηγυρίσει 2 από τα 7 που πέτυχε απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Γιάννης Φουντούλης δεν το κατάλαβε. Δεν το θυμόταν ειλικρινά, νόμιζε ότι δεν είχε σηκώσει το χέρι του, ούτε ότι είχε σφίξει τη γροθιά του.

Δεν είναι το ματς με τον Παναθηναϊκό που παίζει ρόλο. Περισσότερο σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο κόσμος μαζεύτηκε στο κολυμβητήριο- έστω κι αν γέμισε κάτι παραπάνω από το μισό- και, όπως τόνισε ο Θοδωρής Βλάχος σε δηλώσεις του με την κάμερα του gavros.gr παρούσα, «δεν μπορούμε να τους χαλάσουμε το χατίρι και θέλουμε να τους κάνουμε χαρούμενους».

Δεν είναι θέμα του Παναθηναϊκού. Είναι θέμα του κόσμου, ο οποίος φέρνει την καθαρή διαφοροποίηση στη συμπεριφορά των παικτών. Από την αρχή που θα φθάσεις στο κολυμβητήριο (ο Νικόλας Δεληγιάννης βρέθηκε στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» στις 15:01 και αυτό είναι κάτι που κάνει από χρόνια) έως το να μπεις στο νερό και τελικά να αρχίσεις να παίζεις, απαιτείται μία τελετουργία η οποία έχει ασφαλώς σχέση με την ένταση, την κόρη της κίνησης, παρ’ όλα αυτά σε ό,τι αφορά την ομάδα πόλο Ανδρών, να υπάρχει η αίσθηση του κόσμου στην κερκίδα του κολυμβητηρίου στο οποίο οι παίκτες της αφήνουν τον καιρό τους, έχει αξία ανεκτίμητη.

Ο Θοδωρής Βλάχος τόνισε ότι ζήτησε από τους παίκτες του να κάνουν μία εμφάνιση στην οποία θα ήταν συγκεντρωμένοι 100% στο παιχνίδι. Για να το κάνει αυτό τους μάζεψε όλους πίσω, στη μικρή πισίνα και τους μίλησε για 5 λεπτά. Δεν φοβόταν, προφανώς, τον Παναθηναϊκό, όταν στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος είχε νικήσει 5-11, με τους «ερυθρόλευκους» να μην πιάνουν το 50% της απόδοσής τους περισσότερο για να μη δημιουργηθεί πρόβλημα. Αλλά ήθελε να βάλει τους παίκτες στη διαδικασία. Και όλα είναι διαφορετικά. Η κάθε κίνηση, η κάθε πάσα, οι γκριμάτσες, η μηχανική που κυνηγούν την μπάλα.

Με την Προ Ρέκο στις 9 Απριλίου το κολυμβητήριο πρέπει να είναι γεμάτο: ο Ολυμπιακός θα έχει πιθανότητες πρόκρισης ό,τι και να κάνει την Τετάρτη στη Ριέκα. Και κανονικά οι φίλοι του Ολυμπιακού πρέπει να γεμίσουν το «Πέτρος Καπαγέρωφ», σκεπτόμενοι μόνο το εξής: ότι οι παίκτες δεν θα ανεχτούν να χάσουν ένα παιχνίδι που η κερκίδα θα τους παροτρύνει. Δεν τους αφήνει ο αθλητικός εγωισμός τους.