Το αφεντικό φοράει κόκκινα

Κυριακή, 3 Μαΐου 2015 - 20:09

Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος είναι το αφεντικό του ελληνικού μπάσκετ, φίλες και φίλοι ΓΑΥΡΟΙ. Και μπορεί, όλα τα χρόνια, εκτός από αυτούς που φοράνε την πράσινη φανέλα, να αντιμετωπίζουμε και τους «γκρίζους λύκους», την ομοσπονδία και όλο το κατεστημένο του μπασκετικού παραγοντισμού, όμως όλα αυτά δεν αρκούν την ώρα τούτη για να ανακόψουν τη μακράν καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη την τελευταία επταετία, τον Ολυμπιακό. Και μπορεί να επικαλείται ο κύριος Γιαννακόπουλος τον Κοντονή, τον Τσίπρα και όλους όσοι με τρόπους ετσιθελικούς, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και αθλητικά νομοσχέδια επιδιώκουν να επιβάλλουν την πολιτική βούληση εις βάρος των αγωνισμάτων, της άμιλλας μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όπου ο καλύτερος αναδεικνύεται μέσα στο τερέν, πάνω στο παρκέ και όχι στα συρτάρια της πολιτικής εξουσίας! Απλά θυμίζω ότι οι τελευταίοι που το έπραξαν αυτό, να αναγορεύουν μία ομάδα ως επίσημο εκφραστή του ολοκληρωτικού κράτους, ήταν οι συνταγματάρχες της χούντας, που με τις βαλίτσες του Ασλανίδη οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στην ντροπή του Γουέμπλεϊ!

Να ξέρουν, όμως, ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί κανέναν και τίποτα. Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, όμως, εκείνο που στο τέλος της ημέρας μένει είναι η δύναμη της «ερυθρόλευκης» φανέλας, η ιδεολογία του σήματος του Ολυμπιακού, η αξία των παικτών, η αγάπη των διοικήσεων και η ίδια η δημοκρατία, όπως αυτή εκφράζεται από την έννοια της Ολυμπιακοφροσύνης. Και αυτό το τελευταίο, ας μην το υποτιμά κανείς…

Επί του προκειμένου τώρα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στο κλειστό του ΟΑΚΑ υπήρχε μόνο μία ομάδα -και αυτή φορούσε ερυθρόλευκα. Παίζοντας με τη δυναμική των νικών επί της Μπαρτσελόνα και της πρόκρισης στο Final 4, ο Σπανούλης και οι συμπαίκτες του, σοβαροί, συγκεντρωμένοι και, κατά διαστήματα, αφιονισμένοι, πήραν τη ρεβάνς εκείνης της ιδιότυπης ήττας στο Κύπελλο, απέκτησαν το πλεονέκτημα της έδρας και με βάση την αγωνιστική τους εικόνα, πιστοποίησαν την -σε όλα τα επίπεδα- ανωτερότητα σε σχέση με τους «πράσινους», διατρανώνοντας ότι αυτό το πρωτάθλημα δεν χάνεται με τίποτα! Τι να πρωτοπεί κανείς για τον χθεσινό Ολυμπιακό! Περιφέρεια με μέταλλο νικητή, με τον Μάντζαρη να δίνει ρεσιτάλ αμυντικά, οργανωτικά αλλά και εκτελεστικά. Τον Σπανούλη, μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα, να βρίσκει τον πραγματικό του εαυτό. Και τον Σλούκα να είναι ένα πραγματικό ρολόι, στον ρυθμό και την ανάπτυξη της ομάδας, κάνοντας την απουσία του Λαφαγιέτ να μην καταστεί ούτε στο ελάχιστο εμφανής.

Στο «3», ο Ντάρντεν ίσως έκανε το καλύτερο παιχνίδι του στον Ολυμπιακό! Εβαλε απίστευτα καλάθια, έπαιξε φοβερή άμυνα πάνω στον Διαμαντίδη, έβαλε τρίποντα, καλάθια με διεισδύσεις, ένα απίστευτο ρεπερτόριο που δεν το είχε ξαναδείξει, ενώ πήρε και καθοριστικά ριμπάουντ. Πολύ καλός και ο Λοτζέσκι, παρά τον κατά διαστήματα εκνευρισμό του, σημείωσε και αυτός κρίσιμα τρίποντα. Απίστευτες ψυχάρες Πρίντεζης και Αγραβάνης, με τον Γιώργο να συνεχίζει σε ρυθμούς Μπαρτσελόνα και τον νεαρό άσο να αναδεικνύεται ένα απίστευτο μπακ-άπ του Ντάνστον και του Χάντερ κάτω από το καλάθι, παίζοντας στη θέση «5». Αλλά και οι δύο βασικοί σέντερ του Ολυμπιακού ήταν εξαιρετικοί, παρότι χρεώθηκαν από νωρίς με πολλά φάουλ, κάτι που τους ανάγκασε να αγωνίζονται συγκρατημένα.

Με τη μεγάλη αυτή νίκη, η σειρά του πρωταθλήματος έρχεται για την τελική της έκβαση στον Πειραιά, όπου στο φαληρικό στάδιο θα κριθεί εν πολλοίς η κατάκτηση του τίτλου. Αν και πιστεύω ότι ο φετινός Ολυμπιακός μπορεί να κάνει το «σουίπ» και με 3-0 να «καθαρίσει» τον βάζελο στη σειρά των πλέι οφ! Και λίγο πιο νωρίς, 15 με 17 Μαΐου, σε δύο βδομάδες δηλαδή από σήμερα, ο μπασκετικός Ολυμπιακός δίνει τη μεγάλη μάχη στη Μαδρίτη, με σκοπό να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί. Οπως έκανε πάντα, όπως ακριβώς λειτούργησε και στην Κωνσταντινούπολη και στο Λονδίνο, εκεί όπου, όπως και τώρα, δεν πήγε σαν φαβορί, αλλά ως αουτσάιντερ. Και κλείνοντας αυτήν τη σύντομη, σχετικά, ανάλυση, οφείλω να εστιάσω στην τεράστια συνεισφορά του Σφαιρόπουλου στην πλήρη αλλαγή εικόνας του φετινού Ολυμπιακού.

Ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου είναι αυτός που κέρδισε τρεις φορές φέτος στη σειρά την Μπαρτσελονα, που πάει στο Final 4, μολονότι είχε μειονέκτημα έδρας και που πέτυχε, ταυτόχρονα, μία από τις πιο μεγάλες νίκες του Θρύλου μέσα στο ΟΑΚΑ! Και αυτός ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που αξίζει να θαυμάσει και να χειροκροτήσει κανείς. Οχι μόνο για την ποιότητα των παικτών και το επίπεδο του μπάσκετ που παίζει, αλλά για την ωριμότητα του παιχνιδιού της, την ολοκληρωτική άμυνα, την πραγματική έννοια του συνόλου που βγάζει στο παρκέ και τα απίστευτα ψυχικά αποθέματα που ξεχειλίζουν από όλους αυτούς τους καλαθοσφαιριστές που φοράνε την ερυθρόλευκη.

Νέο gavros.gr με ιστορική νίκη!

Και για εμάς, εδώ, στον «ΓΑΥΡΟ», μας δίνει ακόμα μεγαλύτερη χαρά το γεγονός ότι η εντυπωσιακή, όπως λένε όλοι, αλλαγή του gavros.gr, που είναι πια στον αέρα, συνδυάστηκε με μία ακόμη ιστορική νίκη της ομάδας μας και μάλιστα, στην έδρα του μισητού αντιπάλου! Θέλω, με τη σειρά μου, να συγχαρώ όλα τα παιδιά για αυτή την καταπληκτική δουλειά του νέου, του πιο σύγχρονου και πιο αντιπροσωπευτικού οπαδικού σάιτ στην Ελλάδα, του πρώτου σε αναγνωσιμότητα ιστότοπου για τους φαν του Θρύλου, της ηλεκτρονικής εκείνης εφημερίδας, που καλείται να δώσει μεγάλες μάχες για την υπεράσπιση της Ολυμπιακής ιδέας απέναντι σε όλους τους συνωμότες και σφετεριστές των μεγαλείων του συλλόγου μας, οι οποίοι έχουν ενωθεί, όλοι μαζί, εναντίον μας και ύπουλα, με βρόμικο τρόπο, μέμφονται την ιστορία και τις επιτυχίες του Δαφνοστεφανωμένου Εφηβου! Να το ξέρουν, όμως, καλά όλοι αυτοί οι απέναντι, ότι αυτό που ξεκινήσαμε το 2008 με το gavros.gr θα συνεχιστεί και θα κορυφωθεί. Και, όπως πάντα, θα είμαστε οι εφιάλτες τους!

(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 03/05/2015)

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!

Διαβάστε επίσης

Ξεφεύγει από τα ελληνικά δεδομένα ο Ολυμπιακός

Ο Μηνάς Τσαμόπουλος γράφει για την ενίσχυση της ομάδας, αλλά και για τους επόμενους στόχους.

Το κλάμα του Μέγιερι και του Φουστέρ

Πέρα από τους μεγάλους πρωταγωνιστές και τους ήρωες των αγωνιστικών χώρων, υπάρχουν και οι απλοί στρατιώτες, που πονάνε τη φανέλα και πολλές φορές, με τη συνολική στάση τους, κρίνουν την έκβαση των μαχών...