Ο ομφάλιος λώρος που δεν κόβεται ποτέ

Σάββατο, 25 Ιουλίου 2020 - 09:38

Είμαι βέβαιος (όσο βέβαιος μπορώ να είμαι τέλος πάντων) ότι ο Κώστας Σλούκας είχε στα χέρια του άλλες επιλογές πιο συμφέρουσες οικονομικά. Είμαι βέβαιος (γι' αυτό είμαι απόλυτος) ότι μπορούσε να βρει λιγότερο τοξικά περιβάλλοντα για να κάνει αυτό που αγαπά, από το ελληνικό του... φάρου.

Το ίδιο βέβαιος είμαι ότι και ο Κώστας Σλούκας, μετά από τόσους και τόσους αθλητές στην ιστορία των τμημάτων του συλλόγου που λέγεται Ολυμπιακός, αισθάνθηκε ακριβώς το ίδιο που αισθάνθηκαν και άλλοι. Ότι ο αληθινά διαφορετικός σύλλογος στην Ελλάδα εδρεύει στον Πειραιά και έχει σήμα τον δαφνοστεφανωμένο. Και όταν λέω διαφορετικός εννοώ κάτι που δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί με λόγια.

Υπάρχει ένας σπάνιος ηλεκτρισμός μεταξύ του συλλόγου και όλων όσοι έρχονται κοντά του. Λες και δένονται μ' έναν ομφάλιο λώρο που δεν σπάει ποτέ, όσο μακριά κι αν φύγουν. Με έναν μαγικό τρόπο θα είναι πάντα συνδεδεμένοι μαζί του. Φανατικοί Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτσήδες και άλλοι έγιναν οι πιο... άρρωστοι Ολυμπιακοί όταν έβαλαν αυτή τη φανέλα. Ανεξήγητο αλλά και φυσιολογικό συνάμα.

Κι αφού σήμερα πιάσαμε τα του μπάσκετ, από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αθλητών που φόρεσαν την ερυθρόλευκη και τους... χάραξε ήταν ο Παναγιώτης Φασούλας. «Ήμουν ΠΑΟΚ, έγινα γενίτσαρος Ολυμπιακός», δήλωσε κάποτε και εξήγησε πλήρως το σκεπτικό του.

Ήταν αυτό που όλοι καταλαβαίναμε και καταλαβαίνουμε κάθε φορά που βλέπουμε αθλητές να φεύγουν με δάκρυα στα μάτια από τον σύλλογο και να πηγαίνουν μακριά αλλά να είναι πάντα τόσο κοντά. Να μιλάνε για τον Ολυμπιακό ως οπαδοί του. Αυτό είναι ο Ολυμπιακός. Η πιο αγαπησιάρικη και παθιασμένη σχέση που μπορεί να έχει κανείς. Μια σχέση που ακόμα και στις (λίγες) κακές τις μέρες δεν σε απομακρύνει, σε καψουρεύει ακόμα πιο πολύ.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!