Εντάξει, συμβαίνει. Το έχουμε δει αρκετές φορές, στον αθλητισμό. Αλλά κάθε φορά προκαλεί εντύπωση και -δεδομένα- σχολιάζεται. Αρνητικά. Το να μεταπηδά ένας αθλητής από μία ομάδα, σε μια αντίπαλη είναι συνηθισμένο. Αλλά το να πουλά, με το «καλημέρα» στη νέα του ομάδα, φθηνό οπαδισμό, είναι λιγάκι… ακραίο. Χάθηκε η τελευταία ρανίδα σεβασμού στο πρόσωπο του Αγραβάνη. Ενός παίκτη, ο οποίος κάποτε φώναζε, μαζί με τον Ολυμπιακό, για τις αδικίες τις οποίες βίωνε, από την ομάδα την οποία τώρα ορκίστηκε να υπηρετεί.
Από το «μέχρι τέλους» στο «θα πεθάνω για τον Παναθηναϊκό» και στις «ψευτομαγκιές στον Παπανικολάου», ο Αγραβάνης έκανε αυτό που λέμε… κωλοτούμπα. Είπαμε, συμβαίνει. Επιλογές είναι αυτές στη ζωή και ο κόσμος βλέπει, κρίνει και βεβαίως αποφασίζει, για το αν θα συμφωνήσει, ή αν θα μπει απέναντι…
Η στάση του Αγραβάνη στον ημιτελικό Κυπέλλου του Ολυμπιακού με τη νέα του ομάδα, ήταν μία ξεκάθαρη προσπάθεια να… ταιριάξει. Να «μπει» στο νέο του περιβάλλον. Έτσι φάνηκε, έτσι το ερμήνευσαν όλοι όσοι το είδαν. Ίσως ο Αγραβάνης να θεωρεί πλέον ότι πρέπει να ταχθεί εκεί απόλυτα. Να ταυτιστεί. Με γεια του, με χαρά του. Τώρα, βέβαια, το γεγονός ότι αυτό με το οποίο η νέα του ομάδα είναι ταυτισμένη δεν είναι… διόλου κολακευτικό, δεν φαίνεται να τον απασχολεί. Με γεια του, με χαρά του επίσης… Επιλογές είναι αυτές… Άλλες φέρνουν σεβασμό, άλλες τον… στερούν.