Στη σκιά των γιγάντων

Τρίτη, 8 Ιουλίου 2014 - 23:06

Οι Αμερικάνοι σκαρφίζονται πολλά πράγματα κάθε μέρα. Νέες ιδέες που κανονικά έπρεπε να είναι η νέα δημοσιογραφία. Τις παίρνεις όπως είναι, τις κοπιάρεις, τις κλέβεις και τις μεταφέρεις στη ζωή σου. Έχουν ανθρώπους που κατεβάζουν ιδέες και που τις υλοποιούν με τον πιο ταιριαστό τρόπο. Έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε η θεωρία της τιμής, που ταιριάζει γάντι με τον επαγγελματικό αθλητικό κόσμο. Υπάρχουν συνεχώς νέες προοπτικές στις αμοιβές και στον τρόπο που συμπεριφέρονται οι κομισάριοι των παιχνιδιών που στις ΗΠΑ έχουν απήχηση στο οικονομικό status quo, ενώ φυσικά είναι ιλιγγιώδης η παραγωγή ταλέντων σε μία χώρα που δεν είναι χώρα και που οι μεγαλύτερες στιγμές της αφορούν στα επαγγελματικά πρωταθλήματα, ως εκ τούτου και το υλικό είναι απεριόριστο, για την έρευνα και για την έννοια της στατιστικής και των θεμάτων.

Η θεωρία της τιμής συνοψίζεται στο παρακάτω: overrated, underrated ή properly rated. Μιλώντας για αθλητές, δηλαδή, η απορία είναι αν είναι υπερτιμημένοι, υποτιμημένοι ή στη σωστή κατάταξη. Και αυτό είναι πραγματικά ένα πρόβλημα, να κρίνεις τη θέση ενός αθλητή, αν «δικαιούται» τα χρήματα, τους προσδιορισμούς και οποιαδήποτε κριτική.

Και για αυτό είναι απορίας άξιον σε ποια κατηγορία βρίσκεται ο Νόβακ Τζόκοβιτς. Αν είναι, δηλαδή, υπερτιμημένος, υποτιμημένος ή στη σωστή κατάταξη.

Είναι δύσκολο να πει κάποιος. Ο «Νόλε» έχει περάσει και από τα τρία στρώματα. Από το Ρολάν Γκαρός του 2007 έως το Αυστραλιανό Όπεν του 2011- το οποίο σηματοδότησε την έναρξη μίας από τις κορυφαίες σεζόν που είχε τενίστας- ήταν στη σωστή κατάταξη. Το 2011 άρχισε να νικάει και μέχρι στις αρχές του 2013, που πήρε το τρίτο διαδοχικό Αυστραλιανό Όπεν, η κοινή εκτίμηση ήταν ότι αν συνέχιζε θα γινόταν ο καλύτερος τενίστας όλων των εποχών, για κάποιους αρθρογράφους, μάλιστα, η απόσταση ήταν πολύ πιο κοντινή από ό,τι για κάποιους άλλους. Και μετά, που συνέχισε να χάνει- αρχής γενομένης από την γκάφα στο φιλέ με τον Ράφα Ναδάλ στον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός του 2013- ο Τζόκοβιτς έγινε μεν ένας τενίστας που κράτησε τη θέση του στο πάνθεον της σύγχρονης εποχής, αλλά δεν έμπαινε στη συζήτηση για τους κορυφαίους, αν και με 6 Major δεν ετίθετο κανένα ζήτημα.

Επειδή πρόκειται για Σέρβο αθλητή στον υψηλότερο ανταγωνισμό και σε ένα ατομικό παιχνίδι, τα πράγματα που συμβαίνουν τον αγγίζουν. Εκείνος ο πόντος με τον Ναδάλ το 2013 ήταν ένα ολόκληρο Ρολάν Γκαρός, κάτι που θα τον έβαζε στην κατηγορία των τενιστών που έχουν νικήσει και τα 4 Major. Μπορεί να μην ήταν εκείνο ακριβώς το ματς που άρχισε το σερί των 5 χαμένων τελικών στα έξι τελευταία Major που έφθασε σε τελικούς (το Ρολάν Γκαρός του 2012, το US Open του 2012, το Γουίμπλεντον του 2013, το US Open του 2013 και το Ρολάν Γκαρός του 2014), παρ’ όλα αυτά φαίνεται ότι ενίσχυσε την πεποίθηση ότι ο Τζόκοβιτς επέστρεφε στην προτέρα εποχή, εκείνη που ήταν αρκετά καλός για να παίζει με τους μεγάλους, αλλά όχι τόσο ώστε να τους νικάει στα κρίσιμα σημεία.

Ο Ρότζερ Φέντερερ έθεσε τις βάσεις για να κάνει το τένις οικουμενικό. Ο Ράφα Ναδάλ ήρθε για να βοηθήσει και οι δυο τους τα κατάφεραν. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς έβαλε το λιθαράκι για να μπορέσει το παιχνίδι να σπάσει τα κοντέρ και τα παιχνίδια του με τον Άντι Μάρεϊ τα παρακολούθησαν εκατομμύρια φίλαθλοι, χωρίς ακριβώς να ξέρουν το γιατί. Παρ’ όλα αυτά, ο Φέντερερ και ο Ναδάλ παραμένουν η αληθινή αφρόκρεμα του τένις, με τον ίδιο τρόπο που όσες φορές και αν νικήσει ο Φέτελ στη Φόρμουλα Ένα ή ο Αλόνσο, ο κόσμος δεν θα ξεχάσει τον Άιρτον Σένα. Το βράδυ της Κυριακής ο Τύπος (και τώρα, την εποχή της τεχνολογίας, μιλάμε για κάτι ανεξάντλητο) ύμνησε την προσπάθεια του Φέντερερ και τα εύσημα που αποδόθηκαν στον Τζόκοβιτς δεν είχαν λυρικό στοιχείο. Αντιθέτως, η προσπάθεια του Ελβετού ήταν το νούμερο ένα θέμα και ο τρόπος που οδήγησε το παιχνίδι σε πέμπτο σετ.

Το τένις στη σύγχρονη εποχή είναι ένα παιχνίδι που έχει «διαλύσει» όλες τις προηγούμενες. Ο Τζόκοβιτς θα μπορούσε να είναι ο Ιβάν Λεντλ της εποχής του, αλλά ποιος είπε ότι δεν είναι τώρα; Όταν ακούς το ονοματεπώνυμο Ιβάν Λεντλ ο νους ταξιδεύει σε έναν θρύλο του παιχνιδιού, παρ’ όλα αυτά ο Νόλε έχει ήδη 7 Γκραν Σλαμ και θα τον ξεπεράσει. Ο Τζόκοβιτς, ο κορυφαίος Σέρβος αθλητής του 21ου αιώνα, αφήνει την αίσθηση κάποιου χαμένου από χέρι στο περίγραμμα της εποχής. Η αλήθεια είναι ότι ξεμύτισε σε έναν λάθος χρόνο: όταν έπαιξε στον τελικό του US Open το 2007 ο Ναδάλ είχε κατακτήσει ήδη τρία Ρολάν Γκαρός και είχε παίξει σε δύο τελικούς Γουίμπλεντον, μία σούμα που ακόμα και τώρα μπαίνει στον λογαριασμό του. Ο Τζόκοβιτς είναι πάντα τρίτος, ασχέτως αν κατέκτησε το δεύτερο Γουίμπλεντον και αν είναι το νούμερο 1 στον κόσμο, ασχέτως αν έχει τις προοπτικές να φθάσει τον Μπγιορν Μποργκ σε Major, χρειάζεται άλλα 4. Βρίσκεται, ακόμα, στη σκιά των γιγάντων. Όταν ο Φέντερερ σταματήσει το τένις, ο Τζόκοβιτς θα είναι 30 και η αθλητική γη ευγνωμονούσα θα αποχαιρετά τον αρχιερέα της και θα χύνει δάκρυα για τις κόντρες με τον Ναδάλ, εκείνες που απογείωσαν το τένις. Ο Τζόκοβιτς δεν θα βρει ποτέ την αληθινή θέση του στη μυθιστορία, όσο κι αν χαιρετίζεται μετά από κάθε νίκη. Είναι ένας σκληρός άνθρωπος πίσω από τους Θεούς. Και για αυτό η σωστή απάντηση- για αυτόν τον πολύ αστείο αθλητή, τον μίμο, έναν από τους κορυφαίους όλων των εποχών στην επιστροφή σερβίς, έναν πολύ καλό τενίστα σε όλες τις πτυχές του παιχνιδιού που έδωσε στον Ράντεκ Στέπανεκ πόντο ζητώντας ο ίδιος βίντεο ριπλέι στο τρίτο σετ με το σκορ 5-5 και με τον ίδιο να έχει αβαντάζ στο σερβίς του ενώ ο παρατηρητής αποφάνθηκε ότι το μπαλάκι είναι άουτ- στην ερώτηση για την κατηγορία που ανήκει, είναι underrated.

Τόσο underrated όσο ο Βαλντάνο στην Αργεντινή του 1986, ο Σάβιτς στη Γιουγκοπλάστικα της τριετίας 1989-91, ο Νταβίντ Σίλβα στην Ισπανία που πήρε το Euro του 2008, οι λίμπερο στο βόλεϊ και ο Λάζλο Τσεχ. Αλλά και ακόμα περισσότερο, διότι είναι μόνος του στο κορτ, σώζει match points και μπάλες χαμένες, αλλά με τον κόσμο ακόμα να διαμένει στην περιοχή των Θεών, είναι αδύνατον να φθάσει εκεί. Την ύστατη στιγμή παραμένει ένας Σέρβος που σκέφτεται πάντα ότι όταν σταματήσει το τένις θα γυρίσει στο Βελιγράδι για να μεγαλώσει την οικογένειά του και θα πηγαίνει στο Μαρακανά με το κασκόλ του Ερυθρού Αστέρα, για να βλέπει μπάλα.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!