Οι «καρπουζάδες», η Λιόν και ο Ολυμπιακός
Κάθε φορά που ένας Έλληνας, ποδοσφαιρικά, αποκαλεί έναν Πορτογάλο «καρπουζά» δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Το σκεφτόμουν (ξανά) αυτό διαβάζοντας την έκθεση της ΦΙΦΑ για τις μεταγραφές της τελευταίας 10ετίας παγκοσμίως. Έβλεπα τις τρεις μεγάλες πορτογαλικές ομάδες (Σπόρτινγκ, Μπενφίκα, Πόρτο) να φιγουράρουν στην κορυφαία 3άδα με τα μεγαλύτερα θετικά ισοζύγια εσόδων / εξόδων (και την Μπράγκα 14η παρακαλώ) και γελούσα και έκλαιγα μαζί που εμείς (όχι όλοι αλλά ουκ ολίγοι) μιλάμε υποτιμητικά για τη συγκεκριμένη χώρα.
Μια χώρα που είναι σε πληθυσμό περίπου ανάλογη με την Ελλάδα. Και οι Πορτογάλοι έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν άπαντες στον τρόπο που διαχειρίζονται τη μπίζνα που λέγεται ποδόσφαιρο. Ναι, προφανώς βοηθάει αυτή η σύνδεση που έχουν με τη Βραζιλία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι άνθρωποι αγοράζουν και πουλάνε τα πάντα, παίκτες κάθε εθνικότητας ενώ και οι προπονητές τους είναι οι πλέον περιζήτητοι παντού.
Master έχουν στο άθλημα του ‘αγοράζω και πουλάω αφού προηγουμένως έχω εξελίξει και αυξήσει κατακόρυφα τη χρηματιστηριακή αξία ενός «προϊόντος»’. Και ταυτόχρονα, αυτό κάνει το επίτευγμα ακόμα πιο εντυπωσιακό, οι ομάδες τους παραμένουν στον... αφρό ποδοσφαιρικά. Συμπεριλαμβάνονται στις υπολογίσιμες ευρωπαϊκές δυνάμεις και καταφέρνουν να είναι ανταγωνιστικές στο υψηλότερο επίπεδο.
Οι πορτογαλικές ομάδες έχουν ξεπεράσει φυσικά ακόμα και τη Λιόν (που παραμένει πάντα ψηλά βέβαια, είναι 5η στη σχετική λίστα) η οποία κάποτε, με την προηγούμενη διοίκηση του Ολυμπιακού, αποτελούσε τρόπον τινά το παράδειγμα προς μίμηση για τον τρόπο που δουλεύει. Η Λιόν ωστόσο, επειδή προέρχεται από χώρα που δεν μπορεί με κανένα τρόπο να συγκριθεί με την Ελλάδα, δεν είναι σωστό παράδειγμα.
Από την άλλη, στην εποχή Βαγγέλη Μαρινάκη, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να πει κανείς ότι οφείλει να έχει παράδειγμα την Πόρτο ή τη Μπενφίκα. Έχει χαράξει το δικό του δρόμο και φαίνεται και στη συγκεκριμένη λίστα όπου είναι και ο ίδιος αρκετά ψηλά. Κι αυτό είναι καλό. Για την ακρίβεια είναι το καλύτερο.
Προσωπικά με νοιάζει να είναι καλή αγωνιστικά ομάδα ο Ολυμπιακός. Αυτό είναι το ζητούμενο ώστε να μένει ικανοποιημένος ο οπαδός του αλλά γενικώς και όποιος θεατής παρακολουθεί. Θέαμα είναι το ποδόσφαιρο. Από την άλλη, με νοιάζει εξίσου η ομάδα να είναι υγιής οικονομικά και καθόλου εξαρτημένη από την (προσωπική) τσέπη του εκάστοτε ιδιοκτήτη της.
Θέλω ο Ολυμπιακός να έχει ένα ταμείο με μεγαλύτερα έσοδα από τα έξοδα. Μια ομάδα με οικονομική λογική και ποδοσφαιρική εξυπνάδα. Να γίνονται και τρέλες καψούρας αλλά να είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Ένα φιλικό, ένα επίσημο, 13 μέρες μετά
Ρυθμό μια ομάδα αποκτά στη διοργάνωση που δίνει τα περισσότερα ματς και βγάζει το ψωμί, όχι το παντεσπάνι της. Blogάρει στο gavros.gr ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Σοβαρά και ασόβαρα
Και πρέπει λοιπόν εμείς τώρα να βγάλουμε σοβαρά συμπεράσματα. Σόρι, δεν θα πάρω. Blogάρει στο gavros.gr ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Ο Καρμπόβνικ, ο Ντεστ και ο Λαλά
Το ρόστερ, οι μεταγραφές και οι αποδείξεις στο γήπεδο. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης...
Όχι ταλεντάκια, κανονικοί παίκτες του ρόστερ
Ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη από τη γρήγορη… ωρίμανση, των νεαρών νεοαποκτηθέντων. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
