Αν μη τι άλλο, ο Μίτσελ διαθέτει τη βασική προϋπόθεση
Το τι θα καταφέρει σ' αυτή τη δεύτερη περίοδο στον πάγκο του Ολυμπιακού ο Μίτσελ προφανώς ούτε ΄γω ούτε κανείς μπορεί να το προβλέψει. Για να πετύχει χρειάζεται μια σειρά από «πράγματα» όπως τα χρειάζεται κάθε προπονητής που αναλαμβάνει μια ομάδα. Και κανείς, μα κανείς προπονητής δεν εγγυάται καμία επιτυχία ποτέ και πουθενά. Να ελπίζουν μπορούν οι δύο πλευρές για την επιτυχία.
Ωστόσο ο Μίτσελ διαθέτει μια βασική απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχει. Κι αυτή η προϋπόθεση λέγεται: επιθυμία. Η έκφραση στο πρόσωπό του κατά την παρουσίασή του «μίλαγε» από μόνη της. Τα έλεγε όλα. Ένα πλατύ χαμόγελο και η ατάκα: όταν με πήραν τηλέφωνο βράδυ Κυριακής το μόνο που ρώτησα ήταν «τι ώρα είναι η προπόνηση»; Το ήθελε και το θέλει ο Μίτσελ. Ας ελπίσουμε πως αυτή του η επιθυμία θα οδηγήσει την ομάδα εκεί που πρέπει.
Όπως έχω γράψει ξανά, δεν έχει ΚΑΜΙΑ σημασία τι συνέβη ή τι δεν συνέβη στο παρελθόν. Δεν έχει καμία αξία γιατί είμαστε εδώ, σ' αυτή τη δύσκολη θέση που θα προσπαθήσει ο Ολυμπιακός να την ανατρέψει. Σημασία έχει τι θα συμβεί σήμερα ή αύριο. Σημασία έχει που θα πάει από δω και στο εξής ο Ολυμπιακός. Δεν κοιτάμε πίσω, δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω. Μόνο για να υπογραμμίσουμε τυχόν λάθη ή παραλείψεις, όχι για να «κλάψουμε» πάνω από χυμένο γάλα.
Μετά την επιστροφή στη δράση απαιτείται γενική συσπείρωση στον Ολυμπιακό. Ν' αρχίσουν να βλέπουν όλοι μόνο μπροστά. Ν' αρχίσουν όλοι να μιλάνε για λύσεις και όχι για προβλήματα. Μετά την επιστροφή στη δράση είναι καλό να σταματήσουν και οι υπερβολικές αξιώσεις από την ομάδα, σ' αυτή τη συγκυρία. Να κερδίζει είναι το βασικό και ίσως μοναδικό (για τώρα) ζητούμενο. Να κερδίζει για να καλύψει το χαμένο έδαφος και να ανακτήσει σιγά σιγά την ψυχολογία της γιατί αυτή η χαμένη ψυχολογία είναι η αρχή του κακού για ουκ ολίγες δυσλειτουργίες.
ΥΓ: Έγραφα συχνά και επί Μαρτίνς ότι δεν είναι παιχνιδάκι να παίζει μπαλάρα διαρκώς μία ομάδα. Σημείωνα επίσης πως οι λεγόμενες επαγγελματικές νίκες, δίχως θέαμα, που οδηγούν σε κατάκτηση τίτλων μόνο υποτίμηση δεν αξίζουν. Συχνά έγραφα και για την ατυχία του Ολυμπιακού αλλά και το πόσο μεγάλο μερίδιο ευθύνης είχαν οι παίκτες με τα παιδαριώδη λάθη τους και οι οποίοι «κρύβονταν» / γλίτωναν επειδή πάντα οι προπονητές δέχονται πρώτοι τα... πυρά. Μετά τα όσα είπε ο Βαγγέλης Μαρινάκης στην παρουσίαση του Μίτσελ, χαίρομαι γιατί αισθάνομαι πως τέτοια γνώμη δεν έχω μόνο εγώ...
ΥΓ2: Όταν επέστρεφε ο Αβραάμ Παπαδόπουλος στον Ολυμπιακό δεν είχα καμία αμφιβολία αφενός πως ήταν μια ολόσωστη κίνηση και αφετέρου πως θα μείνει στην ομάδα για πολλά χρόνια. Και θα μείνει γιατί ΠΡΕΠΕΙ να μείνει. Ανήκει στην κατηγορία εκείνων που έχουν τη ΣΩΣΤΗ σκέψη και συμπεριφορά για Ολυμπιακό. Ο Αβραάμ ήταν και είναι παράδειγμα προς μίμηση. Ένας κανονικός ηγέτης που δεν χρειάζεται να τον αποκαλούν οι άλλοι διαρκώς (όπως αποκαλούνται άλλοι παίκτεις και ηγέτες ΔΕΝ είναι), το «φωνάζει» η παρουσία του.
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Θυρανοίξια ή αλλιώς: Θα έχεις διαρκείας και θα είναι σα να μην έχεις
Μια φαεινή ιδέα με την οποία ένας ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικού συλλόγου μπορεί να αποσπάσει έξτρα χρήματα από τους οπαδούς της ομάδας του οι οποίοι έχουν εισιτήριο διαρκείας αλλά είναι σα να μην έχουν. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Θυρανοίξια vs ΜαρσελοΧαμανοίξια
Αυτό που με ενοχλεί είναι κάποιοι που θεωρούν εαυτούς έξυπνους, ενώ στην πραγματικότητα είναι κουτοπόνηροι. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Ο αυτοματισμός ενστίκτου κόντρα στον Άρη η απόδειξη που ψάχνουμε
Κάποια πράγματα δε χρειάζεται να στα διδάξει κανείς. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης...
Οι νίκες δεν είναι ποτέ εύκολες ή αυτονόητες, απόψε είναι επιβεβλημένη
Άρης λοιπόν. Σιγά τη διαφορά που θα κάνω αν σας πως ότι ο Ολυμπιακός ΠΡΕΠΕΙ να κερδίσει. Γράφει στο σημερινό του blog ο Σπύρος Γρομητσάρης.
