Η decision ενός… αδικημένου!
Εξηγούμαι εξ αρχής… Τα ίδια ακριβώς θα έγραφα αν η… decision έλεγε «κρατάω τα ταλέντα μου στον Πειραιά». Τα ίδια ακριβώς. Μία πρώτη γεύση είχα αφήσει στο προηγούμενο blog για τις απαιτήσεις (καλά κάνουν και έχουν) αλλά και τις… υποχρεώσεις που τις ξεχνάμε. Που τις περνάμε στο ντούκου.
Για λόγους καθαρά αγωνιστικούς προτιμούσα να μην μείνει ο Παπαπέτρου στον Ολυμπιακό. Πρώτον έμεινε στάσιμος όλα αυτά τα χρόνια, δεύτερον δεν γίνονταν ο Ολυμπιακός να πορευτεί και πάλι με δίδυμο στο «3» τους δύο «Παπ» (καθότι οι σκέψεις ήταν να μην κινηθούν για 2-3άρι αλλά για καθαρό γκαρντ) και τρίτον, αυτό το… «παρεάκι», το πολυδιαφημισμένο, για το οποίο έχουμε μείνει στις εποχές του 2012, καλό ήταν να σπάσει για τα αποδυτήρια.
Ο Παπαπέτρου δεν έμεινε για καθαρά αγωνιστικούς λόγους. Φάνηκε στο πρόσωπό του ο προβληματισμός του όταν εξήλθε των γραφείων της Arcadia. Παρ’ ολίγο να μην τον προλάβουμε (θα γράφαμε ιστορία) και όταν γύρισε και μας μίλησε, περίμενα να πει από την έκφρασή του ορμώμενος, «παιδιά δεν τα βρήκαμε, δεν θα συνεχίσω».
Από τη στιγμή που ανανέωσε ο Παπανικολάου κατάλαβε πως θα είναι 2ος και πάλι στο «3». Ως δεύτερος είχε φέτος στην Ευρωλίγκα 22 λεπτά χρόνο συμμετοχής και στην Α1 21:20 λεπτά. Ο Παπαπέτρου δεν ήθελε να έρθει κι άλλος παίκτης στη θέση αυτή όπως έγινε πέρσι με τον Χόλις Τόμπσον, τον οποίο κι αυτόν δεν τον είδε ως… καμπανάκι και με θεμιτό ανταγωνισμό αλλά… στραβά.
Καλές οι απαιτήσεις λοιπόν και δικαίωμα του καθενός, πόσο μάλλον στα 24 του, να νιώθει στάσιμος και πως δεν έχει την βελτίωση που θα έπρεπε και θα ήθελε (το παραδέχεται και ο ίδιος) αλλά να δούμε και τις υποχρεώσεις. Γιατί όταν ζητάς χρόνο, πρωταγωνιστικό ρόλο, θέση κτλ. αυτά τα κερδίζεις στο παρκέ. Δεν τα υπογράφεις στα συμβόλαια. Δεν απαιτείς χρόνο και πρωταγωνιστικό ρόλο και θα παίζω μόνο σε αυτή τη θέση. Τα κερδίζεις. Όποιος αξίζει παίζει, όποιος δουλεύει παίζει. Με την αξία του. Όχι επειδή είναι Έλληνας και ο Έλληνας πλέον είναι υπεραξία όπως είχε και ο Μπόγρης (ξανά την χρησιμοποιώ τη φράση του).
Εγώ ξέρω, ότι πάει ένας παίκτης να μιλήσει και να διεκδικήσει λέγοντας, «αυτά έκανα, αυτά πρόσφερα. Αυτά αξίζω, αυτά έχω πάρει με την ομάδα». Να τα έχει κερδίσει όλα αυτά. Όχι μόνο «θέλω», γιατί ανήκω στον κορμό των Ελλήνων, στο… περιβόητο «παρεάκι» και γιατί είμαι prospect στα 24 μου. Και θέλω χρόνο και θέλω να είμαι βασικός… Αυτά δεν γράφονται στα συμβόλαια. Κερδίζονται…
Ο Παπαπέτρου ένιωσε αδικημένος. Με τον χρόνο του, με τους ρόλους που είχε, με την βελτίωση που δεν είχε. Φταίει ο Ολυμπιακός, φταίει ο Σφαιρόπουλος, φταίνε όλοι. Τα δέχομαι όλα αυτά. Ο ίδιος; Ο ίδιος δεν φταίει;
Πότε έβαλε κάτω το κεφάλι να δουλέψει εξτρά. Να θυμίσω την βελτίωση του Πρίντεζη το καλοκαίρι που δεν τον πήρε ο Ζούρος στην Εθνική και είχε έρθει με τρίμηνο συμβόλαιο στον Ολυμπιακό από τη Μάλαγα με 100 χιλιάρικα; Και μετά πήγε και είπε στους Αγγελόπουλους «ότι πιστεύεται εσείς πως αξίζω»; 25 χρονών ήταν… Να θυμίσω την βελτίωση του Μιλουτίνοφ μετά τον πρώτο χρόνο που πήγε στην Αμερική και δούλεψε όλο το καλοκαίρι; 21 χρονών ήταν. Να θυμίσω τις εξτρά προπονήσεις που κάνει στα 36 του ο Σπανούλης και έχοντας ήδη… γα…σει όλη την Ευρώπη; Ο ίδιος από πλευράς του τι έκανε; Αυτό το ρημάδι το σουτ πως το βελτίωσε; Φταίει ο Σφαιρόπουλος και γι αυτό;
Φταίνε οι Αγγελόπουλοι και ο Σφαιρόπουλος όταν επί δύο χρόνια επέμεναν και δεν έπαιρναν παίκτη για να «βγάλουν» τον Παπαπέτρου και τον Αγραβάνη και να στηρίξουν δύο παιδιά που επένδυσαν πάνω τους; Φταίει ο Ολυμπιακός για τα μούτρα, τη γκρίνια και την… καζούρα σε συμπαίκτη του; Γι αυτό μυαλό υπήρχε όμως και δη σε μία πολύ άσχημη περίοδο για τον Ολυμπιακό. Για δουλειά όμως δεν υπήρχε. Να πειράξουμε τον άλλον είχαμε διάθεση, αλλά να κάτσουμε καμιά ώρα μετά την προπόνηση (ιδίως που τα τελευταία δύο χρόνια έχουν γίνει 50λεπτες και δίχως μεγάλη ένταση) να δουλέψουμε π.χ το τρίποντο ή τα τελειώματα από κοντά, απ’ ότι φάνηκε δεν υπήρχε. Φταίει ο Ολυμπιακός όταν χάνει το ριμπάουντ μέσα από τα χέρια του και αντί να πάει στον αντίπαλο κοιτάει τον διαιτητή σε τελικό πρωταθλήματος; Φταίει ο Ολυμπιακός όταν χάνει λέι απ ή καλάθια ακριβώς από κάτω; Να έμπαινε ο Σφαιρόπουλος μέσα δηλαδή να τα έβαζε αυτός…
Γραφικός κατάντησα… Του έχω κάνει πολύ σκληρή κριτική, αλλά το ξαναλέω ο Σφαιρόπουλος δεν έφταιγε για τα πάντα. Το μεγαλύτερο όμως λάθος του ήταν που «προστάτευσε» υπέρ το δέον τους Έλληνες. Το μεγαλύτερο. Και του γύρισε μπούμερανγκ. Γιατί ήθελε να κρατήσει τις ισορροπίες για να μην γκρινιάζουν για τον χρόνο και πέρσι ειδικά ήθελε να φέρει τον Τζαρέλ Έντι να βοηθάει με τα σουτ για 10-12 λεπτά, να τον έχει συμπληρωματικό για να στηρίξει τους άλλους, αλλά όταν φάνηκε η… ευκαιρία και έπεσε ο Τόμπσον από τα 800 στα 500 χιλιάρικα δολάρια, τον κλείσανε οι Αγγελόπουλοι για να συνέλθει και ο Παπαπέτρου. Για να δουλέψει, να λειτουργήσει ο εσωτερικός ανταγωνισμός… Ο Τόμπσον ήταν συνυφασμένος και με τον Παπαπέτρου. Γι αυτό και είχα γράψει «τελευταία ευκαιρία» και πέσανε πολύ να με φάνε. Ο Μπλατ του έδωσε (στον Ολυμπιακό) την ανέλπιστη τελευταία ευκαιρία. Δεν τον πίστεψε… Δικαίωμά του.
Αδικημένος πρέπει να αισθάνεται, αλλά γιατί πρώτος απ’ όλους είναι αυτός που έχει αδικήσει τον εαυτό του. Επαναπαύτηκε στο ταλέντο του αλλά πρέπει να αλλάξει και νοοτροπία. Γιατί με την ίδια νοοτροπία και με τον Μπλατ το ίδιο αποτέλεσμα θα υπήρχε. Και μιλάμε για έναν προπονητή που ειδικεύεται σε αυτό το κομμάτι. Από τη στιγμή που δεν τον έπεισε ο Μπλατ, δεν υπήρχε κανείς λόγος να τραβήξει όλο αυτό το θέμα στο επόμενο βήμα…
ΥΓ: Το όνομα μπροστά στη φανέλα είναι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ από αυτό στη πλάτη!
ΥΓ2: Αν θες να είσαι σωστός, να είσαι ωραίος και κύριος, ειδοποιείς τον Ολυμπιακό πρώτα για την απόφαση. Όχι να το μαθαίνει ο Ολυμπιακός από τα σάιτ και να έχει επίσημη ενημέρωση μισή ώρα μετά…
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Ολυμπιακός 2018 Vs Ολυμπιακός 2019!
Μία πρώτη πρώιμη σύγκριση- Τι στοιχεία πρόσθεσε που απουσίαζαν- Που υπολείπεται σε σχέση με πέρσι- Ηλικία/Ύψος και… λάμψη!
Η μπάλα στα χέρια του Γκος!
Ο Θεόφιλος Τυριντζής θεωρεί τον Αμερικανό γκαρντ την πλέον καθοριστική και κομβική προσθήκη των «ερυθρόλευκων» και αφήνει… ένα παράθυρο ανοικτό.
Ο αέρας αλλαγής, οι απαιτήσεις αλλά και… οι υποχρεώσεις!
Ο Θεόφιλος Τυριντζής επισημαίνει τις αλλαγές στη φιλοσοφία, δεν πανηγυρίζει το καλοκαίρι αλλά (προσδοκά) τον Μάιο και φέρνει σε αντιδιαστολή τα παραδείγματα των Μάντζαρη και Σπανούλη.
Ο Γουίλμπεκιν, οι εποχές του 2009 και το "μας έχει πιάσει τρέλα"!
Το μοντέλο δεν άλλαξε, γιατί ήρθε προπονητής θιασώτης του… ίδιου μοντέλου- Ολυμπιακός και Μπλατ έχουν την ίδια λογική- Με μπάτζετ Λονδίνου, Μαδρίτης και… Μακάμπι 2014- Γράφει ο Θεόφιλος Τυριντζής
