Άλλαξε το τσιπ του

Πέμπτη, 3 Ιουλίου 2014 - 00:10

Ο Ρότζερ Φέντερερ είναι βετεράνος. Δεν έγινε τώρα, πριν αρχίσει το Γουίμπλεντον, αλλά είναι εδώ και σχεδόν τρία χρόνια, όταν πάτησε τα 30. Φέτος είναι και με τη βούλα βετεράνος. Από τα 30 έως τα 32 υπήρχε κάτι ενδιάμεσο, κάτι που του επέτρεψε να κατακτήσει το Γουίμπλεντον και πριν βγει ο Ιούλιος του 2012 να παίξει 36 γκέιμ στο τρίτο σετ του ημιτελικού των Ολυμπιακών Αγώνων απέναντι στον Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο. Το γεγονός ότι είναι όντως βετεράνος, δεν σημαίνει ότι δεν είναι ο πιο άψογα συμπληρωματικός τενίστας με τον αγωνιστικό χώρο του Γουίμπλεντον, σε όλες τις εποχές του τένις. Απλώς είναι λογικό, διότι μεγαλώνει και το τένις δεν είναι ομαδικό σπορ. Η ανατολή στην καριέρα ενός τενίστα έχει χρονολογία λήξης, το ίδιο και αυτό που οι Άγγλοι (και κυρίως οι Αμερικάνοι) αποκαλούν prime και είναι το κορυφαίο σημείο του. Το prime του Φέντερερ ήταν μία ολόκληρη διετία, το 2006 και το 2007, στην οποία κατέκτησε έξι από τα οκτώ Major που έγιναν.

Και μία ιστορία ειπωμένη ξανά: όταν το 2006 ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας πήγε στο Γουίμπλεντον για να δει τον Ροτζερίστα να παίζει, ήρθε σε επαφή με οδηγούς πούλμαν που οδηγούσαν στα κορτ και οι οποίοι είναι ειδήμονες σε ό,τι αφορά το τουρνουά, έλεγαν στους επιβάτες ότι οδηγούν προς μία θρησκευτική εμπειρία, δηλαδή να βλέπουν τον Φέντερερ να παίζει. Στην ιστορική νουβέλα του στους New York Times, ο συγγραφέας Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας έβαλε τον συγκεκριμένο τίτλο, «Roger Federer as religious experience». Ο Γουάλας αυτοκτόνησε το 2008, σε μία μεταφυσική συμφωνία με τον Φέντερερ, που έχασε το Γουίμπλεντον μετά από πέντε χρόνια.

Αυτή η «θρησκευτική εμπειρία» δεν έχει σβήσει πλήρως, όσο κι αν ο Φέντερερ έκανε το 2006 τα παιχνίδια του το πιο ανησυχητικό σημάδι για τη θεαματικότητα του Γουίμπλεντον μεσούσης του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Τα τόσο εύκολα 3-0 επί των αντίπαλων έστρεφαν τον κόσμο που ενδεχομένως να ήθελε να τον δει να δυσκολεύεται στο Γουίμπλεντον. Ο Φέντερερ έχασε ένα σετ σε όλο το τουρνουά, στον τελικό με τον Ράφαελ Ναδάλ.

Οκτώ χρόνια αργότερα έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Καταρχάς, ο Φέντερερ είναι βετεράνος. Έχει περάσει την ηλικία που δεν μπορούσε να διαπραγματευθεί για το πώς θα παίξει. Όταν κάποιος είναι πρωταθλητής σαν τον Φέντερερ, η πρώτη κατάσταση την οποία βιώνει είναι η άρνηση για το γεγονός ότι μεγαλώνει και η αποδοχή και παραδοχή της είναι το πιο σκληρό βήμα για να φθάσει στην κατανόηση και στην αλλαγή. Δεν συμβαίνει, εννοείται, να μην έχει πέσει στην παγίδα, αφού οι ήττες του είναι πολλές και συχνά επώδυνες. Οι θαυμαστές του μεγαλώνουν μαζί του και ήδη εκείνη η κυριαρχική εικόνα ανήκει στο μακρινό παρελθόν, καθώς εκείνη η καθεστηκύια τάξη αφενός έχει αποστασιοποιηθεί παντελώς από την ισχύουσα πραγματικότητα- με τον Φέντερερ πια να μπαίνει από το παράθυρο στην αφρόκρεμα του παγκόσμιου τένις- αφετέρου μεγαλώνει ενώ άλλοι τενίστες είναι πια εκείνοι που κατακτούν τον κόσμο και οι νεότεροι αυτούς έχουν ως σημεία αναφοράς.

Ο Φέντερερ ήταν απαραίτητο να αλλάξει στυλ και να βρει κάτι που να του ταιριάζει. Πάει να πει, να μικρύνει τη διάρκεια των πόντων και, κατά συνέπεια, τα παιχνίδια. Ούτως ή άλλως δεν ήταν ποτέ ένας τενίστας που ήθελε να τραβάει σε μάκρος ένας αγώνας. Φυσικά έχει παίξει μερικά από τα πιο μεγάλα, και σε διάρκεια, ματς της ιστορίας, κάτι που δεν θα ίσχυε αν οι αντίπαλοι σέρβιραν κανονικά και δεν έσκαγαν το μπαλάκι για μισό λεπτό πριν το κάνουν. Ο αθλητισμός, φυσικά, δεν έχει θέσφατα, αλλά αποκλείεται να είσαι υγιής φίλαθλος και να μην σε εξοργίζει το να βλέπεις έναν τενίστα να περιμένει μισό λεπτό για να κάνει ένα σερβίς.

Παρ’ όλα αυτά, έπρεπε να ξεμπλοκάρει. Και αυτό ήταν εύκολο, όταν ο ίδιος κατάλαβε ότι δεν βρισκόταν στην κατάσταση που ήταν. Μπορούσε να γίνει διαφορετικά και το αποτέλεσμα να είναι άγαρμπο. Αλλά ένας τόσο σπουδαίος πρωταθλητής μπορεί να εκτιμήσει το μέγεθος της πτώσης του και να αφαιρέσει σαν πλαστικός χειρούργος ένα μεγάλο μέρος του δράματος από αυτή, για να δει πού βρίσκεται.

Η λύση στο ξεμπλοκάρισμα ήρθε με τον Στέφαν Έντμπεργκ, έναν από τους πρίγκιπες του chip and charge τη δεκαετία του ’80. Μπορεί να ήταν ο συμβολισμός της πρόσληψης του νέου προπονητή, που έδειχνε ότι ο Φέντερερ ήθελε να ανεβαίνει όσο περισσότερο γίνεται στο φιλέ και να παίζει κάθετα (ας το δούμε ως ποδοσφαιρικό παραλληλισμό: ο Ναδάλ και ο Τζόκοβιτς γυρίζουν την μπάλα οριζόντια, αλλά ο Φέντερερ παίζει με πάσες προς το αντίπαλο τέρμα και όχι παράλληλα προς αυτό), ως εκ τούτου έπρεπε να δώσει μεγάλη βαρύτητα στο σερβίς και στο ανέβασμα στο φιλέ. Υπήρχε από πριν η γνώση, την κατείχε ως οργισμένο νιάτο των κορτ, παρ’ όλα αυτά έπρεπε να ξαναβρεί τον ρυθμό, τα πατήματα και τις θέσεις, ανάλογα με το πού στέλνει το μπαλάκι στο σερβίς ή ποια προϋπόθεση υπάρχει για να το κάνει στο σερβίς του αντίπαλου. Χωρίς να χάσει την αρμονία του, η εικόνα του μοιάζει άφθαρτη στο ιερό χορτάρι του Γουίμπλεντον, εκεί που ο Νικ Κύργιος απέκλεισε τον Ράφα Ναδάλ στον τέταρτο γύρο, κάτι που μπορεί να παρουσιάστηκε ως έκπληξη, αλλά είναι το καλύτερο πλασάρισμα του Ναδάλ από την ήττα του από τον Νόβακ Τζόκοβιτς το καλοκαίρι του 2011, αφού το 2012 αποκλείστηκε στον δεύτερο και το 2013 στον πρώτο γύρο, έχοντας, τα τρία τελευταία χρόνια, συνολικό σκορ 3-3.

Ό,τι βλέπει ο θεατής- και οι φίλοι του Φέντερερ εκτιμούν ιδιαιτέρως- είναι ένας αθλητής που δεν έχει ως στόχο να γράψει 100 Major το κοντέρ του, όπως ήταν ο Φαμπρίς Σαντορό, αλλά που οι τελευταίες νότες της εξώκοσμης μελωδίας του παίζονται με τον τρόπο που θέλει εκείνος. Την ώρα που η επιτυχία μπερδεύει, ο Ελβετός, απαλλαγμένος από εκείνη, μπορεί να ζητά να παίξει το μεσημέρι απέναντι στον Τόμι Ρομπρέδο για να δει το ματς της φάσης των «16» με την Αργεντινή, σκεπασμένος σε μία κουβέρτα επειδή η ποδοσφαιρική ομάδα της πατρίδας του μπορεί να φθάσει το παιχνίδι στα πέναλτι, επειδή αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε και αγαπάμε τα σπορ. Κανένας έπαινος δεν είναι αρκετός για τον σπουδαιότερο και πιο ισορροπημένο αθλητή- μαζί με τον Τιμ Ντάνκαν- των σύγχρονων καιρών.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!