Ο ορισμός του ταλέντου

Πέμπτη, 17 Ιουλίου 2014 - 04:55

Παρακολουθώντας τον Άαρον Πίρσολ να κολυμπάει, ακόμα και από την τηλεόραση, η αίσθηση που σου δίνει είναι ότι το κάνει ακούγοντας μουσική. Δεν υπάρχει λέξη για αυτό, αλλά μία σωστή αγγλική προσέγγιση θα ήταν το swimmingly, που θα μπορούσε να μεταφράζεται σε «υπερβολική κολύμβηση». Όχι σε ό,τι αφορά την ποιότητα, αλλά σε ό,τι αφορά το έμφυτο. Ο Πίρσολ κολυμπούσε σαν να άκουγε Κόουλ Πόρτερ ή Λέοναρντ Μπερστάιν.

Βεβαίως, αυτό είναι μία μικρή παρηγοριά σε περίπτωση που δεν έχεις 19 μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, 15 χρυσά και 4 ασημένια. Ο Άαρον Πίρσολ κατάφερνε να συνδυάσει την κινητική συνείδησή του (δηλαδή τη συνείδηση ότι έχεις σώμα- κάτι που δεν είναι εύκολο˙ η κιναίσθηση δεν είναι μία διάσταση στην οποία βρίσκεσαι εύκολα ακόμα και όταν είσαι πρωταθλητής) με τον τρόπο να νικάει στο ύπτιο. Και για αυτό θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους κολυμβητές όλων των εποχών.

Το ίδιο συνέβαινε με την Κριστίνα Εγκερζέγκι. Το «μικρό ποντίκι» σου έδινε την αίσθηση ότι βρισκόταν πιο πάνω στην επιφάνεια του νερού από τις υπόλοιπες κολυμβήτριες. Ήταν σαν, με κάποιον τρόπο, να μεταφέρεται από τις νύμφες του χλωρίου.

Υπάρχουν τέσσερα είδη κολύμβησης και είναι όλα ξεχωριστά: το ύπτιο δεν έχει κάποια φανερή πολεμική διάσταση. Είναι ένα αγώνισμα το οποίο χρειάζεται έλεγχο και έχει ασφαλώς ποιητική ύφανση: κοιτάζεις τον ουρανό και δεν ορμάς προς τον τερματισμό. Απλώς πηγαίνεις, όση προσπάθεια και αν δώσεις στο ταξίδι ο θεατής δεν μπορεί να την αναγνώσει, τουλάχιστον περισσότερο από το γεγονός ότι ήσυχα ήσυχα φθάνεις στον προορισμό σου.

Όταν βλέπεις τον Απόστολο Χρήστου να κολυμπάει, νιώθεις την αρμονία, τη συμμετρία στο κολύμπι του. Κολυμπάει τόσο απαλά, που για μερικά δευτερόλεπτα είσαι σε ύπνωση, εκτεθειμένος σε ένα θέαμα που δεν περίμενες. Όπως η Εγκερζέγκι, και ο Χρήστου σου δίνει την εντύπωση ότι μεταφέρεται, την αίσθηση ότι τον ωθούν χωρίς να τον σπρώχνουν, ψέλνοντας ενδεχομένως νανουρίσματα, οι νύμφες του νερού.

Ο κολυμβητής του Ολυμπιακού, που πήρε ένα χρυσό και δύο ασημένια μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα των Εφήβων/Νεανίδων της Ντορντρέχτης, είναι υποχρεωμένος να κλείνει τα αυτιά με βουλοκέρι και να καταβάλει τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια στην προπόνηση, ώστε να μην τον «σκοτώσει» η ομορφιά στην οποία υποχρεώνει τον θεατή. Αυτό που είδε κάποιος στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» τον Φεβρουάριο, στον Άλιμο τον Ιούνιο και στην Ντορντρέχτη, από τις 9 έως τις 13 Ιουλίου, ήταν ο ορισμός του ταλέντου. Προκαλεί ζήλια και φθόνο στον ανταγωνισμό να μπορείς να κάνεις κάτι να μοιάζει πολύ απλό, αλλά το ταλέντο είναι το ίδιο με οτιδήποτε άλλο αν παραμείνει μόνο του.

Αν ανακατευθεί με εργασία και αντίληψη, φτιάχνει έναν Πίρσολ. Αν όχι, έναν που «Δεν-Θυμόμαστε-το-Όνομά-του-Επειδή-Ήταν-Τόσο-Χαρισματικός-Αλλά-τα- Έκανε-Θάλασσα».

Ο Χρήστου, τουλάχιστον όπως φαίνεται να αισθάνεται ο Νίκος Γέμελος με την προσπάθειά του, αλλά και οι υπόλοιποι κολυμβητές του γκρουπ του και του Ολυμπιακού, βρίσκεται στην πρόθυμη διαδικασία να ανακατέψει εργασία και ικανότητες- το ιδανικό κορμί, την ευελιξία, το μεγάλο άνοιγμα, το επί του παρόντος ιδεατό γύρισμα- για να κάνει τα χρονόμετρα της ελληνικής κολύμβησης να γράψουν ό,τι δεν έχουν γράψει ως τώρα. Αλλά σε ελάχιστες στιγμές αλλάζουν όλα. Στο Ορλάντο και στο Χιούστον ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι ήταν τόσο καλύτερος από όλους τους συμπαίκτες του μαζί, που δεν μπορούσε να έχει ένα επαρκές μέτρο σύγκρισης για το αν πρέπει να δουλέψει ή πόσο πρέπει να δουλέψει. Μέχρι το 2013 ο ΜακΓκρέιντι δεν είχε περάσει τον πρώτο γύρο των πλέι οφ. Ως βετεράνος, 13ος παίκτης σε μία ομάδα-μπασκετικό πρότυπο όπως οι Σαν Αντόνιο Σπερς, έπαιξε λεπτά σε παιχνίδια που είχαν κριθεί και έζησε την εμπειρία των τελικών ως εξωγενής παράγοντας.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!