Δεν είχε Μιλουτίνοφ, είχε πίστη και πλάνο!
Αν το δούμε εντελώς… Ολυμπιακά, δεν έχει άδικο ο Γιώργος Μπόγρης που είπε πως «δεν μπορούμε να μιλάμε για ήττα εντός προγράμματος γιατί ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει σε οποιοδήποτε γήπεδο». Ρεαλιστικά μιλώντας όμως, δεν έχει άδικο και ο Ντέιβιντ Μπλατ που τόνισε πως «όταν έρχεσαι στην Μαδρίτη να παίξεις με μια ομάδα αυτής της ποιότητας και της ικανότητας που έχει και εσύ είσαι κουρασμένος και σου λείπει ένας βασικός σου παίκτης, εκτός και αν κάτι πραγματικά εξαιρετικό συμβεί, δεν πρόκειται να κερδίσεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα».
Ο Ολυμπιακός έκανε πράξη -ως προς τη θέληση και την ουσία- τα λόγια του Μπόγρη και πήγε στη Μαδρίτη… παραμελώντας δικαιολογίες (σ.σ. κούραση, απουσία Μιλουτίνοφ), έπαιξε σαν Ολυμπιακός, έκανε το παιχνίδι του και δεν «κρύφτηκε» και μάλιστα για 36 λεπτά ήταν μέσα στον αγώνα. Θέλοντας και μη, έγινε αυτό που είπε ο Μπλατ ως προς το αποτέλεσμα. Του έλειπε το κάτι παραπάνω…
Δεν ήταν τα τρίποντα μόνο (13/23) της Ρεάλ. Στο 2ο μέρος κυρίως ο Λάσο έπαιξε πολύ με τον Αγιόν εκμεταλλευόμενος την υπεροχή του απέναντι στον Λεντέι, τη στιγμή που και ο Αμερικανός (κι όχι μόνο, καθώς και στον Βεζένκοφ φάνηκε) διαφοροποίησε πολύ το παιχνίδι του και δεν πατούσε μέσα. Δεν πήγαινε κοντά στο καλάθι με τον Αγιόν ή τον Ταβάρες αλλά προτίμησε να παίξει σε απόσταση.
Η άμυνα, εκ του αποτελέσματος έκρινε το ματς, η Ρεάλ πήγε στον μέσο όρο της και σκόραραν όλοι οι παίκτες της που έπαιξαν (4 πόντους σε 6 λεπτά ο Ρέγιες) αλλά οι «ερυθρόλευκοι» απελευθερωμένοι και χωρίς άγχος έβγαλαν επιθετικό ένστικτο. Στις εκτός έδρας νίκες τους η άμυνα ήταν κομβική γι αυτούς, με τη Ρεάλ άλλαξαν οι ισορροπίες, καθώς ο Μιλουτίνοφ είναι βαρόμετρο στο παιχνίδι του, ωστόσο δεν πήγαν να «καταστρέψουν» το παιχνίδι του αντιπάλου, αντίθετα προσπάθησαν να βγάλουν το δικό τους. Σούταραν αρκετά καλά (50% τρίποντα στο ημίχρονο και 56,5% δίποντα), μοίρασαν 22 ασίστ και έκαναν μόλις 7 λάθη, ενώ πήραν 11 πόντους από επιθετικά ριμπάουντ.
Το ματς στη Μαδρίτη μόνο κέρδη βγάζει για τον Ολυμπιακό. Ο Σπανούλης απέδειξε πως 1-2 κακά ματς δεν μπορούν να τον καταβάλουν αλλά αντίθετα να τον πεισμώσουν. Ο Μπογρης βγήκε μπροστά νιώθοντας την ανάγκη εν τη απουσία του Μιλουτίνοφ (σ.σ. αστειότητες τα περί νιώθει άνετα σε ισπανικό έδαφος, το είπε ο ίδιος άλλωστε «ένιωθα ελεύθερος γνωρίζοντας ότι θα έχω χρόνο»), ο Λεντέι το ίδιο, μπήκε ξανά στις ράγες, ενώ σαφέστατα και ο Γκος έκανε πάρα πολύ καλό παιχνίδι, όντας επιθετικός και βγαίνοντας μπροστά. «Ψήνεται» στην Ευρωλίγκα, κι αυτός και ο Λεντέι, μην το ξεχνάμε. Το ωραίο είναι πως κάθε φορά ο Ολυμπιακός έχει διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Όλο και κάποιος θα βγει μπροστά και θα τραβήξει την ομάδα, με τον Μπλατ βέβαια, κάθε φορά να «ψάχνεται» και να μεταβάλει το ροτέισόν του ανάλογα με τις ανάγκες της ομάδας και φυσικά τον αντίπαλο. Ώρες- ώρες δίνει ρεσιτάλ από τον πάγκο έχοντας έτοιμη «απάντηση» σε κάθε κίνηση του αντιπάλου. Έπαιξε «ζώνη», έπαιξε με τρία γκαρντ, έπαιξε με ένα γκαρντ, έπαιξε με Λεντέι-Μπόγρη μαζί…
Ο Ολυμπιακός έβγαλε με «άριστα» μία δύσκολη σειρά αγώνων σχεδόν ανά δύο ημέρες, ωστόσο δεν μπορεί να εφησυχάσει. Το παιχνίδι με τη Ρεάλ δεν ήταν «must win», ιδίως από τη στιγμή που δεν έγινε η γκέλα με τη Μπασκόνια στο ΣΕΦ, ωστόσο έχει ματς που ακολουθούν τα οποία έχει «κυκλώσει» αν θέλει να βρίσκεται μέσα την 4άδα. Έρχεται η Κίμκι και η Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ, στο μεσοδιάστημα θα πάει στη Φενέρ, ενώ τον Φεβρουάριο έχει δύο κολλητά εκτός έδρας: Σε Τελ Αβίβ και… Εφές. Ο τελικός της 4ης θέσης!