Χτυποκάρδια στο Παπαστράτειο

Δευτέρα, 30 Δεκεμβρίου 2013 - 13:30

Η πρώτη πρωταθλήτρια ομάδα πόλο γυναικών του Ολυμπιακού (το 1995), συγκεντρώθηκε στο πάλαι ποτέ Παπαστράτειο προς χάρη του χριστουγεννιάτικου «ΓΑΥΡΟΥ»!

Άκουγες τη Γιαδικιάρογλου να μιλάει με την Ξανθοπούλου, την Πολυχρονοπούλου να τις προσέχει και τη Λαζάρου που πρόσεχε την Πολυχρονοπούλου, η οποία πρόσεχε την Ξανθοπούλου που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου. Να σχολιάζουν τον Ορέστη Μακρή και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Τον Κούλη Στολίγκα. Και δεν ήταν παρά γυναίκες από την ομάδα πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού που κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημά του που είχαν μαζευτεί στο πάλαι ποτέ Παπαστράτειο και νυν «Πέτρος Καπαγέρωφ» για κάτι σαν συνάντηση παλιών συμμαθητριών σε λύκειο θηλέων.

Σε αντίθεση με την αμηχανία που φέρνει τέτοιες συναντήσεις, σε αυτήν εδώ κυριάρχησε η συγκίνηση. Οι 10 κυρίες που μαζεύτηκαν- πλην των Χριστιάννας Καρούσου και Πόπης Σηφάκη- στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» γιόρτασαν, περισσότερο από την ανάμνηση ενός τίτλου, τα υπέροχα χρόνια που πέρασαν μαζί στο νερό, φορώντας το ερυθρόλευκο σκουφάκι. Χρόνια γεμάτα ζαβολιές και αταξίες, κιλών… λαδιού από προπονητές που τις αγάπησαν αλλά δεν τις άντεξαν και που τώρα θυμούνται με νοσταλγία. Η μία με την άλλη είχαν τους δικούς τους κωδικούς, θυμήθηκαν ιστορίες: τη Μαρία Κατσαρή που περιποιούνταν τα φρύδια της πριν από κάθε παιχνίδι, τη Χριστίνα Κωστάρογλου, η οποία ζητούσε από τον Γιώργο Κατσούλη να μην την βρίζει, επειδή θα της δημιουργούσε… ψυχολογικά προβλήματα, τη Μαρία Κανελλοπούλου, την Πωλίνα Πατέρου, τη Σοφία Πισκιτζή, η οποία είχε μαζί της ένα ντοσιέ στο οποίο ήταν τακτοποιημένα δημοσιεύματα εκείνης της εποχής για το πόλο Γυναικών το οποίο έδωσε την αφορμή στα υπόλοιπα κορίτσια να χαζέψουν και να θυμηθούν ξανά στιγμές από εκείνη την εποχή, τη Σοφία Μωραΐτη, την Αννα Χατζηγεωργάκη, που μέχρι και τον Μάιο του 2011 ήταν προπονήτρια στην ομάδα του Εθνικού, τη Ζήνα και την Ευτυχία Καραγιάννη, αλλά και τη Δήμητρα Ασιλιάν, με τις δύο τελευταίες να βρίσκονται στην εθνική ομάδα του 2004, η οποία κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Το πρώτο πρωτάθλημα της ομάδας πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού κατακτήθηκε πριν 18 χρόνια, το 1995. Εκείνη η ομάδα είχε μόλις 7 χρόνια ζωής, φτιάχθηκε από πρώην κολυμβήτριες, οι οποίες βρέθηκαν να παίζουν πόλο. «Παίξαμε σε ένα τουρνουά με τον Ηρακλή και μόλις σφύριξε ο διαιτητής εμείς μείναμε ακίνητες, στις θέσεις μας. Τότε γύρισε και μας κοίταξε. “Θα με βλέπετε και όταν σφυρίξω θα πηγαίνετε προς την μπάλα”», θυμήθηκε τα πρώτα βήματα της ομάδας η Ζήνα Καραγιάννη. Η ομάδα κολύμβησης τροφοδότησε τη νέα ομάδα πόλο Γυναικών, που το 1990 βρέθηκε στην Α1. Όταν ανέλαβε ο Γιώργος Κατσούλης, το αυλάκι δέχθηκε μία πρώτη προειδοποίηση από νερό.

ΤΟ ΜΠΑΡΑΖ ΚΑΙ ΤΟ «ΧΡΥΣΟ ΓΚΟΛ»

Το καλοκαίρι του 1990 ο Ολυμπιακός ανέβηκε στη Β’ Εθνική, κατακτώντας το πρωτάθλημα σε έναν τελικό με αντίπαλο τον Ηρακλή. Οι περισσότερες «ερυθρόλευκες» εκείνης της ομάδας ήταν μαθήτριες και «έτρωγαν σίδερα». Αυτά τα κορίτσια «ήταν γεννημένες πρωταθλήτριες», όπως θυμήθηκε ο Κατσούλης πολλά χρόνια μετά. Το αμέσως επόμενο καλοκαίρι ο Ολυμπιακός είχε την ευκαιρία να ανέβει στην Α1. Ο Ηρακλής βρέθηκε ξανά στον δρόμο του και το παιχνίδι ήταν συγκλονιστικό. Πήγε στην παράταση και οι «ερυθρόλευκες» πανηγύρισαν την άνοδό τους στην πρώτη, τη τάξει, εθνική κατηγορία, εκεί που μεσουρανούσαν ο ΝΟ Βουλιαγμένης και ο ΑΝΟ Γλυφάδας, με ένα γκολ της Ευτυχίας Καραγιάννη στην παράταση. Το πόλο ήταν διασκέδαση για τις αθλήτριες της ομάδας, οι οποίες έκαναν προπονήσεις πολλές ώρες και μερικές φορές βάναυσες: ακόμα και τα ξημερώματα, πριν καν πάνε στο σχολείο. Ο τρόπος, βέβαια, τώρα έχει αλλάξει. Οι προπονήσεις μπαίνουν το πρωί, οι μαθήτριες δεν κάνουν και πολλές πολίστριες θεωρούν ότι είναι νωρίς το να βρίσκονται στο κολυμβητήριο στις 9.30 το πρωί. Τότε, βεβαίως, δεν ετίθετο καν ζήτημα. Μεγάλωσαν σκληραίνοντας τον χαρακτήρα τους, ακόμα κι αν, με διάφορα προσχήματα, απέφευγαν να κάνουν προπονήσεις, ειδικά αν εκείνες εμπεριείχαν μέτρα στο νερό.

Ο Ολυμπιακός, βεβαίως, ήταν ομάδα που, πέρα από την πειραιώτικη αλητεία, διαφήμιζε και το θηλυκό αθλητικό στοιχείο. Ο Κατσούλης είχε κάνει τη φωτογραφία της πρώτης ομάδας φωτογραφία και εκείνη κοσμούσε το θρυλικό Pierros της Μυκόνου. Οι περισσότερες από τις πολίστριες εκείνης της ομάδας δεν είχαν δει, καν, εκείνη τη φωτογραφία στο νησί των Ανέμων, αλλά η Χριστίνα Κωστάρογλου αποκάλυψε την πάσα αλήθεια: «Υπήρχε κανονικά. Εχω πιει τζάμπα ποτά με αυτή»…

Την πρώτη χρονιά του στην Α1, τη σεζόν 1991-92, ο Ολυμπιακός ήταν τέταρτος. Τη δεύτερη είχε το ίδιο πλασάρισμα, αλλά μπαίνοντας στη σωτήρια σεζόν 1994-95, οι «ερυθρόλευκες» είχαν αυτοπεποίθηση. Για να γίνει αυτό, βεβαίως, έπρεπε να κάνουν μία μεγάλη νίκη. Όπως και έγινε, στα τέλη του 1993, η οποία, κιόλας, ήταν η αρχή μίας μεγάλης κόντρας, αλλά και μίας δυνατής φιλίας.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΩΧΗ

Για πρώτη φορά στη βραχύβια ιστορία του, ο Ολυμπιακός νίκησε στο Παπαστράτειο τον ΝΟ Βουλιαγμένης. Η ένταση του παιχνιδιού ήταν τέτοια που οι πολίστριες των δύο ομάδων κάθονταν σε αναμμένα κάρβουνα. Από τη μια πλευρά η ομάδα που θα κατακτούσε το πρωτάθλημα ένα χρόνο μετά και από την άλλη η Βουλιαγμένη, με την παιδίσκη Αντι Μελιδώνη και την ισχυρή προσωπικότητα- μία από τις εμβληματικές και υπέροχες φυσιογνωμίες του ελληνικού πόλο Γυναικών, Αλεξία Καμμένου.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού η Καμμένου με την Ασιλιάν αντάλλασσαν προκλητικές κουβέντες και στο τέλος, όταν όλα είχαν πια τελειώσει και ο Ολυμπιακός είχε νικήσει με σκορ 5-4, η Ασιλιάν και η Καμμένου επιδόθηκαν σε ένα καυγά ο οποίος εξελίχθηκε σε… γρονθοπατινάδα. Τα δύο κορίτσια έβγαλαν… νύχια και η αρχηγός της Βουλιαγμένης, φεύγοντας από το Παπαστράτειο, φώναζε, «ελάτε στη Βουλιαγμένη». Μέχρι τον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος, τα πνεύματα δεν είχαν κατευνάσει και ο θυμός είχε παραμείνει μέσα στο σεντούκι του, έτοιμος να βγει στην πρώτη ευκαιρία. Στην πρώτη σύγκρουσή τους στο νερό, στο κολυμβητήριο του Λαιμού, η Ασιλιάν και η Καμμένου βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο και καμία από τις δύο παρέμεινε ήσυχοι. Έπιασαν πάλι τις νότες του καυγά, αλλά ακόμα πριν καλά καλά γίνει αυτό οι πολίστριες των δύο ομάδων έστρεψαν το βλέμμα τους προς την κερκίδα, στην οποία είχε αρχίσει… γλέντι τρικούβερτο. Αυτό είναι, που λέμε, ξύλο και των γονέων. Ηταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού πόλο Γυναικών που έπεσε ξύλο στην κερκίδα, σε ένα παιχνίδι. Η Βουλιαγμένη είχε νικήσει με ένα γκολ διαφορά, αλλά αυτό επί της ουσίας δεν άλλαζε κάτι. Οι πολίστριες του Ολυμπιακού είχαν πειστεί και είχαν πείσει ότι μπορούν να είναι ανταγωνιστικές. Η επόμενη χρονιά ήταν εκείνη που το τμήμα πόλο Γυναικών θα πρόσφερε τον δικό του οβολό στο μουσείο με τα τρόπαια και η ομάδα του Φώντα Μουδάτσιου θα γινόταν φωτογραφία, η οποία βρίσκεται στην Ιστορική Λέσχη του Ολυμπιακού.

Όσον αφορά στην Ασιλιάν και την Καμμένου, «είμαστε καλές φίλες», λέει τώρα η προπονήτρια της Γλυφάδας. Η Ασιλιάν επικυρώνει του λόγου το ασφαλές, μάλιστα θυμήθηκε ότι «βρεθήκαμε το ίδιο καλοκαίρι στην προετοιμασία της εθνικής ομάδας και επειδή ο Μουδάτσιος, που ήταν τότε προπονητής της, ήξερε τι είχε γίνει, μας έβαλε μία ώρα να ανταλλάζουμε πάσες. Τα βρήκαμε, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα πια». Όχι μόνο δεν υπάρχει πρόβλημα αλλά, ο αστικός μύθος αναφέρει ότι το απόγευμα της 29ης Ιουλίου του 2011 η Ασιλιάν, η Καραγιάννη και η Καμμένου, μαζί με άλλες θρυλικές μορφές του πόλο Γυναικών, όπως η Βούλα Βάσσου και η Μαίρη Βούλγαρη, συναντήθηκαν και παρακολούθησαν τον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος πόλο Γυναικών, όπου η Εθνική κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με το 9-8 επί της Κίνας. Επειτα ξεκίνησε γλέντι τρικούβερτο. Ανευ γρονθοπατινάδας, αυτήν τη φορά…

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΕΝΑΛΤΙ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ

Για την ομάδα πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού, στην οποία, προϊόντος του χρόνου είχαν μπει κορίτσια όπως η Μαρία Κανελλοπούλου, η Χριστίνα Κωστάρογλου, η Μαρία Κατσαρή, το πλήρωμα του χρόνου είχε φθάσει. Στην αρχή της χρονιάς 1994-95 προπονητής ήταν ο Δημήτρης Τσουβελεκάκης, ο οποίος ήταν λάτρης της προπόνησης με κολύμπι και αυτό δεν άρεσε σε καμία από τις πολίστριες. Ο αλέκτωρ είχε λαλήσει τρεις φορές όταν το τιμόνι του Ολυμπιακού πήρε ο Φώντας Μουδάτσιος, ένας πιο ήρεμος και μειλίχιος προπονητής, και μαζί αναθαρρέψουν και οι ελπίδες των κοριτσιών για να κατακτήσουν το πρωτάθλημα. Εκείνη την εποχή, μάλιστα, στον πάγκο της ομάδας πόλο Ανδρών καθόταν ο μυθικός Μπόρις Ποπόφ, ένας Ρώσος προπονητής παγκόσμιου επιπέδου, προερχόμενος από τη σχολή της Σοβιετικής Ένωσης, εκλέκτορας του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και προσωπικότητα η οποία έκανε τους πολίστες-θηρία της πρώην πελώριας υπερδύναμης του ανατολικού μπλοκ, μίας χώρας ανώτερης από το ίδιο το ανατολικό μπλοκ, να μοιάζουν με αρνάκια. Η ομάδα πόλο Ανδρών είχε ήδη αρχίσει, από το 1992, να κατακτά τίτλους, κάτι που έφερνε τα κορίτσια στην ασκίαστη πλευρά του «ερυθρόλευκου» πρωταθλητισμού. Σύντομα, όμως, θα μάθαιναν τι σήμαινε να παίζεις με κόσμο.

Στο τέλος της περιόδου 1994-95, ο Ολυμπιακός ισοβαθμούσε με τη Γλυφάδα στην κορυφή της βαθμολογίας στο πόλο Γυναικών. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να γίνει μπαράζ, για να αναδειχθεί η πρωταθλήτρια ομάδα.

Το πρώτο ματς, που έγινε στα τέλη του Απρίλη στον Άγιο Κοσμά, ήταν συναρπαστικό. Προς το τέλος της παράτασης η φουνταριστή του Ολυμπιακού, Ζήνα Καραγιάννη, κέρδισε ένα πέναλτι το οποίο πήγε να σουτάρει, αν και «δεν εκτελούσα ποτέ τα πέναλτι», όπως παραδέχθηκε και η ίδια. Το έχασε, και οι δύο ομάδες πήγαν σε δεύτερο τελικό, που έγινε στο κολυμβητήριο του Φαλήρου. Και εκεί, για πρώτη φορά, φίλοι του Ολυμπιακού ενίσχυσαν με την καρδιά τους την ομάδα, μετά τη μάζωξη που έκανε ο Ακης Λογοθέτης. «Βγάλαμε φτερά στα πόδια, απογειωθήκαμε, προηγηθήκαμε 6-1 στο ημίχρονο», θυμήθηκε η Ζήνα, σε ένα ματς που ήταν πανομοιότυπο με εκείνο που έγινε 16 χρόνια μετά στο «Πέτρος Καπαγέρωφ», για τον τέταρτο τελικό της Α1. Η Γλυφάδα πλησίασε αλλά δεν έφθασε τον Ολυμπιακό, που με το 9-7 έγινε για πρώτη φορά πρωταθλητής Ελλάδας.

Έχουν περάσει πάνω από 18 χρόνια από τότε. Τα κορίτσια έγιναν γυναίκες και δείχνουν φωτογραφίες στις πρώην συμπαίκτριές τους με τα παιδιά τους ή λένε τα νέα τους, τι δουλειά κάνουν. Έπιασαν ξανά μπάλα για χάρη της φωτογράφισης και περπάτησαν στο πάλαι ποτέ και πάντα, για εκείνες, Παπαστράτειο. Σε ένα γραφείο στον πάνω όροφο, συζητούσαν με τους προπονητές τα συστήματα. Μπορεί αυτή η ιστορία να έχει ξεθυμάνει στο πέρασμα του χρόνου, σε λογαριασμούς και ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Μπορεί η ματαιότητα της ζωής να πήρε τη θέση του κατορθώματος. Αλλά, όπως φάνηκε από τα κορίτσια που ένα μεσημέρι μαζεύτηκαν στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» και βρήκαν ξανά η μία την άλλη, δεν σβήστηκε. Και δεν θα σβηστεί ποτέ.

*Στη βασική φωτογραφία: Πάνω, από τα αριστερά: Σοφία Πισκιτζή, Μαρία Κατσαρή, Χριστίνα Κωστάρογλου, Ζήνα Καραγιάννη, Πωλίνα Πατέρου. Κάτω, από τα αριστερά: Σοφία Μωραΐτη, Δήμητρα Ασιλιάν, Άννα Χατζηγεωργάκη, Ευτυχία Καραγιάννη, Μαρία Κανελλοπούλου.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!