Ο σεβασμός και το κίνητρο

Κυριακή, 9 Ιουνίου 2013 - 01:45

Λίγη ώρα (όχι μέρες, ούτε αρκετές ώρες) μετά τη λήξη του τέταρτου τελικού, ο Νικόλας Δεληγιάννης συζητούσε με τον Χρήστο Αφρουδάκη περί ανέμων και υδάτων. Αυτό στην κυριολεξία, μία και ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού έδειχνε στον περιφερειακό του ΝΟ Βουλιαγμένης εικόνες από το φρεσκοβαμμένο σκάφος του, το οποίο και χρησιμοποίησε (μαζί με ένα νοικάρικο του Μάζη) για να κάνει η ομάδα την τελευταία συνάντησή της στην Κύθνο. Λίγη ώρα μετά τη λήξη του τέταρτου τελικού. Όταν ο Ολυμπιακός έκανε φιέστα στο κολυμβητήριο του Λαιμού.

Η θεωρία- έχει αναφερθεί ξανά σε ορισμένες περιπτώσεις- πάει ως εξής: ας πούμε ότι παίρνεις έναν άνθρωπο που δεν έχει ιδέα από πόλο και τον πας να δει ένα παιχνίδι του ΝΟ Βουλιαγμένης. Οι παίκτες παρατάσσονται και τον ρωτάς να σου δείξει ποιος είναι εκείνος που θεωρεί ότι είναι ο καλύτερος, μόνο και μόνο από τη σκηνική παρουσία. Θα σου δείξει, κατά πάσα πιθανότητα, τον Χρήστο Αφρουδάκη.

Το χάσμα γενεών υφίσταται και στον αθλητισμό. Στο ελληνικό πόλο υπάρχει η γενιά της Δουνκέρκης και η γενιά της Κωνσταντινούπολης. Ψάχνεις για παρέα στους συνομήλικούς σου, σε εκείνους με τους οποίους έχεις ζήσει μαζί πράγματα. Το δύσκολο δεν είναι να παραδεχθείς κάποιον που είναι μεγαλύτερος ηλικιακά από σένα- αν και είναι δύσκολο να το εννοείς, να το λες και να είναι ειλικρινές- αλλά κάποιον που είναι μικρότερος ηλικιακά. Για τους περισσότερους της γενιάς της Δουνκέρκης, ο Χρήστος Αφρουδάκης είναι ένας αξιοσέβαστος πολίστας. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό, επειδή όσο μεγαλώνεις δυσκολεύεις και είναι δύσκολο να εντυπωσιαστείς.

Οι παροικούντες τη Ιερουσαλήμ της ελληνικής υδατόσφαιρας ξέρουν την ιστορία. Ο Γιάννης Γιαννουρής έβγαλε πολύ νωρίς τον θησαυρό που κρατούσε στο στενωπό του Λαιμού στα λιμνάζοντα ύδατα του ανδρικού πόλο. Από τα 14, ήδη, ο βενιαμίν Αφρουδάκης ήταν προορισμένος για να τα κάνει όλα νωρίς. Ήταν ο μικρότερος και ο ηγέτης της εθνικής Εφήβων που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην Κωνσταντινούπολη το 2001. Ήταν εκείνος που πήγε τη Βουλιαγμένη στα δικαστήρια, το 2004, για να φύγει με προορισμό τη Νάπολη και την Ποζίλιπο. Είχε ήδη παίξει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2003, στη Βαρκελώνη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ήταν από τα βασικά μέλη της Βουλιαγμένης, πολύ πριν συμπληρώσει τα 20 χρόνια ζωής. Ήταν, στα 21 του, εκείνος που έβαλε το γκολ που ισοφάρισε τον μικρό τελικό με την Κροατία στο Μόντρεαλ στην κανονική διάρκειά του και που έδωσε στον αδελφό του, Γιώργο, την ασίστ, για να βάλει το γκολ που έδωσε το χάλκινο μετάλλιο στην παράταση* του πιο σημαντικού ματς στην ιστορία της εθνικής ομάδας, ίσως μαζί με εκείνο το 7-6 επί των ΗΠΑ στις 27 Ιουλίου του 1996, που της έδωσε την ευκαιρία να διεκδικήσει την πέμπτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντας, τελικά τερμάτισε έκτη.

*Από τα 18 λεπτά που έπαιξαν στον εξτρά χρόνο η Ιταλία με την Ισπανία στην «Μπερνάτ Πικορνέλ», στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη, στα δύο τρίλεπτα και στα πέναλτι, της τωρινής εποχής, η FINA ίσως καταργήσει την παράταση, στις 18 Ιουλίου. Δεν είναι καλή ιδέα. Παρ’ όλα αυτά, από τη στιγμή που η ΔΟΕ έχει αποφασίσει να καταργήσει την ελληνορωμαϊκή πάλη από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι άλλοι θεσμοί- δηλαδή η παράταση- είναι απλώς οδοντόκρεμες. Αυτό με την ελληνορωμαϊκή είναι πολύ πιο σοβαρό φαντάζεται κάποιος. Είναι λόγος για να γίνει βινιέτα σε εφημερίδα μέχρι τον Σεπτέμβρη.

Αυτά, για τον Χρήστο Αφρουδάκη, είναι τα εύκολα. Τα δύσκολα έπονται. Ο Δεληγιάννης είπε, «είναι τιμή που τον είχα συμπαίκτη μου, δίνει άλλη ποιότητα στη Βουλιαγμένη και στο παιχνίδι». Προπονητές ερμηνεύουν την ποιότητά του σε αντιστοιχία με εκείνη του Άντρια Πρλαΐνοβιτς. Αλλά, σε αντίθεση με την αθλητική παιδεία του Σέρβου πλέι μέικερ, ο Αφρουδάκης δεν έκανε άλματα προόδου στη δική του απόδοση, δεν έκανε το λεγόμενο leap, το οποίο πολλοί προσδοκούσαν να κάνει. Ακόμα διαθέτει εκείνη την ποιότητα που τον κάνει ξεχωριστό και πάντα θα τη διαθέτει. Η αύρα που αφήνει στο παιχνίδι, ο τρόπος που βάζει τους συμπαίκτες του στο κόλπο, η ηρεμία σε όλες τις κινήσεις του, ό,τι και να διακυβεύεται, ακόμα και η πάσα, η πράξη αυτή καθαυτή, μία εικόνα χωρίς παρελθόν και μέλλον, είναι τόσο διεγερτικά στοιχεία, που σε αναγκάζουν να τον χαζεύεις. Το θέμα υπό συζήτηση είναι το κατά πόσο πραγματικά πειράζει που ο Χρήστος Αφρουδάκης δεν έφθασε στο καλύτερο σημείο που θα μπορούσε. Όχι από την οπτική γωνία του πρωταθλητισμού, αλλά υπό το πρίσμα του θεατή που ψάχνει την αληθινή ψυχαγωγία. «Και επίσης, ξέρει να ξεχωρίζει τι αφορά στο παιχνίδι και τι αφορά έξω από αυτό», συμπλήρωσε ο Δεληγιάννης. Πρόκειται για αγαθό.

Μερικές φορές σκέφτεσαι ότι είναι κρίμα που η γενιά της Κωνσταντινούπολης, ο Χρηστάκης, ο Ντόσκας, ο Θεοδωρόπουλος, ο Μιτελούδης, δεν έκαναν κάτι που θα έμπαινε σε σποτάκι της κρατικής τηλεόρασης ως άντρες. Από την άλλη μεριά, οι τρεις πρώτοι, συν τον Μυλωνάκη, ήταν στο Μόντρεαλ όταν η Εθνική κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Είναι μάλλον λογικό ότι οι πιθανότητες επιτυχίας αυτής της φουρνιάς- που θα κρατούσε τη δάδα και θα δημιουργούσε απίστευτη διάρκεια, με βάση το ταλέντο των παικτών της- μειώθηκαν σημαντικά όταν έφυγε ο Σάντρο Καμπάνια από τον πάγκο της ομάδας, το 2008. Οι παίκτες δεν έχασαν απλώς το κίνητρο, αλλά και τον προσανατολισμό τους. Οι επιλογές που λήφθηκαν αποδείχθηκαν καταστροφικές και η Εθνική έζησε τη χειρότερη ολυμπιάδα της ιστορίας της- δηλαδή την απόσταση από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου σε εκείνους του Λονδίνου- παρά το γεγονός ότι προκρίθηκε στο Λονδίνο. Για να γίνει αυτό, έπρεπε, εκτός από τους παίκτες που υπήρχαν, να κληθούν οι πυροσβέστες ερήμην της ΚΟΕ, δηλαδή με πρωτοβουλία του Ντράγκαν Άντριτς, ο οποίος, σε μία στιγμή που έπαιξε το ρόλο της για την ισορροπία της ομάδας που πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αποφάσισε να αλλάξει αρχηγό. Αλλά αυτή είναι μία μεγάλη ιστορία, η οποία ενδεχομένως να περάσει στις ανέκδοτες του ελληνικού πόλο, εκτός κι αν κάποια στιγμή το φέρει ξανά η κουβέντα και γίνει γνωστή.

Αυτό που φέρνει η κουβέντα είναι ο σεβασμός του Νικόλα Δεληγιάννη προς τον πρώην συμπαίκτη του, από το 2007 έως το 2011. Και όλων των παικτών προς ένα παιδί χαρισματικό και προικισμένο, που μπορεί να είναι το παράδειγμα εκείνου που έκανε πάρα πολλά πράγματα πολύ νωρίς, αλλά ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι μπαίνει στα καλύτερα και πιο μεστά χρόνια του, μια και πριν από λίγες μέρες έκλεισε τα 29 του. Και μετά, δεν υπάρχουν θέσφατα και καμένα χαρτιά στον πρωταθλητισμό. Μόλις τις προάλλες ο Άριεν Ρόμπεν έβαλε νικητήριο γκολ στον τελικό του Champions League, στο 92’, ο ίδιος παίκτης που έτρεξε σε άδειο γήπεδο 20 μέτρα με την μπάλα για να βρεθεί απέναντι σε τερματοφύλακα σε τελικό Μουντιάλ και έχασε το γκολ. Αλλά ακόμα και να μην υπάρξει κάτι που θα δημιουργήσει στους φιλάθλους του πόλο ευχάριστη έκπληξη, η απόλαυση της παρακολούθησης, ακόμα και μίας απλής πάσας που σπάει τον καρπό του, είναι αρκετή για να εκτιμήσεις τον Χρήστο Αφρουδάκη.

Συν τοις άλλοις, είναι δείγμα χαρακτήρα το γεγονός ότι το 2011, επί παραδείγματι, ο Χρήστος Αφρουδάκης θα μπορούσε πολύ άνετα να ακολουθήσει το δικό του μονοπάτι και να μην παίξει σε εκείνο το ματς με το Αργοστόλι για τη φάση των «16» του Κυπέλλου Ελλάδος, όταν οι Άνδρες του Ολυμπιακού έσπασαν την αποχή. Δεν πούλησε ούτε ολυμπιακοφροσύνη, ενώ είναι και από αλλού φερμένος, μεγαλωμένος σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, δεν έχει ρίζες στον Πειραιά. Θα είχε όλα τα δίκια του κόσμου, αλλά δεν ήθελε να αφήσει τους συμπαίκτες του μόνους τους. Και αυτό μετράει για τον ίδιο και το πώς σκέφτεται.

Και για τον σεβασμό συμπαικτών και αντίπαλων προς το πρόσωπό του.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!